De man die in 2008 betrokken was bij de redding van de Belgische financiële instellingen, treedt bij de redding en de nationalisering van Dexia weer op de voorgrond.
Hans D’Hondt, hoofd van de federale overheidsdienst Financiën, heeft de voorbije dagen wellicht in zijn vuistje gelachen. De topambtenaar en ex-kabinetschef van ontslagnemend premier Yves Leterme (CD&V) staat aan het hoofd van de stuurgroep die de opsplitsing en de nationalisering van Dexia in goede banen moest leiden. En dat ongeveer drie jaar na de verkoop van Fortis aan BNP Paribas. Een verkoop die voor D’Hondt bijna de ondergang betekende, want hij staat bekend als het brein achter de mogelijke regeringsbeïnvloeding van de rechtszaak in de zaak-Fortis.
Even terug in de tijd. Na de verkoop van Fortis aan BNP Paribas in de herfst van 2008, stapte advocaat Mischaël Modrikamen namens de ‘kleine aandeelhouders van Fortis’ naar de rechter om de verkoop tegen te houden. In een brief die premier Yves Leterme eind 2008 in het parlement ronddeelde, was sprake van verschillende contacten die zijn kabinet had met het hof van beroep in Brussel dat de verkoop van Fortis afkeurde. Zijn kabinetschef Hans D’Hondt, die betrokken was bij de redding van Fortis, speelde daarin een centrale rol.
D’Hondt stond in contact met een magistraat die een negatief advies gaf over de verkoop van Fortis aan BNP Paribas, en bleek bovendien op de hoogte van het Fortis-arrest nog voor het werd uitgesproken. Hij bracht ook het kabinet van minister van Financiën Didier Reynders (MR) op de hoogte van de negatieve uitspraak van het hof van beroep. D’Hondt beweerde toen dat “hij en zijn kabinet niets met die informatie hadden gedaan”, maar het kwaad was geschied. Het betekende het ontslag van Yves Leterme als premier.
Zijn kabinetschef D’Hondt bleek echter onverwoestbaar. Letermes opvolger Herman Van Rompuy nam de Oost-Vlaming mee als persoonlijke kabinetschef. Wel moest D’Hondt opstappen als hoofd van de kanselarij en hield hij zich niet langer bezig met financiële dossiers.
Rockgroep
Dat D’Hondt na Fortisgate niet voor lange tijd de woestijn in werd gestuurd, zegt veel over het gewicht van de man in de Vlaamse christendemocratie. De inwoner van Erpe-Mere, neef van de voormalige toppolitica Paula D’Hondt, is wat men een stamboomchristendemocraat noemt. De jurist werkte onder andere voor Jean-Luc Dehaene, Leo Delcroix en was politiek kabinetschef van Herman Van Rompuy toen die in de jaren negentig minister van Begroting was. De eigenschappen van D’Hondt zijn die van een topcabinetard: cijferman, intelligent, pragmaticus en vertrouwd met de manier waarop in België akkoorden moeten worden afgesloten. Als in één dossier geen doorbraak wordt geforceerd, dan moet het maar aan ander gekoppeld worden om zo tot een oplossing te komen. Een whizzkid van de Belgische overheid dus.
Wereldvreemd is D’Hondt niet. Hij houdt van de gewone en minder gewone dingen des levens: vroeger kwam hij met een motor naar het kabinet. Hij is ook een fan en kenner van mooie auto’s. En vooral: hij is leadzanger en gitarist van de rockgroep Supreme Court, die al een paar keer optrad tijdens de Gentse Feesten. Na de verkiezingsoverwinning van paars-groen in 1999 kwam D’Hondt voor het eerst in de administratie terecht. De cijferman leidde toen het Nationaal Instituut voor de Statistiek. In 2004 keerde hij terug naar de politiek als kabinetschef van Vlaams minister-president Yves Leterme. Na de federale verkiezingsoverwinning van diezelfde Leterme in 2007 zat D’Hondt – samen met die andere top-CD&V-cabinetard Steve Dubois – op de eerste rij tijdens bij wijlen surrealistische regeringsonderhandelingen op Hertoginnedal.
ACW-etiket
Volgens intimi was het een kwestie van tijd vooraleer D’Hondt in de topambtenarij terecht zou komen. Sinds begin januari 2010 is hij voorzitter van de federale overheidsdienst Financiën. Hij werd door Selor, het selectiebureau van de federale overheid, als enige kandidaat ‘zeer geschikt’ bevonden. D’Hondt scoorde beter dan de kandidaten die uit de administratie zelf kwamen. Met de komst van D’Hondt keerde de rust terug in deze overheidsadministratie, waar jarenlang een strijd om de topfuncties werd uitgevochten met de ene klacht na de andere bij de Raad van State en benoemingen die geschorst werden.
D’Hondt heeft een ACW-etiket, niet onbelangrijk in de afhandeling van het Dexia-dossier. Arco, de coöperatieve holding van de christelijke arbeidersbeweging, is daar een van de belangrijkste aandeelhouders. Arco heeft door de ineengestorte beurskoers en de nationalisering van Dexia zwaar gebloed en hoopt op een of andere manier een compensatie uit de brand te redden.
ALAIN MOUTON
Dat D’Hondt na Fortisgate niet voor lange tijd de woestijn in werd gestuurd, zegt veel over zijn gewicht in de Vlaamse christendemocratie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier