Onthutsende cijfers

In de Verenigde Staten zijn ze wild van long driving competitions. Eigenlijk een eenvoudig spelletje. Stevig uit de kluiten gewassen jongens (en meisjes) gaan bij de afslag staan met slechts één doel: de bal zo hard en vooral zo ver mogelijk weg te slaan. De besten halen 360 meter. Het publiek dat naar deze wedstrijden komt, is hetzelfde als dat van de Amerikaanse stock car races. Nergens marshalls om quiet please te roepen, het publiek brult en schreeuwt, supporters roken als een schouw en zuipen als in een Beierse biertent.

De beste drivers luisteren naar veelzeggende namen als Sean the Beast, Golfzilla of Blonde Bomber. Laatstgenoemde is een jongedame die voorheen physical trainer was bij de New York Jets, een American football-team. De toppers zijn stuk voor stuk scratchspelers die een verleden hebben als topsporter: decatlon, Amerikaans voetbal, catch en nog meer van dat. Anderen waren ooit Mister California of buitenwipper in een nachtclub.

Het Amerikaanse circuit is in handen van ene Art Sellinger, wereldkampioen in 1986 en 1991. In die tijd werd het kampioenschap gesponsord door het maandblad Golf Digest. Maar die geldbron droogde op en Sellinger trok met zijn topwedstrijden – elk drie pogingen, 10.000 dollar voor de winnaar – naar de woestijn, in de buurt van Las Vegas. Daar organiseerde hij ook ‘s nachts wedstrijden en bedacht hij een nieuwe naam voor zijn handel: extreme golf. “In deze sport worden de deelnemers aangespoord om ‘anders’ te zijn, terwijl klassieke golf de verschillen tussen de individuen uitvlakt,” vindt Sellinger.

Een bekende golfwet luidt: het is moeilijk om de club juist en snel te gebruiken naarmate de shaft langer is. In extreme golf gebruiken ze shafts van 50 inch (ongeveer 1,3 meter). Om de bal verder dan 360 meter te slaan, moet de swing sneller zijn dan die van Tiger Woods: 256 km/u tegenover 200 km./u. De spelers zijn zeer handig, want met hun putter slaan ze de bal 250 meter ver, of 270 meter van op een voetje.

De extreme golfers vullen hun dagen met powertraining en leven in een land waar de fundamentele vrijheid van het individu niet te rijmen valt met dopingbestrijding – wat trouwens ook geldt voor de spelers van de Amerikaanse PGA. Of is het toeval dat viervoudig wereldkampioen Jason Zuback (van 1996 tot 1999) van opleiding apotheker is? De Canadees geeft toe dat hij in de squat (buigen van de benen) 290 kilo haalt. Maar hij vertelt niet wat tussen zijn ontbijt zit. Hij was vroeger scratchspeler, maar werd nooit professional. Wat hem niet belet om makkelijk 100.000 dollar per jaar bij elkaar te harken.

John Baete [{ssquf}]