Nowhere

“Nowhere” is het sluitingsstuk van Gregg Araki’s “Teen Apocalypse”-trilogie en ligt volledig in de lijn van de twee vorige delen : “Totally F ed Up” en “The Doom Generation”.

De Californische cultregisseur Gregg Araki heeft zich de voorbije jaren een stevige auteursreputatie opgebouwd binnen de Amerikaanse onafhankelijke cinema. ” Nowhere” is Araki’s zesde langspeelfilm, maar na ” The Doom Generation” slechts de tweede film die wordt verdeeld in België.

Eind jaren tachtig begon Araki als maker van no-budgetfilms. Hij regisseerde, schreef, monteerde, produceerde en verzorgde het camerawerk. Met de jaren is zijn manier van werken er niet op veranderd. Araki filmt sinds zijn derde productie ” The Living End” (1992) weliswaar in kleur en laat de fotografie aan anderen over. Maar voor het overige houdt hij dezelfde controle over zijn werk zoals hij deed voor zijn debuutfilms. De toon van zijn oeuvre vertoont eenzelfde consequentie.

Alle producties van Araki situeren zich in Los Angeles en handelen over jongeren. Sinds zijn debuutfilms ” Three Bewildered People in the Night” (1987) en ” The Long Weekend (O’ Despair)” (1989) de titels spreken boekdelen zijn Araki’s geliefkoosde onderwerpen verveling, vervreemding, communicatiestoornissen, aids, homo- en heteroseksualiteit, nihilisme, ontgoocheling en existentiële angst.

Hopelijk wordt u na deze opsomming niet ontmoedigd om een Araki-film te bekijken. Araki relativeert zijn hoogst deprimerende onderwerpen met een flinke dosis absurde en zwarte humor. Hij is in zowel vorm als inhoud een speelse en vindingrijke anarchist. In zijn flamboyante production design veruiterlijkt Araki de gemoedsgesteldheid en levensvisie van zijn protagonisten. De kitcherige, maar prachtige pop-artdecors en extravagante kleding uit “The Doom Generation” en “Nowhere” zijn een metafoor voor het vluchtige bestaan van de personages.

De vuilbekkende tieners uit “Nowhere” gaan inderdaad nergens naartoe. Ze consumeren seks, drugs en alcohol als fastfoodproducten en geven lucht aan hun zelfdestructieve ingesteldheid via gesprekken over de apocalyps, hun depressies, slechte liefdeservaringen, de dood en het feit ‘dat ze van het leven moeten profiteren zolang ze jong zijn’.

Hun totale uitzichtloosheid en exuberant consumptiegedrag contrasteren met Araki’s bijzonder energieke, kleurrijke en inventieve filmstijl. Zijn visie op de vervlakking van de Amerikaanse consumptiemaatschappij is grimmig, maar vitaal. “Nowhere” heeft, zoals “The Doom Generation”, een zekere entertainmentswaarde. Hoewel sommige toeschouwers geen weg zullen weten met Araki’s ludieke subversiviteit.

Piet Goethals

Nowhere Grimmige visie op de Amerikaanse consumptiemaatschappij.