Notting Hill

Het productieteam van “Four Weddings and a Funeral” brengt met “Notting Hill” een variant op zijn succesformule.

Producent Duncan Kenworthy, scenarist Richard Curtis (schrijver van “Blackadder” en “Mr Bean”) en hoofdacteur Hugh Grant slaan de handen opnieuw in elkaar voor een romantische komedie, waarin het verschil tussen de Britse en de Amerikaanse cultuur onderwerp is voor een reeks met situatie- en verbale humor gelardeerde situaties. Hoewel de sprookjesromance tussen de twee hoofdpersonages aanleiding geeft tot enkele fijnzinnige en grappige misverstanden, geloof je als toeschouwer geen seconde in de aantrekkingskracht tussen de glamoureuze filmactrice Anna Scott (rol van Julia Roberts) en de wereldvreemde boekhandelaar William Thacker (Hugh Grant).

De hele premisse van “Notting Hill” steunt op wat er gebeurt indien je met een aanbeden Hollywood-ster aan de arm een etentje bij enkele vrienden bijwoont. Julia Roberts speelt een beroemdheid, maar tegelijkertijd is zij deze Anna Scott die de “been there, done that”-kennis van haar personage aannemelijk maakt. Hugh Grants William Thacker is een teruggetrokken kerel die zo lang tussen zijn boekenrekken doorgebracht heeft, dat hij denkt dat Leonardo DiCaprio een Italiaanse kunstenaar is. Als op een dag Anna Scott zijn winkel binnenstapt om een reisboek te kopen, is hij natuurlijk de enige die niet weet dat een wereldwijd aanbeden megaster voor zijn neus staat.

Terwijl in “Four Weddings and a Funeral” Hugh Grant de gecultiveerde Brit speelt, die verliefd wordt op een wat gezichtsloze Amerikaanse, worden in “Notting Hill” de rollen omgedraaid. Hugh Grants vriendenkring bestaat uit een verzameling losers, Julia Roberts incarneert de top van de Amerikaanse ontspanningsindustrie. De notoire rampspoed – aangenomen als eigen aan de internationale jetset – die erop volgt, staat de opbloeiende relatie tussen beiden in de weg.

Plezant in die context is het feit dat Julia Roberts’ personage belaagd wordt door de roddelpers, terwijl Hugh Grant in het werkelijke leven ook zijn dosis voorpaginanieuws heeft gehad. Diezelfde context levert tevens een van de meest memorabele sequenties van de film op. Als Hugh Grant door Roberts wordt uitgenodigd in het Ritzhotel, komt hij temidden van een junket (een interviewsessie) terecht. Hij wordt gedwongen om zich uit te geven als journalist van “Horse and Hound”, met alle hilarische gevolgen vandien. Het is een scène die de idiotie van de onbeholpen journalist treffend schetst.

Maar ondanks enkele spitse momenten is “Notting Hill” – de film kent een ineenzakking halverwege – in zijn geheel genomen ontgoochelend.

PIET GOETHALS