Nog steeds verkiezingskoorts

Premier Yves Leterme (CD&V) legt naar eigen zeggen de horizon in 2011 – “Ik heb tijd tot in 2011”. Uiterlijk dan zal hij, ongetwijfeld nagelbijtend, opnieuw een verkiezingsexamen moeten afleggen. De prijzen worden aan de meet uitgereikt. Dat klopt, maar of die federale electorale eindstreep nog tweeënhalf jaar ver weg ligt, is zeer de vraag.

Die vraag zal de komende maanden de partijpolitiek en het beleid van de verschillende regeringen beklemmen, zoniet bepalen. Krijgen we op 7 juni 2009 de vader van alle stembusslagen? Tien jaar na de moeder van alle verkiezingen op 13 juni 1999? Volgend jaar zijn er hoe dan ook electorale krachtmetingen voor Europa en de deelstaten. Komt er op dezelfde dag een federale veldslag bij? Wie daarop speculeert, zet beter in op ‘ja’ dan op ‘neen’.

Zijn zij die voor nieuwe ‘superverkiezingen’ gaan onverantwoorde politici die met het welzijn van de mensen spelen omdat de economie in crisis verkeert en duizenden arbeidsplaatsen verloren gaan? Zeker niet, als we verder kijken dan de onmiddellijke toekomst en een kosten-batenanalyse maken van die keuze.

Want de regering-Leterme I kan tot nog toe geen fraai palmares voorleggen. Ja, ze pakt de bankencrisis naar beste vermogen aan, maar de hybride regeerploeg overtuigt niet. Meer nog, haar leden werken elkaar tegen. En daar hebben de deelstaatverkiezingen van 7 juni alles mee te maken. Leterme heeft twee partijvoorzitters in zijn ploeg: Didier Reynders (MR) op Financiën en Joëlle Milquet (cdH) op Werk. Hun eerste zorg ligt niet bij het beleid, maar bij het winnen van de komende electorale slag. De stembusgang voor de deelstaten beïnvloedt het federale werk onvermijdelijk negatief.

Dat de economie op apegapen ligt, rechtvaardigt inderdaad dat er in 2009 een tekort komt op de begroting. Komt? Het budget stond vorig jaar al in het rood en dit jaar wordt dat niet anders. We zullen er sterk over moeten waken dat de economische crisis voor sommigen geen alibi wordt om de budgettaire teugels op onverantwoorde wijze te vieren. Anders dreigt, op langere termijn, het ontwaken erg pijnlijk te worden in een samenleving die veel geld nodig heeft om de kosten van de vergrijzing van de bevolking op te vangen. Het is te hopen voor de federale premier dat zijn Vlaamse alter ego en partijgenoot, minister-president Kris Peeters, erin slaagt om communautaire klinknagels met koppen te slaan. CD&V zal anders heel sterk geneigd zijn om de stekker uit Leterme I te trekken. Een herinrichting van onze staat, die alle Belgen beter moet wapenen in een geglobaliseerde wereld, dringt zich op. Parlementsverkiezingen in 2009 én 2011 maken die noodzakelijke hervormingen moeilijker. Zo valt er niet te regeren.

We moeten de politici electoraal ontstressen zodat ze ons een beter beleid geven. Hun horizon reikt niet verder dan de volgende stembusgang. Een regeerperiode van vier of vijf jaar is zo voorbij. Laat staan dat er om de twee jaar wel op een of ander niveau een verkiezingsexamen af te leggen is. Dat kan niet langer. (T)

Door Boudewijn Vanpeteghem