Niet zonder risico’s

De luxesector doet het goed, maar het is niet al goud wat er blinkt. Selectief zijn is de boodschap.

Door de luxehonger van de nieuwe rijken in Azië en het Midden-Oosten is de luxesector in volle opmars. Volgens het Hurun Wealth Report wonen in China vandaag 875.000 mensen met een vermogen van minstens 1,47 miljoen dollar, een stijging van 6,1 % in een jaar tijd. Tussen april en juni zag Burberry, de nummer één van de Britse luxesector, zijn vergelijkbare winst en omzet in Taiwan en Hongkong stijgen met respectievelijk 27 % en ruim 10 %. Swatch maakte bekend dat het in het eerste kwartaal van dit jaar 79 % meer horloges heeft verkocht in China. Audi, het luxefiliaal van Volkswagen, zag zijn leveringen aan China in juni oplopen met 61,6 %, en ook de verkoop van BMW in China is in het eerste halfjaar verdubbeld. India doet daar niet voor onder : de verkoop van luxewagens is er tussen juni 2009 en mei 2010 in de hoogte gegaan met 57 %. Dat klinkt uiteraard als muziek in de oren, maar we mogen niet vergeten dat die cijfers en hun positieve impact op bedrijven vaak al verwerkt zitten in de huidige aandelenkoersen. Dat is vooral het geval bij de autoconstructeurs. Welke kansen biedt de luxesector nog ? Een interview met Patrice Gensse, analist van Dexia Asset Management, die zich heeft gespecialiseerd in luxe.

Troeven en risico’s

Volgens Patrice Gensse houdt de luxesector voor beleggers drie risico’s in. Ten eerste zijn zowel de waarderingen als de verwachtingen hoog. Dat betekent dat het minste teken dat kan wijzen op een terugval van de conjunctuur, onmiddellijk een weerslag heeft op de aandelenkoersen. Een tweede risico is dat de sector sterk afhankelijk is van de opkomende landen. Elk bericht over mogelijke problemen van de Chinese en de Aziatische economie – uitgezonderd de Japanse – kan een koersdaling uitlokken. Tot slot kan ook elke forse appreciatie van de euro nadelige gevolgen hebben. Een zwakke euro is voordelig voor het toerisme in Europa en heeft een gunstige impact op de brutomarges, aangezien de luxefabrikanten hun kosten in euro betalen en hun producten verkopen in dollar, yen, yuan of een andere munt. Die weerslag zal wellicht beter voelbaar zijn in 2011 : dit jaar worden de wisselkoerswinsten immers nog voor een deel tenietgedaan door de kosten voor het afdekken van de wisselkoersrisico’s. Als de situatie voor het overige onveranderd blijft, zullen de bedrijven in 2011 minder last hebben van dit fenomeen.

De luxebedrijven hebben in 2010 opnieuw meer geïnvesteerd in hun reclamebudgetten (+18 % in het eerste halfjaar), maar ze zijn er ook in geslaagd om hun andere kosten goed onder controle te houden. Dat heeft een sterk hefboomeffect teweeggebracht, waardoor de operationele marges van sommige bedrijven zijn gestegen tot een recordniveau. De stijging van de goudprijs heeft duidelijk een impact op de kosten van groepen zoals Richemont (Cartier en Van Cleef & Arpels) en Bulgari. Maar hun klanten, die vertrouwd zijn met goud en de hoge prijs ervan, laten zich niet afschrikken door zo’n prijsstijging.

Als we kijken naar de groeimotoren van de luxesector, zien we duidelijke geografische verschillen. De verwachtingen voor Japan, een rijpe markt, zijn laag (0-1 % in 2010). Europa is duidelijk de minst gunstige regio, ook al zorgt de zwakke euro voor een toestroom van toeristen. De opkomende landen hebben wel een groot potentieel. Luxebedrijven investeren vandaag massaal in China : ze openen er winkels en ze besteden er enorme bedragen aan marketing. Het land vertegenwoordigt vandaag al meer dan een tiende van de omzet van de luxeproducten in de wereld. De komende drie jaar wordt nog een gemiddelde omzetgroei van ongeveer 15 % verwacht. De voornaamste bronnen van die groei zijn de stijging van het aantal verkooppunten en de lokale bevolking die over steeds meer middelen beschikt. Ook de Verenigde Staten zouden in 2010 en 2011 trouwens positief kunnen verrassen. Heel wat tekenen wijzen op een interessant stijgingspotentieel. (C)

Door béatrice denis

“China vertegenwoordigt al meer dan een tiende van de omzet van luxeproducten in de wereld. “