Mister turnaround

Shall I tell you about my grandchildren? Or about my turnarounds? De eerste zin is echt en staat uitnodigend te lezen op een wit koperen plaatje, in de hal van zijn riante villa in Kortrijk. De tweede zin is fictie, maar had er evengoed bij mogen hangen. Henri Van Dierdonck (61), de niet eens 1,70 meter grote topman van het textielbedrijf Associated Weavers (AW), mag de titel van turnaround manager probleemloos opeisen. Maar zelf bedankt hij voor die eer: “Ik probeer elke dag opnieuw mijn best te doen. Het team rondom mij heeft zoveel meer verdienste dan ikzelf.”

Na vier magere jaren moest je al een onverbeterlijke optimist zijn om nog te geloven in de wederopstanding van Associated Weavers (1130 werknemers, 270 miljoen euro omzet). Sommige analisten noemden de tapijtgroep met zetel in Ronse “het lelijke eendje van de beurs.” Alleen ‘le petit Henri’ hield bij elk tegenvallend resultaat vol dat hij zijn grote gelijk zou halen.

Vorige week was het dan zo ver: een verlies van 3,64 miljoen euro werd omgezet in een jaarwinst van 4,7 miljoen euro. Op de vraag hoe hij dat deed, reageert Henri Van Dierdonck laconiek: “Meer volume, meer afzet, een grotere mix qua aanbod, betere producten, een betere dienstverlening, en ten slotte alle beloftes tegenover de klanten nakomen.” Kortom: een dieptestrategie zonder weerhaken.

Het typeert de nuchtere Van Dierdonck helemaal. Na Roger De Clerck moet de 61-jarige manager van Associated Weavers zowat de Belgische tapijtenboer par excellence zijn. Als het over textiel gaat, geeft de Franstalige bourgeoisiefamilie Van Dierdonck uit Ronse al drie generaties lang thuis. Grootvader werkte in de wereld van stoffen en garens, vader idem dito, en zoon Henri (die zijn vader op vijftienjarige leeftijd verloor) liep wat graag in datzelfde spoor. De Van Dierdoncks zijn samen met de familie Samain (Utexbel) de enige bestaande getuigen van het rijke textielverleden in Ronse. De andere textielbaronnen hebben de Vlaamse Ardennen definitief verlaten na de zware crisis die de sector de voorbije decennia heeft geteisterd.

Henri Van Dierdonck is zijn stad trouw gebleven, zij het na enige omzwervingen. Op amper 23-jarige leeftijd kaapte hij aan de Solvay Business School in Brussel een studiebeurs weg voor een verblijf aan de befaamde Harvard-universiteit. De handelsingenieur ontdekte over de plas meteen dat hij zich “heel erg Amerikaans” voelde. “Amerikanen dragen het entrepreneurschap in hun ziel,” zegt de manager van AW. “Dat spreekt me aan.”

Terug in België kon de jonge universitair eerst terecht bij de papiergroep Intermills en vervolgens – via een headhunter – bij de Waalse textielgroep De Poortere Frères (1973-1981). In opdracht van dat bedrijf ging hij een jaar in Amerika werken en wonen. Zijn twee kinderen (een zoon en een dochter) groeiden er op, huwden er en zijn er ook blijven wonen. Om de twee maanden gaan Henri Van Dierdonck en zijn vrouw Nicole op familiebezoek.

In 1981 nam Van Dierdoncks carrière een definitieve wending, toen de Amerikaanse groep Champion hem vroeg om haar Belgische tapijtfiliaal Associated Weavers opnieuw winstgevend te maken. Indien de man in zijn opdracht zou slagen, zo beloofde de Amerikaanse aandeelhouder, mocht hij het tapijtenbedrijf uit Ronse zelf verwerven tegen een vooraf vastgelegde prijs. In 1984, drie jaar later, was de eerste herstructurering van ‘Mister turnaround’ een feit. En de vooraf afgesproken management buy-out werd prompt bezegeld.

Van herstructureringen naar een meer offensieve strategie: voor Henri Van Dierdonck was het de logica zelve. Eind jaren tachtig verraste hij vriend en vijand toen hij Prado kocht uit handen van de familie Sabbe. In 1997 was Associated Weavers rijp voor een beursgang, tegen een introductieprijs van 25,4 euro. Momenteel is het aandeel minder dan 4 euro waard. “We zijn – zeker als je onze constante cashflow bekijkt – schandalig ondergewaardeerd,” zegt Henri van Dierdonck. “Meer wil ik er niet over kwijt.”

Henri Van Dierdonck laat in ieder geval niet na te verbazen. Toen de tapijtgroep Louis De Poortere in 2001 over de kop ging, kocht hij uit het faillissement het verborgen Franse pareltje Balsan. “Balsan bewijst elke dag opnieuw dat het zijn naam en faam waard is,” luidt Van Dierdoncks commentaar. Minder succesvol waren de activiteiten in Oost-Europa. Eind jaren negentig kampte de tuftsector met een structurele overcapaciteit. Met goedkopere tuftproducten werd nog amper geld verdiend. Ook AW moest zijn productie inkrimpen, onder meer in Tsjechië.

Het is een van de weinige tegenslagen voor Van Dierdonck, die stilaan aan het einde van zijn carrière begint te denken. De man weet immers dat hij niet in een zwart gat zal vallen. Thuis wacht hem een halve bibliotheek ongelezen literatuur. De salontafel kreunt onder een boekenstapel met namen als Anne Sinclair, Jean-François Revel, Karel Van Miert en John Cornwell.

Wanneer hij precies terugtreedt, is nog niet bekend. Maar binnenskamers heeft de 61-jarige manager al de nodige demarches gedaan om de toekomst van AW te garanderen. Een MBO – Van Dierdonck weet beter dan wie ook hoe aanstekelijk die formule werkt – lijkt de meeste kans te maken. “Ik mag nu al tegen een boom rijden, zonder mij kunnen ze perfect verder.” In Ronse zelf treedt van Dierdonck nog maar zelden in het voetlicht. Liever dan zelf als aanspreekpunt te fungeren, laat hij zijn twee luitenanten Michel Denis en Jean Dedeken op de voorgrond treden. “Maar voor dringende zaken kunnen de mensen nog altijd rechtstreeks bij hem terecht,” zegt een insider.

Om de communicatie met het personeel te verbeteren, volgde de van huis uit Franstalige Van Dierdonck lessen Nederlands bij Walter Kerckhove, tot 2001… burgemeester van Ronse.

Alain Mouton, Karel Cambien [{ssquf}]

Van herstructureringen naar een meer offensieve strategie: voor Henri Van Dierdonck was het de logica zelve.