Mission To Mars

Enkele pakkende scènes en visuele hoogstandjes buiten beschouwing gelaten, is Brian De Palma’s ‘Mission To Mars’ niet meer dan een naïeve space-opera.

In het jaar 2020 krijgt de eerste bemande vlucht naar Mars af te rekenen met een mysterieus fenomeen. De gevolgen voor de bemanning zijn fataal. Nasa stuurt een reddingsmissie. Mission To Mars gaat over de relatie tussen de bemanningsleden van deze vlucht en de opheldering van een mysterie. En wat blijkt? Wij – Aardbewoners – zijn afstammelingen van de eerste Marsbewoners. Gelooft u ook in ufo’s?

Brian De Palma – generatiegenoot van onder meer Steven Spielberg, Scorsese, George Lucas en Coppola – steekt qua naïviteit zijn collega Spielberg naar de kroon. Of heeft het iets te maken met leeftijd? Het simplistische happy end zou zelfs door het Disney-concern niet goed genoeg bevonden worden. Met films waar een in tijdnood verkerende bemanning eerst de Amerikaanse vlag opdelft en triomfantelijk rechtzet alvorens op zoek te gaan naar overlevenden, heb ik problemen. Des te meer in een film van de stilist Brian De Palma, die in het verleden zijn ongezouten visie op de Amerikaanse samenleving en de mens in het algemeen, niet verhulde.

Brian De Palma heeft altijd zijn fervente verdedigers en tegenstanders gehad. Hij werd misogynie verweten (de moord met de drilboor uit Body Double is een klassieker), van plagiaat beschuldigd (de thrillers Sisters, Obsession, Dressed To Kill, Blow Out en Body Double zijn Hitchcockiaans in stijl en thematiek) of bekritiseerd voor het etaleren van gratuit geweld ( Carrie en Scarface). Met The Untouchables en Mission Impossible scoorde hij box-officesuccessen. In De Palma’s oeuvre duikt steeds de surrogaatmoeder of -vader op. De herbronning of wedergeboorte via een catharsis van het hoofdpersonage alsook het voyeurisme zijn wederkerende thema’s. Mission Impossible kan zelfs geïnterpreteerd worden als een puur oedipaal drama. In de films van De Palma – de Hitchcock-invloeden uit zijn beginperiode heeft hij vrij snel in een eigen thematiek en stijl gedwongen – zit steeds een subtekst verwerkt. Niets van dit alles in Mission To Mars. De subtekst van de film blijft cryptisch. Mission To Mars bevat natuurlijk enkele typische De-Palma-momenten. De dans in het ruimteschip is gracieus, de herstelling van het schip en de daaropvolgende actie is meeslepend en spannend.

Met Mission To Mars heeft Brian De Palma zich bekeerd tot het esoterisme van een of andere New-Age-groep. Of had hij gewoon geld nodig om zijn villa in de Hollywood Hills af te betalen?

Piet Goethals