MINDER PRIVILEGES VOOR AMBTENAREN

De heisa rond het absenteïsme bij De Post is het zoveelste incident rond het functioneren van het overheidsapparaat. Bij De Post is het ziekteverzuim dit jaar opgelopen tot 8,67 % en dat is de eerste stijging sinds 2001. Bovendien blijft het doel van postbaas Johnny Thijs – 7 % werkverlet – veraf. Elk procentpunt ziekte kost De Post 13,5 miljoen euro. Dat leek Thijs een voldoende reden om een brief te schrijven naar alle werknemers, waarin hij hen wees op hun verantwoordelijkheden.

De vakbonden reageerden woedend. Met die brief zou Thijs de echt zieken onder druk zetten. Wie ziek is, is ziek en moet geen schrik hebben van een controlearts en zeker niet van een brief van de CEO. Wie moet er dan wel schrik hebben? De fraudeurs. Zij die thuisblijven op maandag omdat ze zondag na het voetbal te zwaar zijn doorgezakt en hoofdpijn hebben. Zij die na de werkuren in het zwart bijklussen en vertraging hebben opgelopen met een klus. Zij die gewoon een snipperdag nemen omdat ze er zin in hebben. Zijn het die werknemers die de vakbond wil verdedigen? Dat kan niet de functie van een vakbond zijn. Die functie is wel het verdedigen van de rechten van de werknemers, met de nadruk op werk. Of het verdedigen van de rechten van zwakkere werknemers zoals zieken, met de nadruk op ziek.

Heeft de vakbond een punt wanneer ze wijst op de toegenomen werkdruk als oorzaak van het gestegen absenteïsme? Enkele dagen na de cijfers van De Post pakte SD Worx uit met cijfers van de privé-economie: een stijging van 6,45 % naar 7,13 %. Oorzaak volgens SD Worx: de gestegen werkdruk. Toch kan dit bij De Post niet de echte oorzaak zijn. De werkdruk wordt al enkele jaren opgevoerd, onder meer door Georoute en het niet vervangen van werknemers die vertrekken. Toch is het ziekteverzuim gedaald de laatste jaren.

De Post zal nog hard moeten werken op het microterrein van het postkantoor. De verschillen tussen de kantoren zijn namelijk immens. Een slechte baas van een postkantoor kan een grotere reden zijn voor veel absenteïsme dan een gestegen werkdruk. Het lokale management krijgt sinds kort meer bevoegdheden. Niet iedereen kan die taak aan.

Maar er is ook een ruimer perspectief. De Post kent net als andere overheidsinstellingen een systeem waarbij statutaire werknemers niet opgenomen ziektedagen mogen verzamelen en later opnemen (als ziekte). Vaak gebeurt dat aan het eind van de carrière: de ingeroepen ziekte heet dan in de wandelgangen ‘pensionitis’. Iemand met een carrière van veertig jaar kan zo ruim 800 dagen opsparen. Twee jaar geleden werd daar een rem op gezet en beperkte De Post het aantal dagen tot 300. Wie er meer had, kreeg die afgekocht.

Wie in de privésector niet ziek is geworden, heeft pech. In de ambtenarij dikt het pakket verder aan. Afschaffen die boel. Korter en krachtiger kunnen we daar niet over zijn. Dat is geen taak voor Johnny Thijs, wel van een regering die eindelijk moet durven de bezem door de ambtenarij te halen (mogen we u herinneren aan de problemen van de rijkelijke ambtenarenpensioenen?). Het zou goed zijn dat het op Hertoginnedal wat begint vooruit te gaan en ook dit soort problemen aandacht krijgen.

Guido Muelenaer