Miljoenen voor schoenen

Een schoenenwinkel in Hasselt uitbouwen tot een draaiende modezaak die vorig jaar 3,8 miljoen euro omzet draaide, terwijl je kampt met een schoenenfobie. Karine Valy bewees met La Bottega dat het kan en werd beloond met de Womed Award.

Karine Valy (48)koopt jaarlijks gemiddeld 56.000 paar schoenen voor haar modezaak La Bottega in Hasselt. Je zou het van de maatschappelijk assistente van opleiding, die enkele jaren geleden nog als patiëntenbegeleider werkte, waarschijnlijk niet verwachten, maar ze hield een spreekwoordelijke schoenenfobie over aan haar lange zoektochten naar een leuk paar in maat 42.

Valy werd toch gerante van een schoenenwinkel in Kortrijk toen zij en haar echtgenoot daarheen verhuisden. Met de hulp van een bevriende bankier opende ze, toen ze in 1991 in Hasselt ging wonen, La Bottega. Dat uit marktonderzoek bleek dat ze moest concurreren met 31 andere schoenwinkels, hield haar niet tegen.

“Ik heb wel veel traantjes gelaten, zeker toen we riskante investeringen moesten doen om te groeien”, vertelt ze. Valy’s echtgenoot gaf zijn baan op en stapte mee in de overkoepelende bvba Markarino bij de opening van een tweede winkel, in Scherpenheuvel. “Zo konden we schuiven met onze stock, want de klanten zijn er minder modegericht”, aldus Valy.

La Bottega groeide uit tot een keten van vijf winkels, maar dat aantal werd teruggebracht tot drie toen een groot pand en een opslagplaats van stokerij Smeets vrijkwamen naast en achter één van de winkels in Hasselt. Daar verkoopt Valy vandaag op duizend vierkante meter schoenen, kledij en accessoires in de midden- en hogere prijsklasse. “Er zijn al zoveel schoenwinkels die mikken op het lage segment. Met hen concurreren, moet ik niet proberen.”

Haar overstock weet Valy handig aan de man te brengen in haar outletshop, waar wat overblijft van de vorige collectie tegen een lagere prijs wordt verkocht. De succesformule van La Bottega in andere steden uitproberen, ziet de winnares van de Womed Award voorlopig niet zitten. “Dan blijft er geen tijd over om zelf in de winkel aanwezig te zijn”, vreest ze.

Valy’s echtgenoot neemt de boekhouding voor zijn rekening. Het aankopen van de collecties doet ze alleen. Een floor manager versterkte kortelings wel het team van twintig personeelsleden. Zijn komst was weloverwogen, want Valy was er niet happig op om verantwoordelijkheid af te staan. “Maar er was iemand nodig die mijn personeel, bijna uitsluitend vrouwen, de nodige aandacht geeft en zo het personeelsverloop laag houdt.” Mogelijk blijft er nu ook meer tijd over voor haar twee kinderen en Valy’s lidmaatschap bij Markant, Lyvia, het Modemuseum van Hasselt en Unizo.

“Omdat je nooit weet wat er op je afkomt, kochten we een pand bij”, geeft ze nog mee. “Er ook schoenen en kledij verkopen, zie ik niet zitten. Het blijft een riskante branche. Wanneer je aankoopt, speel je met miljoenen per dag en klanten zijn weinig loyaal, en willen steeds sneller en steeds grotere kortingen tijdens de koopjesperiode.” (T)

Door Sjoukje Smedts