‘Mijn zondagen zijn werkdagen’

“Het weekend zou een moment moeten zijn waarop je even een pauze kan nemen van het werk. Dat is bij mij helemaal niet zo. Ik breng mijn zondagen gewoon in het museum door. Op die dagen kan ik werk inhalen, dossiers doornemen en op mails reageren. Ik kies daar heel bewust voor. Het zou me niet lukken thuis in de zetel te liggen, terwijl ik weet dat er een hoop werk op me ligt te wachten. Daardoor zijn mijn zondagen meestal gelijk aan werkdagen, maar na zo’n dag ben ik blij dat ik alles heb kunnen bijwerken om maandag rustiger te beginnen.

“Het is alleen frustrerend dat ik daardoor niet meer tijd met mijn gezin kan doorbrengen. Ik ben al zoveel uren per week weg van huis, ik zou het zalig vinden eens gewoon met hen thuis te zitten. Omdat ik zelf uit een groot gezin kom, is familie heel belangrijk voor mij. Ik probeer er daarom twee keer per jaar op uit te trekken met twee van mijn vijf zussen. Het is heel leuk dan tijdens een lang weekend even helemaal zorgeloos te zijn. Ik probeer wel mijn vakantie op te nemen, maar dat lukt me gewoon niet. Sinds januari zou ik bijvoorbeeld elke vrijdag vrijaf nemen om het teveel aan compensatiedagen weg te werken. Het is twee keer gelukt.”

Zittende leven

“Nochtans stel ik vast dat het belangrijk is een evenwicht te vinden tussen werk en vrije tijd. Ik merk bijvoorbeeld dat ik kwaaltjes begin te krijgen waar ik voordien nooit last van heb gehad. Zo merk ik dat ik geen spieren meer heb in mijn armen en dat het zittende leven een tol eist. En dan te bedenken dat ik twintig jaar geleden soms hele dagen op een archeologische werf stond en daar volle kruiwagens vervoerde. Ik ben onder meer twee keer meegegaan naar opgravingen op het Paaseiland. Nu zou ik dat fysiek niet meer aankunnen. Ik ben een beetje flauw geworden ( lacht).

“Met de archeologische vereniging waarbij ik ben aangesloten, bezoeken we op zaterdag wel nog regelmatig sites of musea. Ook dat doe ik nu op een andere manier. Ik ga bijvoorbeeld altijd bekijken hoe het onthaal is ingericht of hoe een museum de signalisatie aanpakt. Zo doe ik inspiratie op. Dat betekent wel dat ik nooit echt loskom van het werk. De Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis zijn zo verweven met mijn leven dat er bijna geen onderscheid is tussen de beide.”

Administratieve vereenvoudiging

“Ook tijdens de vakanties is het moeilijk het werk los te laten. Het zou onmenselijk zijn in die tijd bijvoorbeeld geen mails te lezen, want als je dan terugkeert, moet je er meteen honderden verwerken. Dan lijkt het een straf dat je vakantie hebt genomen. Ik probeer wel daar een betere balans in te vinden, maar onze instelling heeft te kampen met een enorm gebrek aan personeel. We hebben nog 242 medewerkers. Dat klinkt veel, maar dat is het niet voor al onze sites. Zeker niet als je bedenkt dat we vijftien jaar geleden nog met meer dan 400 medewerkers waren. De werklast is enorm toegenomen. Ik heb bovendien de indruk dat de administratieve vereenvoudiging die de overheid heeft beloofd, ons museum nog niet heeft bereikt. Integendeel: het wordt altijd maar ingewikkelder.

“Het glas is wel nog altijd meer halfvol dan halfleeg. Het werk in het museum is dan misschien wel gigantisch omvangrijk, maar ik doe het nog altijd heel graag. Ik zou er natuurlijk niet in slagen als ik alles alleen zou moeten doen, maar ik denk of hoop dat ik zelf toch ook een steentje kan verleggen in die grote museumrivier.”