Mia loves George W.

Tenzij u in een onderneming werkt die in een schitterende nichemarkt opereert, ondervindt u het dagelijks aan den lijve: het gaat niet goed met de economie. De EuropeseCommissie stelde onlangs haar prognose voor de economische groei in de eurozone dit jaar neerwaarts bij van 1,8 % naar 1 %, met daarbovenop de mededeling dat “een nog slechter resultaat tot de reële mogelijkheden behoort”.

Voor de Amerikaanse topanalist Stephen Roach van de investeringsbank JPMorgan is de double dip – een nieuwe recessie na een zeer korte, amechtige herleving – nu een feit. Zes maanden geleden lachte men in België een soortgelijke voorspelling van Geert Noels, hoofdeconoom van vermogensbeheerder Petercam en Trends-columnist, weg.

Ondanks de krampachtige pogingen van de regering- Verhofstadt om het tegendeel te bewijzen, kunnen we niet voorbij aan de conclusie dat de regeerperiode van paars-groen economisch geen succes was. Als de prognose van de Europese Commissie van 1,2 % groei voor België dit jaar uitkomt, zal ons land over de periode 2001-2003 een gecumuleerde expansie van 2,7 % gerealiseerd hebben. Dat is ruimschoots minder dan de groei van 3,7 % die we in 2000 behaalden en de 3,2 % die België in 1999 liet optekenen.

Het gaat niet op die slechte gang van zaken volledig toe te schrijven aan de ongunstige internationale context. Kleine, open economieën zoals de Deense, de Finse, de Ierse en – tot voor kort ook – de Nederlandse slagen er wel in om prestaties neer te zetten die boven de Europese of eurogemiddelden uitsteken.

Uiteraard rijst de vraag wat onze overheden dan kunnen doen. Enkele dagen geleden verbaasde Mia De Vits, de voorzitter van de socialistische vakbond ABVV, vriend en vijand door te stellen dat we inzake recessiebestrijding nog heel wat kunnen leren van de… Amerikaanse president George W. Bush.

De Vits onderbouwde haar liefdesverklaring voor de door de Europese linkerzijde zo gehate Feldwebel uit het Witte Huis met twee argumenten. Zo aarzelt de regering-Bush niet om honderden miljoenen dollars te stoppen in noodlijdende sectoren zoals de luchtvaartbranche. Bovendien investeert de Amerikaanse overheid in vergelijking met Europa en België veel meer in onderzoek en ontwikkeling.

De Vits gaat daarbij voorbij aan het feit dat hét basiskenmerk van het huidige Amerikaanse economisch beleid bestaat uit belastingverlagingen en niet uit grootschalige steun aan noodlijdende bedrijven. Europa steekt trouwens structureel veel meer belastinggeld in hele of halve overheidsbedrijven (denk maar aan de NMBS, Air France en Alitalia) dan de VS dat op occasionele basis doet, zoals nu met de zwaar getroffen luchtvaartsector. Bovendien – inzake onderzoek en ontwikkeling – wandelt De Vits zonder omzien voorbij aan dé grote handicap van ons land. België en Vlaanderen stellen niet veel voor op O&O-vlak, niet zozeer omdat onze overheden daar te weinig aan spenderen, maar wel omdat onze marginale belastingvoeten veel te hoog liggen om toponderzoekers een minimaal aantrekkelijk klimaat inzake verdienste te kunnen bieden. Daaraan verandert men niks als morgen de Belgische en/of Vlaamse overheid miljoenen euro meer aan O&O zouden uitgeven. Mia’s geflirt met George W. is, zo mogen we besluiten, wel van een zeer oppervlakkige aard.

Johan Van Overtveldt