Message in A Bottle

De twee vorige producties van Kevin Costner – ‘Waterworld’ en ‘The Postman’ – kon men bezwaarlijk kaskrakers noemen. Vraag is of ‘Message in A Bottle’ beter doet.

Het lijkt erop alsof Kevin Costner niet meer weet welke kant het op moet met zijn carrière. Na de peperdure flops ” Waterworld” en ” The Postman” koos hij met ” Message In A Bottle” voor een ” tearjerker“. Een ‘tranentrekker’ dus, al moet u in deze film wel wachten tot aan het bittere einde voor die tranen enigszins willen komen.

In “Message” doet Costner er alles aan om zijn status van romantische held terug te winnen. Alleen wordt zijn beperkt acteertalent hier duidelijker dan ooit.

Costner zet in de film Garrett Blake neer, een botenbouwer uit Noord-Carolina die twee jaar geleden zijn geliefde – Catherine – verloor. Verdriet om haar koestert hij ook vandaag nog. Zozeer zelfs dat hij een fles in zee gooit met daarin een emotionele liefdesboodschap aan zijn vrouw. De fles en het berichtje worden gevonden door Theresa, een researcher voor een krant in Chicago. Theresa is zo onder de indruk van het bericht dat ze de afzender opzoekt. Beiden worden vrienden, en van vriendschap komt liefde. Tot op het moment dat Garrett verneemt dat Theresa degene was die zijn fles vond…

Naast deze voornaamste verhaallijn komen er nog heel wat kleinere subplots om de hoek kijken. Jammer genoeg voegen die weinig essentieels of boeiends toe aan het verhaal. Even lijkt het erop alsof een ruzie tussen Garrett en zijn voormalige schoonfamilie voor wat spanning zal zorgen, maar die illusie is van korte duur. Het enige element in het verhaal dat enigszins realistisch overkomt, is de verhouding tussen Garrett en zijn inwonende vader, een rol voor veteraan Paul Newman. Newman toont in “Bottle” aan zijn jongere collega’s hoe het wél moet. Want ook Robin Wright Penn, die de rol van Theresa neerzet, komt veel te streng en afstandelijk over om de gevoelens van kwetsbaarheid, pijn en de ijdele hoop van haar personage enige geloofwaardigheid mee te geven. En wat Costner betreft, die heeft wellicht gedacht dat hij – door zo weinig mogelijk te doen of te zeggen – zijn immens verdrietig personage diepgang zou verschaffen. Hij wordt hierbij nauwelijks geholpen door de ongeïnspireerde regie van Luis Mandoki en de clichématige dialogen.

Goede punten zijn er wel voor de prachtige fotografie en de muziek van Gabriel Yared, die de gebeurtenissen zelfs fraaier doet uitkomen dan ze verdienen.

Wie hield van het overdreven sentimentele ” The Bridges Of Madison County” zal hier misschien zijn gading vinden, maar de andere filmliefhebbers moeten toch maar twee keer nadenken vooraleer ze zich een kaartje aanschaffen.

Roel Van Bambost