McDowell na veertig jaar

De Noord-Ier bewees in US Open dat een behoudende

speelstijl kan lonen.

Het was toch wel een serieuze verrassing: de Noord-Ier Graeme McDowell (30) won de US Open op Pebble Beach. Daarmee klopte hij de nummers een en twee van de wereld, Tiger Woods en Phil Mickelson, maar ook de tweevoudige Zuid-Afrikaanse kampioen Ernie Els en de Fransman Gregory Havret. Waarna McDowell de trofee kreeg en op de green van de 18 door zijn dolgelukkige vader werd omhelsd. “De US Open winnen en mijn naam op een lijst zetten naast monumenten als Jack Nicklaus, Tom Watson, Tom Kite of Tiger Woods: ik weet niet zeker of ik dat wel verdien. Maar ik weet wel van waar ik kom en dat mijn vrienden me nu opwachten in de Harbor Bar, thuis in Portrush. Daar wordt de Guinness al uitgeschonken…”

Het was veertig jaar geleden dat de overwinning in de US Open nog eens naar een Europeaan was gegaan, met Tony Jacklin op de Hazeltine National. En dat is veelbelovend voor de volgende Ryder Cup. McDowell bleef olympisch kalm tot de laatste slag en diende op het genadeloze en verraderlijke terrein van Pebble Beach een score in die perfect strookte met de par. Havret eindigde op +1, Els op +2 en de twee Amerikanen op +3. “Ik bleef me tot het einde concentreren op mijn spel zonder me te laten beïnvloeden door de score van de anderen”, zei de Noord-Ier na afloop. Sommige andere spelers slaagden daar minder goed in, zoals de Amerikaan Dustin Johnson die op de tweede hole tegen een triple bogey aankeek en op de derde hole nog eens een double bogey liet noteren. McDowell stond samen met Els aan de leiding, maar greep na de tiende hole de macht, ondanks bogeys op de 8 en 10. “Dat was voor mij de eerste grote verrassing in de laatste ronde. En dan merkte ik dat Havret tweede was. Ik ken Greg goed, hij speelt uitstekend, maar dat hij al die sterspelers achter zich zou laten… Dat scherpte mijn motivatie nog meer.”

Misschien dacht McDowell wel aan Jean Vandevelde, de Fransman die in 1999 de Britse Open verloor omdat hij het op de laatste hole verknoeide terwijl hij daar eigenlijk voldoende had aan een par. De Noord-Ier pakte het in ieder geval heel behoudend aan, een spelstijl die hij eigenlijk het hele toernooi lang hanteerde. Hij werd daarvoor beloond met 1.123.970 euro en schoof van de 37ste naar de dertiende plaats op de wereldranglijst. En waar hij zijn innerlijke kracht haalde? “Het fantastische uitzicht op het terrein. In de moeilijke momenten keek ik eens rond, ademde diep en genoot van het zicht op de oceaan. Waarna ik mijn club nam en de volgende slag voorbereidde…”

John Baete