Masters 2000

De winnaar van de recentste ‘green jacket’ komt uit de Fidji-eilanden.

Het was José Maria Olazabal, winnaar van de Masters 1999, die de winnaar van de Masters 2000 in de bloemetjes mocht zetten. Of beter: in een jasje. Toen Vijay Singh (37) de bekende green jacket van Augusta kreeg, samen met een cheque van 828.000 dollar, moest hij even slikken. “Ik was bang dat het ding te klein zou zijn,” zei Singh die 1.90 meter groot is, breed glimlachend weliswaar want de blazer maat 46 was als op zijn lijf gegoten.

De verrassende overwinning van de man uit de Fidji-eilanden zorgde voor bijna evenveel commotie als de triomf van Tiger Woods in 1997.

In 1998 werkte Singh zich door de Qualifying School van de Europese Tour. Hij won zeven toernooien in Europa, acht in de Verenigde Staten en negen in de rest van de wereld.

Singh groeide op in Lautoka, een stad op de Fidji-eilanden (500.000 inwoners, twaalf golfterreinen), waar zijn vader (een vliegtuigmecanicien) hem al zeer vroeg in de golfsport inwijdde. Singh groeide op met een golftas om de schouder. Hij wilde profspeler worden, maar raakte aanvankelijk niet door de kwalificaties en belandde in 1985 als teaching pro in Borneo. Hij kende de Keningau Club dan ook als zijn broekzak. Hij werkte er voor 160 dollar per maand en sleet zijn dagen op de golfbaan. Hij woonde met zijn echtgenote in een piepkleine hotelkamer, gaf vijf of zes lessen per dag en ging daarna eindeloze uren trainen. Vandaar trok hij naar Ivoorkust, Nigeria en Zimbabwe, waarna het tijd was voor de aanval op de Europese Tour. Toen ontdekte hij de Verenigde Staten en raakte bekend om zijn onhandige slagen op de putting green.

Zo begon hij in 1996 met vier slagen voorsprong als leider aan de laatste dag van de Masters. Maar op zondagavond diende hij een kaart in met 82, na een reeks rampzalige putts. Een leemte waar hij hard aan werkte, en langzaam maar zeker werd zijn putting bijna even goed als zijn heerlijke lange slag. De swing van Singh is inderdaad een voorbeeld van precisie, een vorm van poëzie. Tijdens de Masters bereike hij 58 greens op 72: het beste resultaat van het toernooi ( Tom Lehman was tweede met 54). Specialisten van de Amerikaanse Tour zeggen al lang dat hij de enige speler is die het potentieel heeft om Wood het vuur aan de schenen te leggen. Op voorwaarde dat hij beter leert putten.

“Ik weet dat ze dat zeggen,” lacht Singh, een van de zeldzame golfspelers die corrigerende brilglazen draagt. “Ik kan maar één ding zeggen: deze overwinning geeft me vertrouwen om nog meer wedstrijden te winnen.”

John Baete