NU TWIJFELT niemand nog: de VRT is een van de belangrijkste instellingen van het land. We zullen de volgende weken en maanden nog heavy users van de VRT zijn, veel meer dan van de spoorwegen. Als je patiënt bent in een ziekenhuis, kan het je niet veel schelen hoe charismatisch de directeur is, of hij een autistische cijferfetisjist is of een warme peoplemanager. Voor jou tellen de arts en de verpleegkundige. Als je zou horen dat de directeur vijftig keer meer verdient dan je helden, zou je het niet begrijpen, net zoals ik maar niet wil begrijpen dat een CEO van een grote bank, een grote brouwerij of een farmaceutisch bedrijf honderdmaal meer verdient dan de man of de vrouw die mij aan het loket bedient, die de flesjes nog een laatste keer controleert, of die zoekt naar een nieuw medicijn dat ik nodig zal hebben, nu ik mijn handen misschien te veel met het verkeerde product heb gewassen.
Op geen enkel moment mogen de vingers van de CEO jeuken om zelf operationeel te worden, zelfs niet tijdens een coronacrisis.
LATEN WE HET belang van CEO’s – niet te verwarren met ondernemers – dus maar relativeren. De VRT is een professionele organisatie. Ze heeft geen CEO nodig om het nieuws te brengen, ontspanningsprogramma’s te maken of een vlotte radio-ochtend in elkaar te boksen. Wim Oosterlinck heeft een podcast over boeken, waarvoor hij onlangs Marc Coenen interviewde over zijn drie lievelingsboeken. Daarin formuleerde die door de wol geverfde radio- en tv-maker wat de problemen zijn van het management in zo’n cultuurtempel. Verplichte kost voor iedereen die van ver en van dichtbij te maken heeft met de selectie van de nieuwe CEO van de VRT.
MARC COENEN kent de mediawereld als zijn broekzak. Hij was nethoofd van Studio Brussel en Canvas en radiodirecteur van de VRT, en hij etaleert een gezonde afstandelijkheid tegenover het gebeuren. Ik parafraseer enkele van zijn uitspraken: “Het leukste om te doen bij de media is zelf media maken. Op het moment dat je in het management zit, speel je een heel ander spel.”
“Na een tijd dacht ik: ik zit hier mijn tijd te verslijten, wel goed betaald en met een dure auto van de firma.”
“Ofwel heb je het peterprinciple en zit je te hoog, ofwel heb je het gevoel: ik ben een voetballer die basketbal aan het spelen is. Het klopte niet, er was nog wel een bal, maar het was een ander spel geworden.”
“Dat zijn metaberoepen: algemene strategie, aanbodstrategie, zaken waarover je achteraf denkt: fuck zeg, heb ik me daarin verdiept?”
MANAGEMENT IS een spel waar je van moet houden, en dat spel is niet inhoud produceren of het perfecte format bedenken. Een hoofd onderzoek en ontwikkeling is geen speurneus, hij leidt speurneuzen. Het principe is al tientallen jaren bekend: benoem de beste tekenaar nooit tot het hoofd van het tekenbureau. Je verliest je beste tekenaar en je krijgt er waarschijnlijk een halfbakken manager bij, die met zijn talenten, zijn dromen, zijn wensen bij het tekenen zit.
MOET ZO’N CEO dan geen gevoel voor media hebben? Ja, net genoeg om nee te kunnen zeggen. Als ziekenhuisdirecteur hoef je geen topgeneesheer te zijn, maar je moet wel genoeg van geneeskunde kennen om te zien wanneer sommigen goed bezig zijn en om tegen de dwazeriken nee te zeggen. Maar op geen enkel moment mogen je vingers jeuken om zelf operationeel te worden, zelfs niet tijdens een coronacrisis.
En tot slot: uit onderzoek van Franse driesterrenrestaurants is gebleken dat het succes afhangt van de samenwerking tussen de grote chef en zijn nummer twee. Bij de VRT moet die nummer twee alles, maar dan werkelijk alles inhoudelijk goed kunnen aanvoelen. Zo iemand is veel moeilijker te vinden dan een professionele topmanager. Die nummer twee moet de VRT in eigen huis vinden. Voor de rest moet de politiek de executive searchers hun werk laten doen. Die kennen wel het verschil tussen een manager en een gepassioneerde radio- en tv-maker.
De auteur is professor-emeritus aan de Vlerick Business School. Volg mij op www.marcbuelens.com
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier