Mad City

In “Mad City” biedt de politiek en sociaal geëngageerde filmmaker Costa-Gavras een sarcastische kijk op het mediacircus.

Constantin Costa-Gavras heeft zich sinds de jaren zestig en zeventig steeds geprofileerd als een politiek filmer. In zijn bekendste films van toen wierp hij zich op als een controversieel cineast, die onder meer het kolonelsregime van Griekenland aankaartte in “Z” en de natte vinger legde op de stalinistische schijnprocessen van de jaren vijftig in het Oostblok in “L’Aveu”. Zijn eerste Amerikaanse filmproductie, “Missing” (1982), veroorzaakte een schandaal door de overduidelijke suggestie van de betrokkenheid van de Amerikaanse politiek binnen de Latijns-Amerikaanse regimes. “The Music Box” (1989), een gerechtsdrama waarin een advocate haar van nazi-praktijken beschuldigde vader verdedigt, is zowat Costa-Gavras’ laatste echt grote film.

In “Mad City” plaatst deze veteraan van de populaire politieke film de waanzinnige macht en de sensatiezucht van de media op het voorplan. Het scenario van journalist Tom Matthews analyseert op een sarcastische manier de leugens en de hypocrisie van de media om de hoogste kijkcijfers te halen. Uitgangspunt voor dit pakkend gijzelingsdrama is de confrontatie tussen Max Brackett ( Dustin Hoffman), een televisiereporter op zijn retour en Sam Baily ( John Travolta), een naïeve en ontgoochelde museumbewaker die zijn job verloor en vervolgens in het museum een bende kinderen gevangen houdt waar Brackett zich ook bevindt. “Mad City” is opgebouwd volgens het principe van het sneeuwbaleffect. Zoals in Tom Wolfes “Bonfire of the Vanities”, waar een slippertje aanleiding gaf voor een nationaal schandaal waarbij allerlei belangengroepen hun deel van de koek wilden, vormt het ontslag van een bediende van een museum in een onbenullig dorp in “Mad City” de aanleiding voor een opgeblazen mediacircus waarbij zowel de politici, de politiecommissaris als de verschillende televisiestations om hun aandeel strijden. “Mad City” toont de Amerikaanse “way of life”, en vooral het Amerikaanse zakendoen, in een notendop. Centraal staat evenwel de manier waarop de opportunistische Brackett evolueert naar een verslagen man wiens medeleven en menselijkheid het uiteindelijk halen op zijn ambitie om opnieuw bij het grote netwerk te horen. Op dit moment begeeft Costa-Gavras zich op het pad van de Hollywood-conventies, waarin de slechterik zich op het einde bewust wordt van zijn fouten. Costa-Gavras gaat hier even manipulatief en demagogisch tewerk als de media die hij aanklaagt. Wat niet wegneemt dat “Mad City” een uitstekend geacteerde en hilarische zwarte komedie is, waarbij de fictie nooit ver verwijderd is van de realiteit.

Piet Goethals