Een algemeen oef-gevoel rolde zondagavond door Frankrijk en de rest van Europa, na de verkiezingsoverwinning van Emmanuel Macron. Of hij de komende vijf jaar de binnenlandse uitdagingen weet aan te pakken, is zeer de vraag. Maar voor de Europese Unie is zijn herverkiezing een zegen. De onzekerheid die een overwinning van Marine Le Pen over het continent zou hebben gestort, kunnen de Europeanen missen als kiespijn.
Het zijn al extreem onzekere tijden, die vooral een geïntegreerde en gecoördineerde Europese aanpak vergen, of het nu gaat over een gezamenlijk Europees leger, de fragiliteit van een wereldwijd verweven markten- en handelssysteem, de klimaatopwarming, de energietransitie of om het even welke systeemcrisis die zich aandient. Een Europees antwoord zal daarop daadkrachtiger zijn dan nationale oplossingen.
In het recente verleden speelde Macron daarin steeds een voortrekkersrol, en daarvoor verdient hij hulde.
Tijdens de coronacrisis wist hij kanselier Angela Merkel te masseren, zodat het Europese steunpakket met gemeenschappelijke schulden er tegen alle verwachtingen toch is gekomen. Na de uitbraak van de oorlog in Oekraïne rolden de Europese lidstaten in een nooit gezien tempo sancties uit tegen Rusland en zijn de geesten gerijpt voor het Europese leger waar Macron al lang voor ijvert. Het grootste risico voor dat momentum is zijn arrogantie. Daarmee heeft hij in Frankrijk een deel van de kiezers weggejaagd. Als hij die niet onder bedwang houdt, dreigt in de Europese Unie hetzelfde te gebeuren met Oost-Europa.
Macrons pro-Europese voluntarisme heeft soms veel weg van ongenuanceerd en hersenloos pompomgezwaai, maar aan het einde van de rit zal dat het Europese project meer dienen dan nationalistische reflexen vergoelijkt onder het mom van realisme of conservatisme.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier