Het pessimisme rond de totstandkoming van de regering Di Rupo I is te weerleggen. De schrik voor verkiezingen en de nood aan geld houden de Franstaligen rond de tafel.
De N-VA voert het hoge woord in het Vlaamse kamp en zij wil de kans niet laten ontglippen om een grote stap te doen naar een autonomer Vlaanderen. Vele kiezers vroegen haar om een oplossing. Niet om een totale blokkering.
De onderhandelingen over de vorming van een nieuwe federale regering jojoden de voorbije weken. De dynamiek van sommige media speelde die perceptie in de kaart. De ene dag was er sprake van grote doorbraken en de andere van erge blokkeringen.
De waarheid is dat de gesprekken een normaal parcours volgen. Drama hoort daarbij. De truc van het ontslag aanbieden bij de koning en diens al even voorspelbare weigering, is al vele keren gebruikt om een geblokkeerde situatie los te wrikken. Ook de sociale partners een rondje laten rijden, is beproefd en bedoeld om moet de dramatiek op te voeren. De geloofwaardigheid van die beweging miste deze keer wel elke geloofwaardigheid.
Er is geen vertrouwen meer tussen de potentiële regeringspartners valt te horen. Is dat er ooit geweest? Een retorische vraag want de PS en de N-VA zullen elkaar nooit vertrouwen. Afspraken zullen op papier moeten staan. En de regeringspartners zullen heel nauwlettend op de voet moeten volgen of die afspraken correct worden vertaald in wetteksten.
Het geld is op
Brussel heeft geld nodig. Veel geld. Spijtig genoeg is er geen geld meer. Meer nog, de schulden die we met zijn allen torsen, groeien zienderogen. Het is in die omstandigheden onmogelijk om het hoofdstedelijk gewest jaarlijks 300 miljoen euro te geven zonder tegenprestaties zoals een slanker en beter bestuur.
Daarom is het wijs dat geld niet zomaar over te dragen vanuit de federale kas waarvan de bodem al een tijdje is weggeslagen. Het klopt dat de Vlamingen door de overdracht van het geld een grote stok uit handen geven om er andere staatshervormende dossiers door te krijgen. Belangrijker is dat die manier van werken: de Vlamingen die meer autonomie voor de deelstaten van de Franstaligen afkopen, niet meer kan. Niet meer mag. Alle Belgen worden er slechter van.
We zitten in een nieuwe periode van magere jaren. De federatie en de deelstaten zullen alles uit de kast moeten halen om de financiën van de staat op orde te krijgen. Niemand mag verarmen, predikte Di Rupo. Net het omgekeerde zal zich voordoen. Alle Belgen zullen verarmen. Dat is de prijs van de financiële en economische crisis, en van de jarenlange communautaire stilstand.
Juist daarom moet de financieringswet grondig worden herzien en moeten alle overheidsniveaus veel meer financiële verantwoordelijkheid dragen. Beleid op maat voor elke deelstaat kan heel wat overbodige uitgaven doen vermijden.
Waar wacht preformateur Elio Di Rupo om zijn voorstellen voort te detailleren en op papier te zetten? Hij moet snel tot formateur vervellen en er voluit voor gaan indien hij premier wil worden. Wachten op Di Rupo mag niet wachten op Godot worden.
Boudewijn Vanpeteghem
Politieke crisis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier