‘Waarom de PVDA nog altijd aan de steenkoolmijnen doet denken’

Bij de PVDA lijkt werkelijk álles een klassenstrijd, zegt Trends-hoofdredacteur Wim Verhoeven.

Het zal ongetwijfeld aan mijn surfgedrag liggen, maar de jongste tijd word ik op Facebook overladen met politieke propaganda van de PVDA. Hoogst interessant is het om te zien hoe die partij het publiek bespeelt in tijden zonder verkiezingen in het vooruitzicht. Ze is zo nadrukkelijk aanwezig, dat het de moeite loont om haar filmpjes eens op hun economische waarheidsgehalte te beoordelen. Dat valt nogal tegen, besluit onze hoofdeconoom Daan Killemaes deze week in Trends.

De communicatiecel van PVDA werkt nochtans erg doeltreffend. Ze publiceert drie à vier spraakmakende posts per dag op Facebook. Uit het boekje, zodat ze zeker goed opgemerkt worden. Veel verhalen zijn economisch geïnspireerd, een groot verschil met Vlaams Belang. Tijdens de kiescampagne van 2019 roerde extreemrechts op economisch gebied regelmatig de linkse trom. Progressieven beweerden na de verkiezingen zelfs dat de Vlaamse kiezer niet rechts maar eerder links had gestemd, omdat het economische verhaal van Vlaamse Belang veel linkse elementen bevatte. Onze hoofdeconoom wilde de sociaaleconomische posts van Vlaams Belang ook graag analyseren, om gelijkenissen en verschillen met de PVDA te vinden. Maar ze zijn opvallend schaars. Het lijkt erop te wijzen dat de corebusiness van extreemrechts wel degelijk elders zit, en dat de PVDA zich als de echte behoeder van de minderbedeelden opwerpt. Als ze kunnen, delen de linkse populisten die van uiterst rechts trouwens graag een uppercut uit. Ze lijken heel goed te beseffen dat ze in dezelfde vijver van misnoegdheid vissen.

Misnoegdheid is nog zwak uitgedrukt. Bij de PVDA lijkt werkelijk álles een klassenstrijd. Wat allochtonen zijn voor Vlaams Belang, lijkt al wie de economie doet draaien voor extreemlinks te zijn. De toon is onverminderd negatief en zwart. Heel herkenbaar voor een kind van de jaren tachtig, zoals ik. Dát waren nog eens tijden voor communisten. Zeker na de tweede oliecrisis, de devaluatie van de Belgische frank en de ongeïnspireerde herstelregeringen van Wilfried Martens. De laatste mijnen waren nog open, de Boelwerf en het Luikse staal waren niet meer te redden en hele horden afgestudeerden verdeden hun tijd met gesubsidieerde nepbaantjes. Het was de tijd van het ‘derde arbeidscircuit’, zeg maar: tewerkgestelde werklozen. “Geef me werk, werk, werk, ik heb twee handen, ik voel me sterk”, zongen De Kreuners.

De wereld van vandaag is in niks te vergelijken met de grauwe tijd van toen. Werkgevers krijgen hun vacatures niet ingevuld, terwijl de grootste groeispurt nog moet komen. We zitten midden in een periode van spannende innovaties. Na goed anderhalf jaar tijd krijgen we een dodelijke pandemie op de knieën, met dank aan de farmaceutische industrie, een overheid die de economie (misschien zelfs te) krachtdadig ondersteunt en een uitstekende gezondheidszorg. Ondertussen bereiden we – met voortschrijdend inzicht – een uitdagende maar noodzakelijke energietransitie voor. De inkomensongelijkheid in ons land is bij de kleinste van Europa. Tegelijk groeit het besef dat de doorgedreven globalisering inderdaad slachtoffers heeft gemaakt en dat het voor sommigen misschien een beetje te snel gaat. We denken na over langer maar verteerbaar werken. Zo veel mogelijk mensen meekrijgen, als het kan in hun eigen tempo, wordt steeds belangrijker in de economie van morgen. Dat is de wereld waarin wij leven. Niet perfect, maar mijlenver verwijderd van dat vijandsbeeld van extreemlinks.

Sommigen vragen zich nog altijd af of Bart De Wever in 2019 wel met de partij van Tom Van Grieken had mogen praten. Ondertussen deden de Waalse socialisten net hetzelfde met de PTB, de destructieve club die hen opjaagt ter linkerzijde. Mensen, we moeten vooruit. Optimisme hebben we nodig. Samenwerking. Goede ideeën, waar iedereen van kan profiteren. Waar zitten die ideeën bij de rechtse en bij de linkse populisten?