‘Sleept Brussel een derde ‘onbereikbaren’ met zich mee?’

Vlaanderen focust vaak op het immobilisme in Wallonië. Het zou misschien wat vaker over Brussel moeten nadenken. Dat zegt Trends-hoofdredacteur Wim Verhoeven.

Net vandaag donderdag, terwijl dit Trends-nummer in uw brievenbus valt en in de krantenwinkel ligt, organiseren wij Trends Restart in Autoworld in Brussel. Het allereerste levensechte netwerkevent in anderhalf jaar tijd. We kunnen elkaar opnieuw in veilige omstandigheden ontmoeten. We kunnen ideeën uitwisselen en nieuwe mensen leren kennen. Trends Restart is een signaal dat kan tellen. Andere netwerkevents zullen ongetwijfeld volgen, maar wij bijten graag de spits af. Om ons optimisme te onderstrepen.

Dat optimisme is gewettigd. We staan voor een herfst van robuuste groei. De jongste halfjaarresultaten waren doorgaans erg goed en veel bedrijven blijven optimistisch voor de rest van het jaar. De consument komt naar buiten en de bedrijfsinvesteringen groeien. Daar komt straks nog een flinke brok investeringsgeld bovenop. Zo rijst stilaan de vraag wie al die goederen en diensten zal produceren. Maar de economische trein is vertrokken. In Trends van deze week leest u dat corona in Vlaanderen goed op weg is om een endemisch karakter aan te nemen. Het virus gaat niet weg, maar wordt beheersbaar. De hoge vaccinatiegraad en/of de aanwezigheid van antistoffen na een besmetting maakt het veel minder gevaarlijk. In die endemische fase kan het virus de gezondheidssector niet zomaar doen kantelen. Vergelijk het maar met een pittig griepseizoen. Wellicht zullen we op tijd en stond een onderhoudsvaccin krijgen, zoals ook de griepprik ingeburgerd is geraakt.

Vlaanderen nadert die endemische fase omdat we vaccinatiekampioenen zijn. Straks kan ook Wallonië – met enige vertraging – het virus grotendeels achter zich laten. Voor het Waalse gewest zou dat geweldig nieuws zijn in een letterlijk rampzalige zomer. Elders in de wereld is de endemische fase nog veraf. Verbazend genoeg is dat ook dichtbij huis het geval. In het Brussels Gewest raakt de vaccinatiegraad amper boven 60 procent. Hoe groter de kloof met Vlaanderen, hoe groter de verbazing over de Brusselse cijfers én over het feit dat we daar allemaal zo lankmoedig onder blijven. Brussel stelt een aantal versoepelingen weliswaar wat langer uit en wil nu ook vaccineren in Primark en IKEA, maar voorts halen we collectief de schouders op. We zouden op zijn minst een poging kunnen doen om dat fenomeen te begrijpen. Hoe groot is de groep mensen die de overheid niet kan motiveren of waar ze nauwelijks toe doordringt? Als dat voor een levensreddend vaccin al het geval is, wat moet het dan niet zijn voor zoveel andere belangrijke maatschappelijke thema’s? Sleept Brussel werkelijk een derde onbereikbaren met zich mee? En als dat zo is, vinden we dat dan normaal? Hoort dat werkelijk bij de grootstad?

Brussel loopt op wel meer vlakken achterop. De laagste werkgelegenheidsgraad van de drie gewesten. Een torenhoge jeugdwerkloosheid. Veel kansarmoede en mensen zonder diploma. De Brusselse smeltkroes heeft vaak iets aantrekkelijks. Telkens als ik er kom, bekruipt mij het illusoire gevoel een wereldburger te zijn. Maar niemand is gebaat bij een moeilijk bestuurbaar, financieel noodlijdend blok aan het been. Vlaanderen focust vaak op het immobilisme in Wallonië. Het zou misschien wat vaker over Brussel moeten nadenken. De stad heeft evenveel troeven als problemen. Onze merkwaardige staatsinrichting heeft er bovendien voor gezorgd dat Vlaamse politici er sowieso bestuursverantwoordelijkheid dragen. Alleen hebben de Vlaamse partijen er nooit geïnvesteerd in hun politiek personeel. Carrièrepolitici deinen er al ettelijke legislaturen mee op de golven. Onaantastbaar wanen ze zich. Want wie zal hen bedreigen in een hoofdstad waar niemand echt wil zijn? De oorzaak van de lage vaccinatiegraad zijn de Brusselse politici niet. Maar het immense potentieel van Brussel naar boven halen, dat zullen ze ook niet doen.