Regering-Michel gooit beleid van Elio Di Rupo in de vergeetput

75 procent besparingen en 25 procent nieuwe inkomsten, lastenverlagingen voor bedrijven, geen uitgebreide verhoging van de belastingen op kapitaal enzovoort. Het verschil tussen het regeerakkoord van de ploeg-Michel en dat van de regering-Di Rupo kan amper groter zijn.

La rupture ofwel ‘de breuk’. Het is een term die in het Franstalige taalgebied kwistig wordt gebruikt wanneer een nieuwe beleidsploeg aantreedt die fundamenteel andere accenten legt dan voorgaande regeringen. Op basis van de elementen uit het nieuwe federale regeerakkoord die al bekend zijn geraakt, kunnen we inderdaad spreken van een breuk. De regering-Michel wil eigenlijk weinig anders doen dan het beleid van de regering-Di Rupo in de vergeetput van de geschiedenis te gooien.

Deze ploeg stelt totaal andere sociaaleconomische prioriteiten dan onder Elio Di Rupo. Het begint al bij de sanering van de overheidsfinanciën, die tegen 2018 voor een begrotingsevenwicht moet zorgen. De regering-Michel is op zoek gegaan naar zo’n 11 miljard euro, waarvan 75 procent via besparingen en 25 procent via nieuwe inkomsten.

Dat is een groot verschil met de regering-Di Rupo, die de voorbije legislatuur voor 22,9 miljard euro saneerde en daarbij vooral koos voor nieuwe belastingen(spaarfiscaliteit, bedrijfswagens,…) en eenmalige maatregelen. Op zijn minst 61 procent van de sanering onder premier Di Rupo kwam van extra inkomsten. De echt structurele uitgavenbeperkingen bedroegen een schamele 2,5 miljard euro. Dat is 11 procent van de totale begrotingsoperatie. Het verhaal dat de klassieke tripartite onder de leiding van de PS’er koos voor een mix van een derde belastingen, een derde uitgavenbeperkingen en een derde eenmalige maatregelen klopte niet.

De N-VA en Open Vld hadden liever gezien dat de regering-Michel niet naar nieuwe inkomsten moest zoeken om de begroting te saneren, maar ze hebben wel gedaan gekregen dat er geen nieuwe aanval op de spaarfiscaliteit zit aan te komen. Evenmin komt er een meerwaardebelasting op aandelen. Een uitgebreide ‘taks lift’ op kapitaal is er dus niet. En als er via de btw en accijnzen indirecte belastingen worden verhoogd, dan is dat om andere belastingverlagingen te compenseren. Vooral voor de bedrijven.

De tweede pijler van het beleid van de nieuwe regering is inderdaad de versterking van de concurrentiekracht van de ondernemingen. Een indexsprong en andere lastenverlagingen zijn goed voor een concurrentieschok van 3,6 miljard euro. Ze worden ook aan het begin van de legislatuur toegekend.

Dat vormt een groot verschil met de regering-Di Rupo, die aanvankelijk geen aandacht had voor de Belgische loonkostenhandicap. Onder druk van vooral Open Vld stuurde de vorige regering dit beleid bij. Een indexsprong kwam er niet. CD&V, die aanvankelijk voor was, was daarna niet voor of niet tegen, om uiteindelijk toch neen te zeggen. Wel kwam er een reële loonstop voor 2013-2014 en kwamen er via een competitiviteitspact een aantal lastenverlagingen. Di Rupo pochte dat hij de bedrijven een lastenverlaging van 4,7 miljard euro cadeau had gedaan. Maar eigenlijk werd slechts 1,368 miljard toegekend, waarvan 858 miljoen euro lineaire lastenverlagingen. De Belgische concurrentiekracht werd er nauwelijks door versterkt.

De regering-Di Rupo bleef ook herhalen dat ze de grootste pensioenhervorming in 20 jaar doorvoerde. Het brugpensioen en het vervroegd pensioen werden inderdaad verstrengd, maar al in het voorjaar van 2012 kwamen cijfers van het Planbureau naar buiten, waaruit bleek dat het beleid van Di Rupo de vergrijzingskosten met slechts 0,4 procent van het bbp doet dalen. Dat is verwaarloosbaar. De regering-Michel wil veel verder gaan. De wettelijke pensioenleeftijd wordt tegen 2030 opgetrokken tot 67 jaar, vervroegd pensioen wordt strenger en het brugpensioen onder 60 jaar wordt zo goed als onmogelijk. In vergelijking daarmee worden de pensioenhervormingen onder Di Rupo een kanttekening in de strijd tegen de oplopende vergrijzing.