Pierre Lagrange: ‘Kapitalisme is geen vies woord’

De Belg Pierre Lagrange is een buitenbeentje in de Londense financiële sector. Met de overname van de kledingzaak Huntsman maakte hij het stoffige pak sexy en stoer. Hij beheert zijn kleermaker als zijn hedgefonds. “Ik trek geen fluwelen handschoenen aan en ik verwacht ook niet dat anderen dat voor mij doen.”

Kort voor mijn ontmoeting met Pierre Lagrange stuurt de ongetwijfeld gekste financier van de City mij een bericht. Hij heeft “een cool idee”. Hij wil onze afspraak in zijn club in Mayfair schrappen om in plaats daarvan te lunchen bij zijn kleermaker. Letterlijk zijn kleermaker. Zes jaar geleden schokte hij de modewereld en de financiële sector door Huntsman te kopen, de stoffigste herenkledingzaak van dat moment. Hij zegt dat ik naar de bestuurskamer moet gaan die “helemaal afgebroken” is voor een actiescène voor de spionagefilm Kingsman 2.

Kingsman is aan de buitenkant een kleermaker van de oude stempel. Maar dat is de façade voor een netwerk van geheime agenten dat wordt bekostigd door excentrieke financiers. Die rol lijkt mijn tafelgenoot op het lijf geschreven. Op papier is de 57-jarige Belg een financiële nerd. De handelsingenieur was een van de eerste hedgefondsmanagers die een fortuin heeft verdiend in het decennium voor de financiële crisis en tijdens de nasleep ervan. Maar hij is een stuk kleurrijker: innovator, fashionista, enfant terrible, Harley-Davidson-rijder en veel meer.

Langrange ontvangt me in een donkerblauw jasje dat tot zijn dijen reikt en een hemd dat openstaat tot zijn middel. We zijn omringd door exotische kostuums. Meer dan 150 jaar lang heeft Huntsman koninklijke hoogheden gekleed, van Groot-Brittannië tot Hollywood. Lagrange lacht als ik vraag of zijn aankoop een klassiek voorbeeld is van een financiële magnaat die uit verveling in een stuk speelgoed investeert. “Die vraag is volkomen terecht”, zegt hij. “Toen ze me zagen komen, dachten ze dat ik de zoveelste was die kwam spelen, maar mijn beweegreden was een beetje anders.”

Duurste scheiding

In 1995 was Lagrange een van de drie oprichters van GLG Partners, een onderdeel van Lehman Brothers dat zijn kans greep om te breken met alle regels van het investeringsmanagement. Vol zelfvertrouwen lieten ze zich meevoeren op de golf van de financiële boom. In 2000 splitsten ze zich af van Lehman en in 2007 gingen ze naar de beurs. Ze kwamen de financiële crisis door toen de banken op de rand van de sluiting stonden. In 2010 kocht Man Group GLG Partners voor 1,4 miljard euro. Het bleek achteraf niet zo’n goede deal voor Man, maar dat was Lagranges probleem niet. “Toen ik het hedgefonds leidde, zei een goede vriend van me dat ik ook iets anders moest zoeken om te doen. Ik ben in miljoenen dingen geïnteresseerd. Ik ben overal nieuwsgierig naar.”

Voordat we kunnen eten, moeten we boodschappen doen. We gaan naar Nathalie, een delicatessenzaak op tien minuten lopen. Terwijl we over Hanover Square zigzaggen, praat Lagrange enthousiast over een interview in The New York Times met Jan Morris. Het levensverhaal van de 92-jarige schrijfster is erg herkenbaar. Ze groeide op als man, trouwde en kreeg kinderen. Maar in 1972 onderging ze op 46-jarige leeftijd een geslachtsverandering. Lagrange was 48, getrouwd en had drie zonen, toen hij tot het besef kwam dat hij homoseksueel was. Dat mondde uit in een van de duurste scheidingen van Groot-Brittannië. “Het is een verbazend artikel. Ik herken er zoveel in. Toen ik besefte dat ik homo was, werd ik doodsbang. Ik vreesde dat mensen niet meer van me zouden houden en dat mensen die me vertrouwden, dat niet langer zouden doen.”

De zaakvoerder van Nathalie komt op ons af. We kiezen voor geroosterde broccoli met gerookte amandelen met paprika, bulgur met feta en paarse boerenkool en een aantal pikante salades. Op de terugweg praten we over de digitale ontwrichting van de media. Zijn raad is eenvoudig: “Eet of je wordt gegeten.”

Henry Kissinger

De overname van Huntsman had een bewogen start. Hij heeft het gekocht samen met zijn toenmalige vriend, de ontwerper Roubi L’Roubi, wiens ideeën niet goed vielen in de bezadigde wereld van de maatkleding. Uiteindelijk scheidden hun wegen en kocht Lagrange L’Roubi uit. “Hij had een heel andere kijk op de maatkleermakerij”, zegt Lagrange. “We besloten er geen gevecht van te maken.”

Hij vindt dat het managen van een kleermaker niet verschilt van een hedgefonds beheren. Maar hij geeft toe dat de stap buiten de financiële sector niet zonder slag of stoot is verlopen. De productlanceringen en de marketingcampagnes van de mode- en filmwereld – hij was executive producer van de Kingsman-films – botsten met zijn methodische investeringsinstincten. “Ik heb graag dat dingen procesmatiger en inzichtelijker verlopen.”

“Ik heb de sector met respect op zijn kop gezet”, zegt Lagrange. “Er is nu een generatie die anders aankijkt tegen het dragen van een pak. We zijn geëvolueerd van het dragen van een pak voor kantoor naar het bewust kiezen van een pak omdat je op een bepaalde manier wilt overkomen: machtig, sexy en verleidelijk.” Hij wijst naar de foto’s van klanten, onder wie Marc Jacobs en Hugh Bonneville. Henry Kissinger is een fan van het filiaal in Manhattan dat in 2016 is opengegaan.

Techneut

Wat is de succesformule van Lagrange? “Simpel,” zegt hij, “investeren in talent en processen invoeren. Bij het hedgefonds ontleende ik dingen aan de sport. Als je de helft van je tijd alleen een backhand gebruikt en je succesratio maar de helft bedraagt, dan moet je proberen dat niet te doen. Zo is het ook met het financiële management. Als je de helft van je tijd op één sector focust, maar daar meestal niets verdient, moet je focussen op dat waar je echt goed in bent.”

Lagrange was er vroeg bij als techneut en gebruiker van big data. Toen hij het hedgefonds leidde, vroeg hij zich steeds weer af “of ik dit veiliger of preciezer krijg met mensen of met machines”. Voor hem staat het vast: de ontwrichting is nog maar net begonnen. “Wat we gezien hebben, is niets vergeleken bij wat we nog gaan zien. We focussen altijd op banenverlies door technologie, maar ik denk dat 40 procent van de banen die een jongere kan krijgen nadat hij is afgestudeerd, nog niet bestond toen hij zijn studie begon.”

Hoe genadeloos was de jonge Pierre? “Vraag dat aan mijn kinderen of partners. Ik zeg de dingen meestal zoals ze zijn. Ik trek geen fluwelen handschoenen aan en ik verwacht ook niet dat anderen dat voor mij doen. In de financiële sector is dat de norm.”

Het kapitalisme lijkt onder vuur te liggen. Was het bankwezen voor de crisis te meedogenloos op jacht naar winst? Lagrange is niet iemand die berouw veinst om er makkelijk af te komen. “Alleen de financiële sector beschuldigen is te kort door de bocht. Nog veel anderen dragen schuld aan de excessen. Het is te makkelijk om de regulatoren aan de schandpaal te nagelen. Iedereen was veel geld aan het uitgeven tegen lage rentevoeten. Veel mensen die nu schande roepen, profiteerden ervan mee.”

Lagrange denkt wel dat de regulatoren overdreven hebben gereageerd. “We moeten naar het grotere plaatje kijken. De voornaamste reactie op de crisis was het verminderen van de leverage-ratio, maar geleend geld houdt het systeem draaiende. Zonder schulden krijg je geen duurzame groei. Het kapitalisme zou meelevender kunnen zijn, maar het is geen vies woord. Het alternatief is uitgeprobeerd en dat liep niet goed af.”

Immigrant

Lagrange mag dan keihard zijn over de kern van het kapitalisme, hij heeft niets op met de hedgefondsmanagers in de chique Londense wijk Mayfair die de brexit steunden. “Het is verkeerd,” zegt hij, “economisch en moreel.” Als immigrant is hij zich daar des te sterker van bewust. “Het is waanzin te denken dat je mensen aan de andere kant houdt door een groot hek te plaatsen. Dit is een slechte aflevering van Game of Thrones. ” Hij voegt eraan toe dat de brexit een poging is om de aandacht af te leiden van de fundamentele problemen waar de Britse economie voor staat.

“Toen ik België verliet, was het belachelijk hoeveel transactiekosten we moesten betalen toen we verhuisden. Dertig jaar later zijn de belastingen zo enorm gestegen dat ze de economie hebben verstikt. Groot-Brittannië was de meest competitieve plek van Europa voor het aantrekken van talent. Het heeft veel van zijn aantrekkingskracht verloren.”

De dag voor ons gesprek heeft Lagrange gegolft met een van zijn zonen. De jongste heeft net het eindexamen van de middelbare school afgelegd. De andere twee lijken zijn DNA onder elkaar te hebben verdeeld. De ene werkt in de kunstwereld, de andere voor een hedgefonds. Wat is zijn advies aan hun generatie? Is het tijdperk van de hedgefondsen voorbij, nu er zoveel zijn? “Het kon weleens de beste tijd zijn om er een op te richten”, zegt hij kwajongensachtig. “Toen wij in 1995 begonnen, dachten we dat we er laat bij waren en dat de mooie tijden voorbij waren.”

Maar hij geeft toe dat er veel andere kansen zijn. Private equity lijkt erg aanlokkelijk. “Het nadeel van een beursnotering is dat je al snel alleen nog op je aandelenprijs focust en een kortetermijndenker wordt. Niet beursgenoteerd zijn heeft iets moois. Mensen laten je met rust en je kunt doen wat je wilt.”

Homohuwelijk

Afgelopen juli kwam Lagrange weer in het vizier van de paparazzi, toen hij op Ibiza trouwde met zijn vriend Ebs Burnough, een vroegere Witte Huis-medewerker van Barack Obama. Hij verwondert zich erover hoe de westerse samenleving is veranderd en het homohuwelijk heeft aanvaard. Maar hij piekert over de broosheid van zulke vrijheden over de hele wereld. “Ik had als een blanke succesvolle heteroman geleefd, was getrouwd met een vrouw van wie ik hield en had kinderen van wie ik hield. Mijn leven was perfect.”

Maar de ommezwaai kwam “min of meer van de ene dag op de andere”. “Het was verbazend omdat ik in alles wat me kenmerkt, dezelfde persoon was: als vader, vriend en zakenman. Ik was heel blij dat ik op mijn 48ste eindelijk iets had toegelaten wat ik had verdrongen, zonder te weten wat het was. Maar tegelijk was ik doodsbang om de mensen van wie ik hield, kwijt te raken en om alles wat ik in dertig jaar zakelijk had opgebouwd, schade te berokkenen.” Hij belde Peter Clarke op, de toenmalige CEO van Man Group. “We zaten midden in de overnamebesprekingen. Ik zei tegen hem: ‘Oké, ga zitten. Er is iets aan de hand met me. Ik ben homo, maar morgen ben ik gewoon op kantoor. Dus alles is in orde.'”