In twee afzonderlijke peilingen naar de intenties van de kiezer haalt N-VA monsterscores. De partij van Bart De Wever pakt zelden uit met haar economisch programma. Is er na de gemeenteraadsverkiezingen een oplossing voor de crisis in zicht? Drie vragen aan Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van Trends en Knack.
Er heerst een economische crisis in ons land. De traditionele partijen doen het ene voorstel na het andere om uit de crisis te geraken, maar wordend daar in de peilingen voor afgestraft. Hoe komt dat?
Johan Van Overtveldt: “De regering-Di Rupo krijgt de economische crisis inderdaad niet onder controle. Voor een stuk kan dat ook niet. De economische malaise hangt immers in hoge mate samen met de grote onzekerheid die vandaag zeer dominant aanwezig is en in hoge mate met de aanslepende eurocrisis en de ook maar niet wegebbende financiële crisis te maken heeft. Het gaat om internationale “schokken” waar we als kleine en open economie zelf weinig vat op hebben. De bevolking ziet echter ook wel dat de regering in haar maatregelen nogal eenzijdig gaat voor belastingverhogingen en bijvoorbeeld de sanering van de publieke sector slechts zeer voorzichtig aanpakt. Ondernemers maar ook de mensen tewerkgesteld in onze bedrijven beklagen zich terecht over het gebrek aan aandacht voor onze internationale concurrentiepositie en voor het investeringsklimaat in ons land. Ook dat weegt door in de slechte scores van deze coalitie. Voorts denk ik dat de manier waarop de regering dossiers als bijvoorbeeld Dexia, met de heel heikele uitloper naar ACW-dochter Arco toe, aanpakt erg negatief overkomt in de publieke opinie. Last but not least valt er natuurlijk niet naast te kijken dat een belangrijk gedeelte van de publieke opinie in Vlaanderen deze regering als een in hoofdzaak door de Waalse PS gestuurde regering ervaart.
De N-VA pakt zelden uit met haar economisch programma. Kan de partij van Bart De Wever het land uit het slop halen?
Johan Van Overtveldt: Wat het laatste onderdeel van de vraag betreft en voor zover het de economische problematiek betreft: neen. Ook de N-VA zal in de context van een federale regering een coalitie moeten vormen en zo kom je al heel snel bij de pijnpunten die ook nu aan de orde zijn voor Di Rupo I. Zeg maar: de dingen die onbespreekbaar zijn of gemaakt worden. De N-VA kwam de voorbije maanden met een aantal voorstellen naar buiten rond de sanering van de publieke financiën en de aanzwengeling van de economische groei. Daar zaten een ganse reeks zinvolle dingen tussen, niet in het minst omdat de N-VA duidelijk kiest voor ordening gebaseerd op de principes van de vrije markteconomie. Zij zien de overheid in een flankerende, begeleidende rol en niet in de rol van de entiteit die het economische initiatief volledig naar zich toe haalt. Maar nogmaals, in België heb je ook als N-VA een coalitie nodig en het lijkt me niet evident om een meerderheid op de been te brengen rond het economische programma van de N-VA.
Dreigen we met het voorstel van De Wever om het confederalisme op tafel te leggen, niet opnieuw in een politieke crisis te belanden zoals bij de vorige regeringsvorming, waardoor onze economische problemen weer niet aangepakt worden?
Johan Van Overtveldt: “We zitten in een vicieuze cirkel die we moeten doorbreken. Er heerst duidelijk een groot verschil inzake visie op het economische en het budgettaire tussen Vlaanderen en Wallonië. Het resultaat is een halfbakken beleid daar ergens tussenin. Vlaanderen wil besparen, herstructureren en saneren, in Franstalig België is de bereidheid daartoe duidelijk veel minder groot. In een confederaal model kan je met die verschillen beter omgaan. Dus indien goed aangepakt kan de overgang naar een confederaal model zelfs een belangrijke bijdrage leveren aan de oplossing van de budgettaire en sociaal-economische problemen. In Wallonië staat men daar, zacht uitgedrukt, echter niet voor te springen omdat een confederaal model veel grotere transparantie vereist en bijvoorbeeld inzake financiering van elk van de deelstaat een veel grotere rol voor de eigen fiscaliteit veronderstelt. Ook al waarschuwt iemand als Brussels premier Picqué dat de Franstaligen zich moeten voorbereiden op het einde van het land, hun bereidheid om over een confederaal model te onderhandelen lijkt op een heel laag pitje te branden. Zo blijven we deze problematiek altijd maar voor ons uit schuiven.”
