Ondanks ruzies zal Labour nog drie jaar doorgaan in het Verenigd Koninkrijk

Labour zal in 2025 doen wat de partij het liefste doet: tegen zichzelf vechten.

De Labour-partij heeft een hekel aan twee dingen, luidt het grapje: haar zin krijgen en elkaar. De regering van Keir Starmer heeft dan wel een meerderheid van 154 zetels in het Lagerhuis, zit aan de knoppen van ’s werelds minst beperkte uitvoerende macht en heeft vier jaar om het land naar haar hand te zetten. Maar is ze tevreden? Niet echt. Labour zal 2025 besteden aan het vechten tegen zichzelf.

Sommige van die gevechten gaan tenminste over beleid. Een ruzie over Europa zal het aperitief zijn. Sommige backbenchers zullen mopperen dat de regering minder laf moet zijn als het over Europa gaat. De Labour-leiding is zo zenuwachtig dat ze niet eens een deal wil sluiten over het uitwisselen van studenten. De strategie van Labour zal gericht blijven op de eurosceptischeci kiezers die bij de jongste verkiezingen van de Conservatieven naar Labour zijn overgestapt, waardoor de parlementsleden zullen mopperen: hoe zit het met de rest?

Opvolging

Er komen tussentijdse verkiezingen, zoals altijd. Maar het zou lichte paniek veroorzaken als de partij een veilig gewaande Labour-zetel zou verliezen aan een rechtse uitdager van Reform UK. Er zouden dan vragen rijzen over het leiderschap van Keir Starmer. De premier wordt in september 63 en is een paar jaar verwijderd van zijn pensioen. Anonieme Labour-leden zeggen dat hij “er moe uitziet”. Bronnen in Downing Street zouden terugslaan met de opmerking dat de premier onlangs nog twee keer scoorde in het potje acht-tegen-achtvoetbal dat hij elke zondag speelt.

Een aanpassing van de leiderschapsregels zou het congres van de Labour-partij in de herfst kunnen richten op haar favoriete gespreksonderwerp: zichzelf. In plaats van haar vrij linkse leden te laten stemmen over de leiding, zal de partij erop aandringen alleen parlementsleden inspraak te geven. Dat wordt voorgesteld als een manier om radicaal links buiten de deur te houden, maar dat is het allerminst. Vóór die verandering was het afzetten van een leider een gok. Dit maakt het veel netter.

Terwijl Keir Starmer nog in functie is, zal een niet zo subtiele strijd om de opvolging beginnen. Er zal een stortvloed aan profielen van kabinetsministers verschijnen in de krantenbijlagen; sjofel geklede ministers zullen scherper voor de dag komen; dikbuikige ministers zullen afslanken en pronken met de ingevallen wangen die vandaag het kenmerk zijn van mensen van middelbare leeftijd en ambitieuze politici.

Nu of nooit

Een rekensommetje garandeert een zekere mate van intern gesloop in de Labour-partij. Er zijn 402 Labour-parlementsleden en er zijn slechts zo’n 100 banen beschikbaar in de regering. Tegelijk heeft de typische backbencher een kleine meerderheid van een paar duizend stemmen. Voor velen is een baan in de regering een zaak van nu of nooit. Met Labour in de peilingen nog altijd nek aan nek met de impopulaire – en nog altijd uitdagend rechtse – Conservatieve Partij, zullen de kriebels beginnen. In een poging om zijn gezag te laten gelden, zal Keir Starmer een brutale herschikking doorvoeren. Het zal de zaken niet oplossen. Oude rotten in het kabinet zullen ziedend naar de achterste banken van het parlement worden gestuurd, over het hoofd geziene backbenchers zullen steeds dwarser worden.

Als Labour het zich kan veroorloven 2025 te besteden aan het vechten tegen zichzelf, is dat omdat de Conservatieven, de belangrijkste oppositiepartij, tegen iedereen zullen vechten. Kemi Badenoch, hun nieuwe leider en een politieke bokser, zal in 2025 kampen met vijanden als de personeelsafdelingen (“parasitair”) en de National Trust (“onpatriottisch”). Wees niet verbaasd als ze een noodlottige poging lanceert om het cancelen van mensen onder de wetgeving voor haatmisdrijven te laten vallen. James Cleverly, een kandidaat voor het leiderschap van de Tory’s die betoogde dat de partij “normaler zou moeten zijn”, zal zijn tijd uitzitten.

Keir Starmer zal 2025 eindigen waar hij begon, op gelijke hoogte met de Conservatieven en aan het hoofd van een vreemdsoortige partij, hoewel hij misschien een paar kilo’s lichter zal wegen en een verdacht uitgemergeld gezicht zal krijgen. Uitdagende partijen zullen alternatieven blijven bieden – van extreemrechts tot groen – die maar weinige kiezers lijken aan te spreken. Als er in Groot-Brittannië in 2025 een politieke race is, dan is het wel een naar de bodem. Dus ondanks alle ruzies zal Labour nog drie jaar doorgaan, en daarna misschien nog wel vijf jaar.