‘N-VA-kritiek mag geen profileringsdrang worden’

Volgens Trends-redacteur Alain Mouton dienen de N-VA-voorstellen rond onder meer de rechtspersoonlijkheid van de vakbonden vooral om de eigen achterban te plezieren.

Rechtspersoonlijkheid voor vakbonden, geen fiscale aftrekbaarheid van de ledenbijdrage van vakbondsleden, en vakbonden die belastingen betalen op het deel van de bijdrage dat de werkgever voor hen betaalt. Deze op zich valabele N-VA-voorstellen dienen vooral om de eigen achterban te plezieren. Want in deze legislatuur komt er toch niets van in huis.

Sinds de zeer omstreden acties van het Waalse FGTB vorige week, hakt de N-VA zwaar in op de vakbonden. Volgens de Vlaams-nationalistische partij moet het stakingsrecht duidelijker worden afgebakend, moeten de vakbonden rechtspersoonlijkheid krijgen, en moet een aantal fiscale voordelen voor vakbondsleden op de schop.

Er valt heel wat te zeggen voor de N-VA kritiek op de vakbonden, maar de vraag is of dit spierballengerol veel zin heeft. Het heeft vooral veel weg van politiek profileringsgedrag. Om duidelijk te zijn: er mogen nog zoveel wetsvoorstellen ingediend worden, deze legislatuur zal er amper iets veranderen aan het stakingsrecht. Laat staan dat de vakbonden plots rechtspersoonlijkheid zouden krijgen. Dat staat niet in het regeerakkoord en dus komt er niets van in huis.

‘De vakbonden zijn verzwakt en wegen amper op het beleid. Besteed er dan ook niet te veel aandacht aan.’

In deze discussie zijn er twee winnaars. Ten eerste de N-VA, die haar achterban pleziert. Maar ten tweede ook de vakbonden, die zich kunnen profileren als de sociale dam tegen een neoliberale tsunami. En dat op een moment dat de vakbonden groggy zijn. Ze slagen er maar niet in het beleid te doen bijsturen. De blokkades van vorige week in het Luikse worden door de publieke opinie sterk afgekeurd. Op de recente betoging in Brussel stapten wel 80.000 mensen mee, maar het gaat vooral om werknemers van de vakbond en leden uit de overheidssector en de non-profit.

In het sociaal overleg zitten de werkgevers in een veel comfortabelere positie. Indien er geen akkoord wordt gesloten in de Groep van Tien, neemt de regering het heft in handen. En de federale ploeg staat dichter bij de werkgevers dan bij de vakbonden.

Door de recente aanvallen op de vakbonden kunnen het ACV, ABVV en ACLVB zich in een slachtofferrol wentelen. Politici die nu op de vakbonden inhakken, zouden beter moeten weten. De bonden zijn verzwakt en wegen amper op het beleid. Besteed er dan ook niet te veel aandacht aan.