Kiezen voor outsiders op arbeidsmarkt

In het regeerakkoord van Di Rupo was de concurrentiekracht van de ondernemingen een blinde vlek. Over loonkostenverlagingen werd niet gerept. Na veel trekken en duwen werden competitiviteitsmaatregelen genomen.

Voor de onderhandelaars over een Zweedse coalitie staat de verlaging van de lasten op arbeid wél bovenaan de agenda. Maar door de beperkte budgettaire ruimte wordt dat geen eenvoudige klus.

Gaan de onderhandelaars voor een verlaging van de werkgeversbijdragen, waardoor de ondernemingen meer geneigd worden mensen aan te werven? Of gaat de focus naar de werknemers, die via een verhoging van de belastingvrije som de fiscale druk zien afnemen? Een verlaging van de personenbelasting lijkt logisch, aangezien België de zwaarste loonkosten van Europa torst, terwijl zeven Europese landen hogere netto-inkomens hebben.

De volgende regering staat voor een moeilijke keuze: ofwel de koopkracht van de insiders (zij die een job hebben) versterken, of de focus leggen op de outsiders, die het moeilijk hebben om op de arbeidsmarkt te raken.

De beste manier om deze laatste groep aan een baan te helpen, is een verlaging van de loonkosten via de werkgeversbijdragen. Dat moet de prioriteit zijn van de volgende regering. De werkgelegenheidsgraad bij de 20-64-jarigen bedraagt 67,2 procent.

Om de Europese 2020-doelstelling van 73,2 procent te halen, moeten jaarlijks gemiddeld 60.000 banen worden gecreëerd. Dat kan enkel door parafiscale druk op de bedrijven te verlagen.