‘De PS heeft gekozen voor de rode vlucht achteruit’

De PS heeft gekozen voor de rode vlucht achteruit. Het maakt haar federaal en Europees tot een paria. Dat zegt Marc De Vos, directeur van denktank Itinera.

De Franstalige socialisten hebben een ideeëncongres afgesloten met een manifest en een bijbel met 170 engagementen voor de toekomst.

De verwachtingen waren hooggespannen, ook bij mij. Een partij die haar geloofwaardigheid in schandaalrook heeft zien opgaan, in een tijdsgewricht dat smeekt om visie en strategie, had een historische kans zichzelf heruit te vinden.

Helaas is de 21ste eeuw voor de PS een doorslag van de 19de eeuw. Het marxistische stichtingscharter van Quaregnon, nota bene daterend van 1893, wordt bevestigd. De PS van de toekomst staat als vanouds tegen ‘het kapitalisme’ en voor ‘de klassenstrijd’.

Daarbovenop komt een aversie tegen ‘de neoliberale globalisering’ en geloof in een tijdperk van economie zonder groei.

‘De staat keert voluit terug’

Dat wereldbeeld, een combinatie van reactionair dogma en doctrinair vooruitgangspessimisme, trekt de PS door in een radicale waslijst van voornemens en beloftes met één rode draad: meer overheid, meer uitkeringen, meer belastingen. De staat keert voluit terug: als bankier, als energieproducent, als woningleverancier, als landbouwontwikkelaar, als organisator van een nieuwe economie.

Bedrijven worden aan de leiband gelegd. De PS wil zogenaamd ‘ecosociale’ ondernemingen. Dat betekent bijvoorbeeld collectieve ontslagen verbieden, loonverschillen per decreet beperken, de dertig-urige werkweek met loonbehoud en vervangende aanwervingen opleggen, hogere minimumlonen invoeren en vakbonden mee laten besturen.

De sociale zekerheid krijgt een algemene verhoging van alle uitkeringen, boven op aanvullende uitkeringen voor iedereen die officieel arm is. De huisarts wordt helemaal gratis, er komt massaal ziektepreventie, werkloosheidsuitkeringen gaan omhoog en het regent pensioencadeaus, waaronder een verlaging van de pensioenleeftijd naar 65 jaar.

Tegenover al dat lekkers staat een belastingorgie met onder andere nieuwe heffingen op vermogens, technologie en flexibele arbeid.

Op de planeet aarde zijn de overheid overvraagd, de overheidsschuld zwaar, de pensioenlast groot, de belastingdruk hoog, inzetbaar talent schaars en economische groei broodnodig.

De Parti Socialiste leeft in een parallel universum van perfecte ontkenning van die realiteit. De overheid moet nog veel meer doen, schulden doen er niet toe, pensioenen en uitkeringen groeien tot in de hemel, belasten is een wondermiddel, werk moet herverdeeld en groei is van geen tel.

Dat zijn geen recepten voor een ‘ideale toekomst’, zoals de partij het durft te noemen, maar voor een rampzalige toekomst van grootschalige verarming en verstaatsing.

Het is een schamele troost dat de PS op andere domeinen de redelijkheid ontdekt en bijvoorbeeld kiest voor een seculiere samenleving op basis van wetenschap en zonder religieus dogma. De ideologische dogma’s worden gebetonneerd.

Extremisme of electoraal opbod

Van twee zaken een. Ofwel meent de PS wat ze zegt, en dan heeft ze het Waalse socialisme gereduceerd tot een extremisme dat haar diskwalificeert voor federale beleidsdeelname en op ramkoers zet met de basisbeginselen van de Europese Unie.

Op basis daarvan het regionale politieke leiderschap in Wallonië verwerven, zou een feitelijke afscheiding van Vlaanderen betekenen, wat alleen kan worden beantwoord met de regionalisering van sociaaleconomische en fiscale bevoegdheden. De situatie is dan hopeloos, maar niet noodzakelijk ernstig.

Ofwel is de PS bezig met een electoraal opbod in een overlevingsstrijd met de neocommunistische PTB. Dan maakt ze zich schuldig aan volksbedrog omwille van de macht en vergiftigt ze de Franstalige publieke opinie andermaal met onwezenlijke beloftes en verwachtingen.

De noodzakelijke hervormingen in de sociale zekerheid en de noodzakelijke mobilisatie voor meer welvaartscreatie zullen dan nog moeilijker worden. De situatie is dan zeer ernstig, maar niet noodzakelijk hopeloos.

De PS heeft gekozen voor de rode vlucht achteruit. Het kan haar misschien helpen te overleven in Wallonië. Maar het maakt haar federaal en Europees tot een paria.

Als de zusterpartij in Vlaanderen niet origineler uit de hoek komt, is de volgende federale regering al bekend.