‘De lage-emissiezones gaan gebukt onder de Belgische ziekte van vrijblijvendheid’

Uiteraard hebben de lage-emissiezone sociale implicaties. Dat geldt voor zowat elke maatregel. Dat zegt Trends-redacteur Roeland Byl.

Voorlopig hebben enkel Antwerpen en Gent een perimeter ingesteld die oude dieselwagens uit het stadscentrum weert. Wie zich daar niet aan houdt, krijgt een boete. Criticasters zien dat als pure pesterij, voorstanders profeteren de verbeterde luchtkwaliteit.

Onverdeeld applaus krijgen de stadsbesturen zeker niet. Metingen in Antwerpen hebben aangetoond dat de verbetering van de luchtkwaliteit eerder beperkt blijft. En in Gent, Vlaanderens meest autovijandige stad, ligt de uitbreiding van de lage-emissiezone moeilijk. In het stadsbestuur heeft de coalitiepartner sp.a bezwaren. Volgens de socialisten vergroot de lage-emissiezone de ongelijkheid. Gezinnen met lagere inkomens kunnen zich moeilijker een nieuwe, zuinige auto veroorloven.

In die context duiken er verwijzingen op naar Rotterdam waar de lage-emissiezone na enkele jaren werd afgeschaft. Belangrijk om te weten: de maatregel in de Zuid-Hollandse havenstad was sowieso bedoeld als een tijdelijke stimulans om mensen te laten overstappen naar minder vervuilende alternatieven. Bijgevolg koppelde Rotterdam de lage-emissiezone aan investeringen in openbaar vervoer, fietsvoorzieningen en vooral slooppremies voor oude wagens en bromfietsen.

Uiteraard hebben de lage-emissiezone sociale implicaties. Dat geldt voor zowat elk maatregel. Duidelijke doelstellingen, ingebed in investeringen in alternatieven, kunnen de pil echter vergulden. Bovendien zijn de sociale gevolgen met een slooppremie perfect weg te masseren. Waarom gebeurt dat niet in Vlaanderen? Als degelijk mobiliteitsbeleid een prijskaartje heeft, met het daarom nog niet meteen naar de prullenmand. De juiste vraag is wie de meerkosten moet betalen: de plichtbewuste burger dan wel een armlastig stadsbestuur dat de inkomsten van het groeiend aantal overtreders incasseert.