De kracht van de fiscale verandering

De Vlaamse regeringspartijen moeten er niet flauw over doen: de eerste belastingverhoging van de nieuwe coalitie is een feit. Zo heet de inkorting van een fiscaal voordeel nu eenmaal.

Door de beperking van de woonbonus moet een gemiddeld Vlaams gezin dat in 2015 een huis koopt, jaarlijks 1300 euro meer betalen aan de fiscus.

Minister-president Geert Bourgeois is te voorzichtig om dat zijn kersverse coalitiepartners Open Vld en CD&V te verwijten. Toch is de maatregel een gevolg van hun zesde staatshervorming. Die draagt wel de bevoegdheid over de woonbonus over, maar niet de middelen. Er is geen geld om de woonbonus onverkort te verlengen.

Dat is geen ramp. Er was kritiek op de woonbonus, omdat die zijn doel voorbijschoot. Het doel van de versterking van het fiscale voordeel sinds 2005 was de aankoop van een eigen woning te stimuleren. In de praktijk lokte dat een prijsverhoging van de woningen uit.

Ook belastingtechnisch waren er argumenten voor de geleidelijke afschaffing van de fiscale subsidie. Het is beter de belastingdruk te verlagen voor iedereen dan fiscale snoepjes uit te delen aan doelgroepen (de bouwsector). Maar daar wringt het schoentje. De regering-Di Rupo heeft de woonbonus juist geregionaliseerd om de fiscale factuur te kunnen doorschuiven naar de deelstaten.

Nu de kans groter wordt dat de partijen in de Vlaamse coalitie dezelfde zijn als in de federale regering, kan alvast deze maatregel van de vorige regering worden verzacht. Dat kan door de belastingdruk te verlagen met de budgettaire opbrengst van de regionalisering van de woonbonus. Zo kan de nieuwe regering die platte belastingverhoging van de regering-Di Rupo ombuigen tot een efficiënte belastinghervorming. Dat heet dan de kracht van de verandering.