‘CO2-taks is efficiënter dan zomerakkoord’

“Technologie van hogerhand opleggen is zelden een goed idee”, zegt Trends-redacteur Luc Huysmans.

De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Hopelijk staat de gps van Vlaanderen niet al te precies afgesteld, want het Vlaams zomerakkoord bulkt van de goedbedoelde plannen. Dat veel van de 167 beslissingen van de jongste ministerraad slechts voorstellen behelzen die nog het hele adviestraject moeten doorlopen, is een veeg teken.

Erger is dat het paard opnieuw achter de wagen wordt gespannen. De regering wil het gebruik van gas en stookolie afbouwen. Voor verwarming en koeling mikt ze voluit op warmtepompen.

Nochtans is de efficiëntste manier om het klimaat vooruit te helpen, de invoering van een CO2-taks. Die maakt producten die meer vervuiling genereren, duurder. Zo’n maatregel stimuleert milieuvriendelijke toepassingen, zowel door de ontwikkeling van nieuwe producten als door verbeteringen aan de bestaande technologie.

De saga van de zonnepanelen is het bewijs dat een technologie van hogerhand opleggen zelden een goed idee is. De gulle subsidies creëerden een financiële put en ondermijnden het draagvlak van hernieuwbare energie, met als gevolg Facebook-groepen van mensen die niet wilden betalen voor de zonnepanelen van hun buren.

Evenmin droegen ze bij aan lagere prijzen – daarvoor zorgde de Chinese massaproductie – of versnelden ze de technologische ontwikkeling. Bovendien verdween het merendeel van de gecreëerde tewerkstelling met het afschaffen van de ondersteuning.

De Vlaamse energie- en klimaatplannen passen naadloos in een Europees beleid dat te veel doelstellingen nastreeft. Terwijl er slechts één hoofddoel zou mogen zijn: het terugdringen van de CO2-uitstoot. Met welke technologie dat gebeurt, daarover beslissen bedrijven en particulieren beter zelf.