Lost Highway

“Lost Highway” is de geniaalste, donkerste en na “Eraserhead” bizarste film van de Amerikaanse filmmaker David Lynch.

Hoe kan de essentie van ” Lost Highway” en het oeuvre van David Lynch in het algemeen beter worden vervat dan in die scène waarin het hoofd van een man wordt opengespleten door een glazen designtafel ? Neen, bij Lynch is dit beeld allesbehalve gratuite horror, het staat symbool voor het vrijkomen van het onderbewuste, de droomwereld en de onophoudelijke suggestie van beelden en klanken.

Hoewel deze visionaire kunstenaar een loopje neemt met de conventionele narratieve opbouw, vertelt elke Lynch-film wel degelijk een verhaal, hoe bijkomstig dat ook mag zijn. Volgens de producent gaat “Lost Highway” over een schizofrene moordenaar die zijn gedachtenstroom ventileert vanuit zijn verschillende persoonlijkheden. Maar evengoed kan “Lost Highway” het verhaal zijn van een jaloerse echtgenoot die zijn vrouw vermoordt en zijn schuldgevoelens projecteert in denkbeeldige afsplitsingen van zichzelf. Of de flashback van een ter dood veroordeelde op de elektrische stoel.

David Lynch is de eerste om elke interpretatie van zijn films uit de weg te gaan. Waarom het mysterie teniet doen, als de droom ongenaakbaar kan blijven ? Elke Lynch-film, van “Eraserhead” tot en met ” Twin Peaks“, vertoont de logica van een droom bij Lynch eerder een nachtmerrie en de geraffineerde structuur van een muzikale compositie.

Het eerste deel van “Lost Highway” is fragmentarisch (wat op een versplinterde geest kan duiden), extreem donker en ademt een intens claustrofobische en onheilspellende sfeer uit. Het vervolg is dan weer eerder verhalend en bespeelt de herkenbaar ‘naïeve’ sfeer van ” Blue Velvet“.

Bij Lynch verhullen de herkenbaarheid, de clichés en de stereotiepen steeds een cynische interpretatie van de werkelijkheid. Ze maken, door hun vertrouwdheid, ook het absurdistische element uit van de ogenschijnlijk alledaagse realiteit in de Lynch-films. De bizarre Lynch-wereld kan worden omschreven als een kruising tussen de film noir, de romantiek van de jaren vijftig, Edward Hopper, Francis Bacon en Alfred Hitchcock. De steeds terugkerende Lynch-motieven, zoals de gordijnen (als grens tussen bewustzijn en onderbewustzijn, boven- en onderwereld), het vuur (hier in een inversie gebruikt om het einde van de passie te duiden), de initiatie van de onschuldige jongeling, de perverse en sadistische vaderfiguur en de dubbelzinnige vrouw, larderen ook Lynch’ wilde fantasmagorieën in “Lost Highway”. Met zijn uitgekiende plasticiteit in zowel beeld als geluid staat “Lost Highway” garant voor een dwingende en hypnotiserende trip.

Piet Goethals

Lost Highway Donkere fantasmagorie.