Liz Truss is de nieuwe Britse premier. Of dat betekent dat er ook betere tijden aanbreken voor de Britten, durft de Vlaamse Oxford-econoom Stefan Dercon te betwijfelen. Hij was de beleidsadviseur van Truss toen zij Brits minister van Buitenlandse Zaken was.
Wordt Liz Truss de nieuwe Margaret Thatcher? Stefan Dercon moet even grinniken bij de vraag. De nieuwe Britse premier vergelijkt zich graag met de legendarische Iron Lady, maar Dercon denkt daar anders over. De Vlaamse hoogleraar ontwikkelingseconomie aan de Universiteit van Oxford was tussen september 2021 en mei 2022 haar adviseur, en maakte haar van dichtbij mee. “Truss probeert zich het imago van Thatcher aan te meten, maar daarvoor mist ze de mediapersoonlijkheid. Ze is niet telegeniek, en communicatie met het grote publiek zal een moeilijk punt worden. Anderzijds heeft Truss de voorbije jaren geregeld verbaasd als politica. Ook nu weer. Weinigen hadden gedacht dat ze het zo snel tot premier zou schoppen. Wellicht zal ze ons nog meer verbazen. Vergeet niet dat velen destijds ook van Thatcher dachten dat ze het niet zou kunnen.”
Vanaf het moment dat ze Buitenlandse Zaken kreeg, was duidelijk dat ze maar in één ding geïnteresseerd was: het premierschap
Truss heeft een tomeloze ambitie, al is die vooral carrièregericht. “Vanaf het moment dat ze Buitenlandse Zaken kreeg, was duidelijk dat ze maar in één ding geïnteresseerd was: het premierschap”, zegt Dercon. “Ze heeft het briljant gespeeld. Al die tijd deed ze alsof ze loyaal was aan premier Boris Johnson, terwijl ze in werkelijkheid op zijn baan aasde.”
Hoe is zij als persoon?
STEFAN DERCON. “Ze is een geslepen politicus. Dat zag je ook aan de tactische manier waarop ze haar beleid voerde als minister van Buitenlandse Zaken, met een goede neus voor wat electoraal scoort. Truss is geen grote strategische denker, maar dat is dan ook haar zorg niet. Truss is een van die dagjespolitici, en die kunnen heel effectief zijn. Maar premier worden is een grote stap. Het zou me niet verbazen dat haar stijl haar al snel in de problemen brengt. Ze verandert gemakkelijk van mening, al heeft ze daar altijd wel een uitleg voor. Maar die verandering is telkens tactisch. Het heeft weinig te maken met principes en strategie.”
Zal die stijl zich tegen haar keren, nu de ene na de andere staking het Britse sociale klimaat verzuurt?
DERCON. “Misschien kan ze die stakingen in haar voordeel doen uitdraaien. Margaret Thatcher is aan de macht gekomen door in te spelen op de onvrede tijdens de zogenoemde winter of discontent van 1978-1979, toen stakingen van de overheidsdiensten de Britse samenleving ontregelden. Nu de Britten opnieuw een stakingsgolf over zich heen krijgen, lijkt er nieuwe winter of discontent op komst. Truss zal die onvrede niet proberen tegen te houden, maar er electoraal profijt proberen uit te halen. Veel mensen twijfelen aan haar legitimiteit. Ze is niet verkozen tot eerste minister. Ze zou wel eens de polarisering van deze winter kunnen aangrijpen om verkiezingen uit te schrijven, erop rekenend dat de misnoegdheid in het voordeel van haar Conservatieve Partij zal spelen. Want hoewel het socialistische Labour probeert een stukje afstand te nemen van de stakingen, zal die partij ermee geïdentificeerd worden.”
Blijft het geen gevaarlijk avontuur: politieke munt slaan uit polarisering?
DERCON. “De Britse politiek is de Amerikaanse nog niet. Truss is geen populistische politica, maar een ideologische politica. Zij wil teruggaan naar de recepten van Thatcher en de voormalige Amerikaanse president Ronald Reagan: lage belastingen, weg met de bureaucratie, een kleine overheid, dat soort zaken. Ze gebruikt de polarisering om een ideologisch gevecht te voeren. Of haar recepten echt iets zullen uithalen, moeten we nog zien. Neem die belastingverlaging. Die stimuleert de consumentenvraag en zal daarom in deze tijden van torenhoge inflatie de prijzen alleen maar verder omhoogjagen. Bovendien kent het Verenigd Koninkrijk een progressief belastingsysteem, zodat een belastingverlaging meer in het voordeel van de rijken dan van de armen zal spelen. Niet dat Truss veel oren heeft naar dat soort adviezen. Ik was haar adviseur, maar Truss hoefde geen advies te hebben. Nogmaals: Truss is een ideoloog. Dat is het grote risico.”
Truss zal de onvrede van de Britten niet proberen tegen te houden, maar er electoraal profijt proberen uit te halen
Zou Rishi Sunak, haar tegenspeler in de strijd om het Britse premierschap, een betere leider voor het land zijn geweest?
DERCON. “Waarschijnlijk wel. Net zoals Truss is Sunak rechts. Maar zeker op het gebied van economisch beleid is hij niet zo naïef ideologisch als Truss. Als gewezen minister van Financiën weet Sunak beter hoe de Britse economie werkt. Om een voorbeeld te geven: toen de Bank of England (de Britse centrale bank, nvdr) voorspelde dat de economie op een recessie afstevende, zei Truss onmiddellijk dat ze dat niet geloofde. ‘We can stop it‘, zei ze. Maar we zullen de recessie niet kunnen stoppen, hooguit de effecten ervan verzachten. Je moet daar realistisch in zijn, en Sunak is een realistisch politicus. But realism doesn’t sell, en al zeker niet bij de leden van de Conservatieve Partij, wiens stemmen Sunak moest zien te winnen. De grote meerderheid van de leden van de Conservatieve Partij is ouder dan 65 jaar. Het zijn mensen die een beetje in het verleden leven, veel conservatiever zijn dan de gemiddelde Britse kiezer en doorgaans bemiddeld zijn. Van de omhoogschietende facturen hebben zij minder last.”
Intussen moeten de gewone Britten op hun tanden bijten. In juli bedroeg de inflatie 10,1 procent, tegenover 8,9 procent in de eurozone. Waarom is de Britse inflatie hoger dan de onze?
DERCON. “De Britten produceren weinig zelf. Transport naar een eiland kost geld. En als je veel invoert, voer je de inflatie mee in. De Britse economie is altijd veel gevoeliger geweest voor bewegingen van internationale prijzen via ingevoerde inflatie. Bovendien kennen de Britten geen loonindexering of sociaal overleg, waardoor je krachtigere loon-prijsspiralen krijgt. Als de lonen in een bepaalde sector stijgen, bijvoorbeeld door vakbondsacties, dan willen de andere sectoren die achterstand inhalen.”
In veel westerse landen komt de welvaart onder druk door de lage productiviteitsgroei. In het Verenigd Koninkrijk is die groei extra laag. Hoe komt dat?
DERCON. “Niemand weet dat exact. Sinds de financiële crisis van 2007-2008 is de Britse productiviteitsgroei gewoon stilgevallen. De Britse economie is erg gericht op diensten, waar de productiviteitsgroei altijd een beetje een illusie is. Kijk hoe de banken opnieuw ter aarde zijn moeten neerdalen na de financiële crisis. Andere mogelijke verklaringen zijn de permanente aanvoer van goedkope arbeidskrachten – grotendeels door immigratie – en de flexibele arbeidsmarkt. Zo ontbreekt de druk voor bedrijven om te investeren in moderne machines en apparatuur, met achterblijvende productiviteit tot gevolg. Vergeet ook niet de ondermaatse overheidsinvesteringen door het besparingsbeleid sinds de financiële crisis.”
Critici wijzen ook op de hardnekkige ongelijkheid, zeker in vergelijking met het Europese vasteland.
DERCON. “De Britse inkomensongelijkheid is niet veel groter dan de onze. Het probleem zit vooral in de vermogensongelijkheid. Dat heeft dan weer te maken met de hoge huizenprijzen, waardoor veel jongeren zich geen huis kunnen veroorloven, met zogenoemde intergenerationele ongelijkheid tot gevolg. Er is ook een grote geografische ongelijkheid: Londen en het zuidoosten van Engeland zijn rijker dan het noorden. Maar het hardnekkigst is de perceptie van ongelijkheid. In de Britse geesten zijn veel overschotjes van de klassenmaatschappij blijven bestaan. Er zijn hier nog altijd mensen die zeggen: ‘I am lower class.’ Het gevoel van ongelijkheid is groter dan de harde cijfers daarover.”
Zorgt het onderwijs dan niet voor een sociale ladder?
DERCON. “Dat is juist het probleem. De fenomenale kwaliteit van de exclusieve privéscholen (zoals het vermaarde Eton College, nvdr) buiten beschouwing gelaten, is het onderwijs hier zoals in Vlaanderen: een kopgroep met goede scholen, en daarachter een staart met minder goede scholen. Die staart is in het Verenigd Koninkrijk niet noodzakelijk langer dan in Vlaanderen. Het verschil zit in de lagere ambitie van de Britse staart. Dan kom ik weer bij dat Britse ongelijkheidsgevoel en klassenbesef. In een Britse staartschool zullen leerkrachten vaker zeggen aan een leerling: ‘Universiteit, is dat wel iets voor jou? Dit is hier een school voor de lagere sociale klasse. Ga liever werken in het warenhuis van Amazon.’ In Vlaanderen is onderwijs een middel om vooruit te komen. In het Verenigd Koninkrijk zijn scholen te vaak doordesemd van het sociale ongelijkheidsgevoel.”
Ik zou Truss zeggen: ‘There is no magic money tree. Zet ideologie aan de kant en wees pragmatisch
Zijn er nog altijd brexiteers die zeggen dat het Verenigd Koninkrijk een welvarende toekomst wacht als ‘het Singapore aan de Noordzee’?
DERCON. “Veel leden van de Conservatieve Partij zeggen dat toch. Of ze het zelf geloven, weet ik niet. Opiniepeilingen geven een interessante evolutie aan. Gemakkelijk 40 procent van de Britten zou nog steeds voor de brexit stemmen. Een nieuw referendum zou nog altijd grote maatschappelijke en economische verdeeldheid zaaien, en dat wil je niet.”
Stel: Truss belt u met de vraag om opnieuw haar adviseur te worden. Welke adviezen geeft u haar?
DERCON. “Ze zal mij niet bellen, hoor. Ik ben destijds zelf opgestapt als haar adviseur. Ze zal me niet terug willen. Maar ik zou haar zeggen: ‘There is no magic money tree. Zet ideologie aan de kant en wees pragmatisch.’ Toegepast op de aanpak van de zware energiefactuur: richt overheidssteun op mensen die in energiearmoede dreigen te vervallen. De overheid kan het zich niet veroorloven de energiefactuur van iedereen te verlagen. Ik zou Truss ook adviseren de structurele en regionale ongelijkheid weg te werken via een plan gedragen door alle politieke partijen en belanghebbenden. Voorts zou ik de overheidsinvesteringen opdrijven. Met de Britse infrastructuur is het nog niet zo erg gesteld als met de Amerikaanse. De Britse treinen zijn zelfs stipter dan de Duitse. Maar vooral in de arme Britse regio’s moet de infrastructuur beter.”
Slotsom: zou u als niet-Europese jongere het Verenigd Koninkrijk uitkiezen om uw toekomst uit te bouwen? Of toch liever kiezen voor een andere Europees land?
DERCON. “Kansen zijn er genoeg in het Verenigd Koninkrijk. Hier is bijna geen werkloosheid. Integendeel: er is een echte arbeidsschaarste. Zeker voor geschoolde mensen zijn er interessante mogelijkheden. Niet voor niets zit Londen nog altijd vol Europeanen, vaak Fransen. Je kunt hier goed leven. Ondanks problemen als de zwakke productiviteit en de ongelijkheid stijgen de inkomens van de middenklasse, misschien niet zo snel als op het Europese vasteland, maar toch. Dit is geen samenleving die op imploderen staat. Anderzijds liggen de kansen op een beter leven voor mensen aan de onderkant van de samenleving niet voor de hand. Er is weinig opwaartse sociale mobiliteit. Op dat vlak zit de Britse samenleving vast.”
Waarom proberen dan zoveel transmigranten in het het Verenigd Koninkrijk te raken?
DERCON. “Die migranteninstroom verbaast mij niet. Er zijn hier banen én allochtone netwerken waarin zij kunnen opgaan. Het sociale vangnet is minder groot, maar daarvoor komen migranten niet naar het Verenigd Koninkrijk. Omdat ze weten dat ze hier bijna zeker een baan vinden, komen ze voor de economische mogelijkheden, om een leven uit te bouwen. En dat is doenbaar in het Verenigd Koninkrijk. In andere Europese landen is dat veel moeilijker.”
Bio
? Studeerde economie aan de KU Leuven en de Universiteit van Oxford
? Doctoraat in de ontwikkelingseconomie aan de Universiteit van Oxford
? Doceerde aan de universiteiten van Addis Abeba en KU Leuven
? 2000 – heden: hoogleraar ontwikkelingseconomie aan de universiteit van Oxford
? 2011 – 2018: intermezzo als hoofdeconoom bij het Britse ministerie van Ontwikkelingssamenwerking
? 2020 – 2022: intermezzo als adviseur van de Britse ministers van Buitenlandse Zaken Dominic Raab en Liz Truss
‘Recessievrees lokt een recessie uit’
Als de Europese economie schommelt, dan schommelt de Britse economie net ietsje meer, aldus Patrick Vermeulen, jarenlang werkzaam voor de bank JP Morgan in de Londense City, en vandaag zelfstandig vermogensbeheerder in het Verenigd Koninkrijk. “De Britse economie en arbeidsmarkt zijn flexibeler dan de onze, wat voor meer vernieuwing en dynamiek zorgt”, zegt Vermeulen. “Maar door die flexibiliteit en door het zwakke sociale vangnet is de groei ook veel cyclischer. Als de Britten denken dat ze hun baan zullen verliezen, passen ze hun uitgaven aan alsof ze hun baan al verloren hebben. Recessievrees mondt daarom bijna automatisch uit in een recessie.”
Volgens de Bank of England, de Britse centrale bank, komt die recessie eraan in het vierde kwartaal van dit jaar. Tegen dan zal de energiefactuur voor het gemiddelde Britse gezin drie keer hoger zijn dan een jaar eerder. Gelukkig loopt de Britse arbeidsmarkt als een trein, met een werkloosheidsgraad van amper 3,7 procent en een recordaantal vacatures. De Bank of England verwacht dat de krapte op de arbeidsmarkt pas midden volgend jaar een beetje zal verslappen.
De exploderende gasprijzen bijten wel stevig in de Britse koopkracht. Tegen eind dit jaar zal de inflatie pieken op 13 procent, aldus de Bank of England, die opmerkt dat de krappe arbeidsmarkt en de opwaartse loondruk bijdragen tot de inflatie. “Door de coronapandemie zijn veel Oost-Europese arbeidskrachten definitief teruggekeerd naar hun thuisland”, zegt Vermeulen. “De macht van de Britse vakbonden is beperkt. Maar dankzij de arbeidsmarktkrapte is die macht toch voldoende groot om fors hogere lonen te eisen.”
Voor de gewone Brit klinkt dat niet slecht, ware er niet de grote ongelijkheid in het land. De denktank Resolution Foundation schat dat Britse gezinnen uit het onderste vijfde van de inkomensverdeling hun uitgaven met een kwart zullen moeten snoeien om deze winter de energiefactuur, de huur en het eten te kunnen betalen. De 10 procent rijkste gezinnen zullen slechts 8 procent moeten besparen. Typisch voor het Verenigd Koninkrijk is ook de grote ongelijkheid tussen regio’s, aldus Resolution Foundation. In het rijkste district, Kensington and Chelsea in London, bedroeg het jaarlijkse inkomen per hoofd 52.000 pond of 60.700 euro in 2019. In het armste district, Nottingham in centraal Engeland, bedroeg het 11.700 pond of 13.500 euro, dat is 4,5 keer minder. Niet voor niets is Nottingham de stad van Robin Hood.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier