LIMBURGPOKER

Toulouse.

VKW LIMBURG.

Het Verbond van Kristelijke Werkgevers en Kaderleden (VKW) is een goedbedoelde beweging, maar met wat folkloristische trekjes. Niet zo in Limburg, waar het verbond de belangrijkste patronale organisatie is. Sinds september heeft het VKW Limburg een nieuwe voorzitter: Hugo Leroi van Carglass. Die had tot nog toe niet in zijn kaarten laten kijken. Op reis met de VKW-Jongeren naar Toulouse mochten Trends en het in Limburg onvermijdelijke Belang van Limburg een spelletje Limburgpoker meespelen.

Een professionele doorlichting (kostprijs 1,5 miljoen frank) leerde dat “de VKW-leden wensen dat we ons meer manifesteren als belangenverdediger,” zegt Hugo Leroi. “En niet alleen voor Limburgse problemen, ook voor algemene ondernemingsproblemen. Dat hadden we niet verwacht.” VKW Limburg voegde de daad bij het woord en legde – met het oog op samenwerking – contact met de aartsvijand van weleer, de Kamer van Handel en Nijverheid, en ook met het NCMV, VEV en VBO. Vooral van het VEV wordt veel verwacht.

Het initiatief kan wel eens het startsein worden van de al zo lang aangekondigde hertekening van het werkgeverslandschap. Of de zoveelste mislukte poging. De toekomst zal het uitwijzen. Maar de doortastende aanpak van voorzitter Leroi zegt meer voor het eerste dan voor het laatste. Het VKW zal wel moeten kiezen: ofwel het VEV de belangenverdediging laten doen en daarbij aan profilering verliezen; ofwel zichzelf profileren in het overleg, maar dan wordt het werkgeverslandschap nog complexer. Hugo Leroi: “Vanzelfsprekend bestaat het risico van minder profilering. Maar ik wens resultaatgericht op te treden.”

TRENDS. Komt er ook meer economische openheid? Verlaat de Limburger eindelijk zijn geslotenheid?

HUGO LEROI (VKW LIMBURG). De Limburgse eigenheid kan je als een enge reflex uitspelen, maar ook – en we doen dat meer en meer – als een troef. Veel Limburgers maken trouwens internationale carrière: Piet Wijnen bij Helvoet Pharma, Luc Cardinaels bij Radson, André Geboers bij Philips. En ( al lachend) Peter Heller, ex- Ford, een Limburger bij adoptie.

Is er ook voldoende financiële draagkracht in Limburg?

Ja, de eerste bedrijven zijn nu verkocht, waardoor er geld in de markt is. Toen de Limburgse Participatiemaatschappij geprivatiseerd werd, konden privé-investeerders 500 miljoen frank bij elkaar brengen. Als het moet, kunnen we dat onmiddellijk herhalen.

Limburg heeft nog steeds allerlei plannen. Wanneer komt er iets van?

We moeten nu uit al die plannen prioriteiten distilleren en daar de politieke conclusies uit trekken. Dat proces is bezig, maar het zou sneller kunnen. Het Limburgplan van gouverneur Hilde Houben-Bertrand is een belangrijke aanzet. De beleidsgroep van de sociale partners vergadert maandelijks en we proberen telkens tot gemeenschappelijke standpunten te komen. Die consensus moet zich nu ook doorzetten naar de politieke beleidsgroep.

Is het voor die consensus niet goed dat de splijtzwam die het Fenix-dossier was, eindelijk definitief is afgevoerd?

Fenix was geen slecht idee, maar men had het blad vroeger moeten omdraaien. Misschien is het inderdaad goed dat het nu voorbij is. Men heeft die zaak vooral in het begin niet goed aangepakt. Daarnaast moet de overheid ook weten wat ze wil met haar vergunningsbeleid. Ook met Hyundai hebben we daar problemen. Zonder rechtlijnig beleid haken investeerders af.

Rekent Limburg nog steeds op die ene grote investering, à la Fenix of een grote chipfabriek?

We moeten ons niet alleen fixeren op projecten van 2000 man. Wel op kleinschalige projecten in logistiek, nieuwe media, vrije tijd, diensten en, waarom niet, decentralisering van overheidsdiensten zoals in Nederlands Limburg. Er is na de sanering van de mijnterreinen 10 miljard frank reconversiegeld over. Nu discussiëren we over hoe we die middelen kunnen gebruiken. Maar het geld moet niet snel, snel op; Limburg zit niet in een crisissituatie.

Guido Meulenaer