Freya Van den Bossche (SP.A) heeft de voorbije weken bewezen dat ze uit het ‘goede’ paarse hout gesneden is. Ze slaagde erin om twee belangrijke ministeriële functies binnen te rijven (vicepremier en begroting), hoewel ze eerder al had toegegeven dat ze amper kan tellen. Intussen heeft ze ook aangetoond dat ze haar diploma communicatiewetenschappen niet waard is. Zich op korte tijd twee keer moeten verontschuldigen en woorden terugnemen, zou mindere politieke goden hun kop hebben gekost.
Willy Claes sust: “Je kan het haar niet kwalijk nemen dat ze wat ervaring mist. Ze heeft er tenslotte ook niet om gevraagd. ” Dat klopt niet met de feiten. Van den Bossche heeft haar volle politieke gewicht in de schaal geworpen voor deze functie. Bovendien nemen de collega’s haar weinig kwalijk. Zo oefent ze haar job ‘met verve’ uit, volledig in de lijn van paars.
De minister slaagde erin om als neofiet voor 820 miljoen euro ‘eenmalige begrotingsmaatregelen’ uit haar hoge hoed te toveren. Een knap staaltje van manipulatie, paars waardig. Freya Van den Bossche is hét symbool van de huidige machthebbers: de vleesgeworden communicatiehoepla.
Premier Guy Verhofstadt (VLD) snuift dat we niet lastig moeten doen over die eenmalige maatregelen, omdat vorige regeringen er ook een beroep op deden. Dat klopt, op twee details na.
Ten eerste waren de maatregelen van de regeringen-Dehaene reëel. De verkoop van gebouwen die je niet nodig hebt of de privatisering van een overheidsbedrijf kan je zelfs beschouwen als de ontvetting van de staat. De inkomsten die eruit voortvloeien, zijn echt geld. Paars creëert echter vooral virtuele bedragen (zie blz. 60). Het verkoopt belastingen die nog geïnd moeten worden. De NMBS moet lenen voor een fictief pensioenfonds. De overdracht van het pensioenfonds van het Antwerpse Havenbedrijf creëert schulden voor toekomstige regeringen. De sale-and- lease-back van overheidsgebouwen brengt geld in het laatje voor paars, maar hypothekeert het beleid van de opvolgers. Het wordt zelfs lachwekkend als één (petroleum)sector gratis geld moet voorschieten om het begrotingsgat te dichten, alsof er geen banken zijn in België.
Ten tweede is het argument voor die eenmalige maatregelen veranderd. Dehaene en co. voerden kunstgrepen in om de Maastrichtnormen te halen. Voor budgettaire diehards was dat een vloek. Voor de politiek heiligde dit doel echter de middelen. De regeringen-Verhofstadt plegen met hun eenmalige maatregelen roofbouw op de toekomst onder het mom van ‘goed bestuur’. Paars pronkt met een positief begrotingsresultaat om de kiezer in de waan te houden dat ons land er veel beter voor staat dan andere Europese lidstaten (zoals dat verfoeilijke Holland).
In de privésector hebben we een woord voor het kunstmatig oppeppen van cijfers om de aandeelhouder in de waan te laten dat het bedrijf beter draait dan alle concurrenten: fraude. Freya haalt haar mosterd bij Lernout & Hauspie.
Misschien zou de politiek het gebruik van een dubbele boekhouding van de privésector moeten kopiëren. In dat geval zou het nut van dat soort eenmalige maatregelen snel doorprikt worden. En zouden andere trucs aan het licht komen. Als België zo’n boekhouding hanteerde en een bedrijf was, had het geen chief financial officer nodig, maar een curator.
Hans Brockmans
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier