Lee Westwood zoekt zichzelf

Twee jaar geleden was de Engelsman Lee Westwood de vijfde speler in de wereld. Dit jaar begon hij aan het seizoen op de 150ste plaats.

De geschiedenis van de golfsport barst van spelers die op een bepaald moment in hun carrière door een diep dal gingen. Alsof ze plotseling geen bal meer recht kunnen slaan. Lee Westwood is de zoveelste in het rijtje.

In 2000 won de Brit zeven toernooien en eindigde op de eerste plaats in de Europese orde van verdienste. In 2001 raakte hij in 27 toernooien maar liefst tien keer niet voorbij de cut. Maar zijn supporters blijven in hem geloven. Daarom verwijzen ze graag naar de legendarische Nick Faldo, die in 1983 zes toernooien won maar het volgende jaar in een serieuze dip sukkelde. Toen botste hij op de Zuid-Afrikaanse magiër David Leadbetter, die Faldo onder zijn hoede nam en van hem de grootste Britse speler in de geschiedenis maakte, met een voor Faldo compleet nieuwe swing. Twee jaar hard werken leverde in de daaropvolgende jaren winst op in zes Majors. De fans van Westwood dromen ervan dat het ook hun idool overkomt. Het is trouwens geen toeval dat Westwood ondertussen naar Florida is getrokken om er te trainen onder toezicht van Leadbetter, die de jonge Engelsman Justin Rose al begeleidt.

“Ik begin eindelijk te begrijpen wat er gebeurd is,” verklaarde Westwood onlangs in de London Times. “In 2000, toen ik zeer goed bezig was, stelde ik me nooit vragen over mijn swing. Ook al waren sommige onderdelen van mijn beweging lang niet perfect. Het is nu eenmaal heel moeilijk om aan je swing te sleutelen als hij goed werkt. Tussen eind 2000 en begin 2001 kwam ik bijna niet aan trainen toe, omdat ik toen voor het eerst vader werd. In die periode ben ik het ritme van mijn swing helemaal verloren.”

En met zijn swing verdween ook het zelfvertrouwen. “In die omstandigheden is het niet makkelijk om daarna opnieuw goed te beginnen spelen. Nu begin ik de bal eindelijk goed te raken, en voel ik dat ik weer een kwade klant kan worden voor de andere spelers,” zegt de Brit.

Toch rekent hij vooral op David Leadbetter om hem definitief op het goede spoor te zetten. Westwood: “In 2000, toen ik op niveau speelde, ontmoette ik hem geregeld en voelde ik telkens dat ik daar heel wat van opstak. Of ik mijn swing nu helemaal zal veranderen, weet ik nog niet. Na twee jaar in het slop zou het dom van me zijn om niet open te staan voor nieuwe dingen.”

Westwoods ambities zijn nog altijd even scherp, maar eerst moet hij weer een plaats in de topvijftig van de wereld zien te veroveren. En dan nog iets hoger mikken. “Nu al aan de Majors denken, is nutteloos,” beseft hij. “Maar als ik de conditie te pakken krijg, ben ik goed genoeg om in elk toernooi te schitteren. En ik wil in geen geval oud worden zonder ooit eens een Major te hebben gewonnen.”

John Baete [{ssquf}]