Le Huitième Jour

Nadat hij al iedereen had verrast met het sterke “Toto Le Héros”, lost Jaco Van Dormael nu ook de verwachtingen in met “Le Huitième Jour”.

Na het verpletterende succes van Toto Le Héros (1991) in binnen- en buitenland, is er in België geen productie geweest waarnaar meer werd uitgekeken dan deze tweede langspeelfilm van regisseur en scenarioschrijver Jaco Van Dormael.

De film begint met het scheppingsverhaal van Georges, een mongool. Op de eerste en tweede dag schiep God de zon, de aarde en de zee. Tot hier toe lijkt alles vrij logisch. Op de derde dag schiep God evenwel de langspeelplaten van Georges waarbij deze van Luis Mariano een belangrijke plaats innemen. Op de vierde dag werd de televisie geschapen, waarlangs Georges vernomen heeft dat hij in Mongolië is geboren. Op de vijfde dag werd het gras gecreëerd en op de zesde dag schiep God de mens en vooral de vrouw, in de gedaante van Nathalie, ook een mongool, met wie Georges zinnens is te trouwen. De zevende dag blijft rustdag. Over de achtste dag gaat de nieuwe film van Jaco Van Dormael.

Jaco Van Dormael wil de tegenstelling en de uiteindelijke nivellering aantonen tussen wat we gemakshalve de “normale” wereld noemen en de “andere” wereld van Georges. Het “normale” vindt zijn weerklank in de persoon van Harry ( Daniel Auteuil). Harry is een geslaagd zakenman die in zijn zielloze villa ligt te dromen van zijn vrouw en twee kinderen, die hem hebben verlaten. Als Georges en Harry elkaar op een regenachtige nacht toevallig ontmoeten, kan een verandering in het gestresseerde leven van Harry en de kommerloze leefwereld van Georges niet uitblijven.

De virtuoze beeldenstorm van het scheppingsverhaal uit de pregeneriek laat vermoeden dat Van Dormael de toeschouwer zal vergasten op een meesterlijke spielerei. Niets is minder waar. Le Huitième Jour blijft steeds inventief en verrassend, maar de beeldregie blijft betrekkelijk sober. Toch is het opvallend hoe makkelijk Van Dormael jongleert met fantasie, droom en werkelijkheid. De naïeve geest van Georges krijgt vorm in absurdistische en grappige spitsvondigheden. Van Dormael blijft de clown van weleer : speels en vindingrijk. Zijn geduld en gave om met kinderen en mentaal gehandicapten om te gaan, uit zich in de uitstekende regie van Pascal Duquenne als Georges. Meer dan in Toto Le Héros speelt Van Dormael in op het sentiment en het inlevingsvermogen van de toeschouwer, zonder ooit sentimenteel te worden. Zoals Toto is ook Le Huitième Jour doordrongen van nostalgie, spontaniteit en delirante fantasieën. Van Dormael profileert zich met Le Huitième Jour nogmaals als één van de meest begenadigde cineasten die ons land rijk is. Of zijn nieuwe film eenzelfde successtory wordt als Toto Le Héros weten we op 20 mei in Cannes, waar de film meedingt naar de Gouden Palm.

PIET GOETHALS

Le Huitième Jour Jaco Van Dormael profileert zich nogmaals als een van de meest begenadigde cineasten van ons land.