Kunstminnaar zet kroon op het werk

De beursgang van het chemiebedrijf Taminco is de kroon op het levenswerk van Pol Vanderhaeghen, die begin deze maand de job van CEO inruilde voor die van voorzitter. Vanderhaeghen bouwde Taminco op vertrouwen en haalde inspiratie uit kunst.

Het is druk, druk, druk voor de 62-jarige Vanderhaeghen, die werd geboren in Kortrijk, maar woont in het Oost-Vlaamse Laarne. Eind volgende week noteert Taminco, dat hij vanuit de wieg begeleidde, op de beurs. Maar tot dan racet hij samen met zijn opvolger Laurent Lenoir een flink stuk van de financiële wereld rond voor een rist roadshows. En ook nadien zal hij als een moederkloek over zijn Taminco waken als bestuursvoorzitter en voorzitter van het strategisch comité. Dat hij mee zijn stempel blijft drukken, is de evidentie zelf. Vanderhaeghen is mister Taminco, die apetrots is op de beursgang. “Dit is de kroon op mijn werk.”

Na zijn studies industrieel ingenieur begon Vanderhaeghen in 1971 zijn carrière bij Comechim, dat buitenlandse chemiebedrijven in België vertegenwoordigt. Hij volgde zijn baas toen die een eigen bedrijf oprichtte. Maar na de verkoop van die firma startte hij bij Argus, een joint venture van UCB en Witco Chemical. Een bestuurder bij UCB overtuigde hem over te stappen naar UCB zelf, waar hij in 1995 aankoopdirecteur werd voor de chemietak. In 1997 kwam daar de verantwoordelijkheid bij voor de afdeling voor methylamines, chemische componenten die onder meer worden gebruikt voor gewasbescherming, waterzuivering en de productie van detergenten en medicijnen.

In 2000 werd duidelijk dat UCB zich wou omvormen tot een puur farmabedrijf. De zoektocht naar een industriële partner voor de divisie methylamines leverde niets op, wat achteraf een zegen bleek. “Hoeveel integraties zijn al niet mislukt door een cultuurclash?”, vraagt Vanderhaeghen zich af. “Je hebt nog vaak de mentaliteit van ‘wij hebben gekocht, dus wij hebben het hier voor het zeggen’. Nu mogen onze mensen binnen een gedisciplineerd kader hun ding doen en dat is veel geld waard.”

Hij stapte naar CEO Georges Jacobs met het voorstel om zelf durfkapitaal te zoeken. Drie jaar later was de afsplitsing en intrede van AlpInvest als hoofdaandeelhouder een feit. AlpInvest en het management verkochten hun belang in Taminco in 2007 aan CVC Capital Partners, dat de beursgang wilde.

Vertrouwen in personeel

Taminco zette zich na de verkoop door UCB schrap, met gemiddeld één overname per jaar. “Er is hard gewerkt”, zegt Vanderhaeghen, die zijn opvolger Lenoir al negentien jaar kent. “De jongste twaalf jaar hebben we heel intensief samengewerkt. Laurent staat voor continuïteit. Ik ben het klankbord. We staan heel dicht bij elkaar en voelen ons goed bij elkaar”, stelt Vanderhaeghen, die vertrouwen in zijn personeel hoog in het vaandel voert. “Omdat ik dat zelf altijd heb gekregen. Weten dat je baas in je gelooft, is enorm motiverend. Je steekt altijd een tandje bij.”

Volgens ingewijden was Vanderhaeghen sterk in het plaatsen van de juiste man op de juiste plaats op het juiste moment. “De grootste vrees was dan ook dat het teamwerk, de samenhang, zou lijden onder zijn vervanging”, zegt Frans Dieryck, topman van de chemiefederatie essenscia Vlaanderen. Dieryck kwam onder de indruk van Vanderhaeghen. “Hij is zeer toegankelijk – met de nadruk op zéér – en heeft een enorme emotionele intelligentie. Na ons eerste gesprek vertrok ik met een zeer aangenaam gevoel.”

André Bergen, de voormalige topman van KBC en bestuurder bij Taminco, omschrijft de voorzitter als zeer rustig en zeer evenwichtig. Dat ontkent Vanderhaeghen niet. “Er zal niet vaak een hoog of laag woord vallen”, stelt de voorzitter, die is gepassioneerd door kunst. Waar en wanneer mogelijk bezoekt hij musea en exposities en zelf verzamelt hij vooral moderne kunst. Zo heeft hij een zwak voor kunstenaars van eigen bodem als Wim Delvoye of Koen van Mechelen. “Kunst is altijd een uitlaatklep geweest. Ze hielp me ook in mijn carrière. Kunstenaars kunnen buiten het kader denken. Zij leggen de vinger op de wonde en kunnen de problemen van de maatschappij van morgen blootleggen”, zegt Vanderhaeghen. “Ik heb trouwens altijd gepredikt dat de mensen hier buiten hun kader zouden denken. Ze zitten in een ingenieursomgeving en het is goed om hen daarmee te confronteren.”

Familieman

Voor sport had Vanderhaeghen vroeger nooit tijd, maar op zijn 60ste waagde hij zich aan golf. Dat smaakte meteen naar meer. “Maar verdomd niet eenvoudig. Je wordt geconfronteerd met je kleinheden”, zegt de Taminco-voorzitter, die de hobby wel binnen de perken houdt. “Mijn vrouw mag geen golfweduwe worden.”

Bovendien trekt de familie steeds nadrukkelijker aan zijn mouw. Vanderhaeghen heeft twee dochters en vier kleinkinderen. En de band is innig. “Onze tuinen zijn aanpalend en de kleinkinderen lopen hier vlot rond. Na mijn leven van veel reizen kijkt mijn vrouw er dan ook naar uit dat het wat rustiger wordt en dat ik een beetje kan helpen in het huishouden.” Niet dat Vanderhaeghen ambitie heeft om te excelleren in keuken of tuin. “Ik ga niet plots een huisman worden. Ik zal helpen op een positieve manier. De taken van mijn vrouw verlichten zit er zeker in.”

Reizen zit er na een loopbaan met ontelbare vliegreizen echter niet echt in. “Mijn echtgenote richt zich meer dan ik op huis en tuin, en ik kan haar daar goed in volgen”, zegt Vanderhaeghen. “Om opnieuw de plaatsen op te zoeken waar ik voor mijn werk ben geweest, daar pas ik voor.”

Door Bert Lauwers, illustratie: Jens Claessens

“Weten dat je baas in je gelooft, is enorm motiverend. Je steekt altijd een tandje bij”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content