KRONIEK VAN EEN AANGEKONDIGDE NEDERLAAG

Wie wil beleggen, is beter beschermd bij een bank dan bij een verzekeringsmakelaar. We hebben minder zicht op de kwalificaties van de makelaars dan op die van de beleggingsadviseurs bij de banken.” Deze uitspraak deed Marcia De Wachter eind november in De Tijd. Een opmerkelijk openhartige stelling voor een directielid bij de discrete Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen (CBFA), en erevicegouverneur en directielid bij de even zwijgzame Nationale Bank van België (NBB).

Het scherpe protest van de verzekeringswereld was te verwachten. Vorige week lekte uit dat De Wachter bij de CBFA onder persoonlijk toezicht van voorzitter Eddy Wymeersch is geplaatst en dat ze bij de NBB niet langer personeelszaken, maar wel het wat duffe IT-departement onder haar toezicht heeft. Niets aan de hand, verklaren beide instellingen. Censuur, beknotting van de bewegingsruimte en degradatie, reageert de pers.

De Wachter heeft gelijk als ze zegt dat de banksector aan meer regels, wetten en controle onderworpen is dan de verzekeringssector. Dat is een historische erfenis, al wordt de kloof stilaan gedicht. De financiële topvrouw heeft ook gelijk als ze stelt dat er nog verzekeringsmakelaars bestaan die niet opgeleid zijn om beleggingen te verkopen. Maar de sector professionaliseert zich en de hele sector over één kam scheren is gratuit. Verzekeringsmakelaars vallen niet rechtstreeks onder het toezicht van de CBFA. Maar zelfstandige bankagenten ook niet. En ook zij verkopen beleggingsproducten. De Wachter interpreteert meer regelgeving als een betere bescherming voor de klant. In theorie klopt dat. Maar meer regels geven geen garantie voor betere communicatie, betere dienstverlening of hogere rendementen.

De bocht die De Wachter nam, was te scherp. Maar de vernedering om als erevicegouverneur onder voogdij geplaatst te worden is, ongemeen hard. De topvrouw had beter moeten weten. Al jaren azen haar vijanden binnen beide instellingen op haar hoofd. Haar degradatie is een kroniek van een aangekondigde (verloren) veldslag, die ze zelf onlangs nog liet optekenen in het boek Mevrouw, mijne heren van de Nederlandse auteur Marike van Zanten.

De Wachter getuigt openhartig over hoe haar vijanden haar tegenwerken. Tegenwerking vanwege haar CD&V-signatuur, maar ook “vanwege haar vrouw-zijn”. “Als je als vrouw te veel ideeën verkondigt, word je eerst betutteld, dan belachelijk gemaakt en dan bedreigd.” De Wachter weet al lang dat haar hoofdrol bij de NBB is uitgespeeld. Haar politieke beschermvaders zijn van het toneel verdwenen en met de huidige CD&V-garde heeft ze te weinig binding om op hun actieve steun te kunnen rekenen. Vandaag speelt ze een spel, getuigt ze. “Het is een spel, waarvan je zelfs kan genieten, ook al verlies je het.”

Nochtans is verliezen geen optie. Machtige vrouwen als Marcia De Wachter en Freya Van den Bossche (SP.A) verliezen hun spel en hun geloofwaardigheid vandaag, en zetten daarmee ook de geloofwaardigheid van toekomstige topvrouwen op het spel. Hun functie als rolmodel is niet cruciaal, maar ook niet zomaar van tafel te vegen. Ze moeten zich niet extra bewijzen, maar kunnen zich ook geen onnodige fouten permitteren.

An Goovaerts