De auteur is hoofddocent aan de Universiteit Gent en partner van de Vlerick Leuven Gent Management School.
Gent-Mechelen
Lijn 51
18.25 uur
werkdag
Die vooravond in de treincoupé. Achter mij een man die op het nippertje de trein is opgestormd. Aan de andere kant een oudere dame die een roman leest. Op hetzelfde moment staat in Vlaanderen door een ongeval op de E17 en een probleem in de Kennedy-tunnel een 41 kilometer lange file. Wat een contrast met de halflege treincoupé. Een oase van rust. Dit wordt eindeloos genieten van John Kays nieuwe turf: The Truth about Markets.
Hallo, Vera, Kris hier. Ik denk dat ik goed nieuws heb, ik heb ze kunnen overtuigen. Ze leken toch wel enthousiast. Behalve Robert natuurlijk, die lag het langst dwars. Maar ja, je weet wel, ICT-mensen. Hij staat voor niets open dat van een ander komt. Hij deed vooral moeilijk over onze analyse van de ziekenhuisapotheek.
Daar ging het rustig genieten. Vera had blijkbaar haar hoorapparaat afgezet, want de dertigjarige Kris brulde in zijn mobiele telefoon zo luid dat waarschijnlijk ook de treinbestuurder kon meegenieten van het gevecht tussen de Grote Consultant Met de Geniale Oplossingen en het stukje onbenul van een Robert.
Ze moeten daar bij het Heilig Hart eens gaan weten wat ze echt willen. Dat is daar van ‘s morgens tot ‘s avonds branden blussen. Visie is er niet. Ik heb hen duidelijk voor de keuze gesteld: ofwel investeren jullie verder in systemen, ofwel zal het zonder ons zijn.
Mijn notitieboekje verschoof van John Kay naar de hedendaagse inzichten in management. Weg met de theorie, leve de praktijk! Visie hebben, dat betekent dus in systemen investeren van een consulent wiens assistente Vera heet. Klanten zijn traag van begrip. Ziekenhuizen hebben een ICT-afdeling en bevolken die met Neanderthalers van het type Robert.
Robert deed erg lastig. Die man bleef maar doordrammen over kritische voorraden en wettelijke voorschriften. Puur eigenbelang natuurlijk. Die man weet echt niet waarover het gaat. Vera, je hebt er geen idee van hoe die kerel kan zeuren.
De uitleg over domme en dwaze Robert, waarschijnlijk hoofd ICT, duurde tot in Wetteren. Ik schreef in mijn notitieboekje mijn eerste nieuwe inzichten in modern management: kaderleden die ergens al lang werken, weten uiteraard niet waarover het gaat. De consultant weet het wel. Kaderleden worden alleen gedreven door eigenbelang. Consultants alleen door het belang van de klant. Consultants informeren. Klanten zeuren. Consultants zijn klantgericht, hebben vooral respect voor hun klant.
Vera, het is ons gelukt. We zijn daar definitief binnen. Die Robert, die pak ik daar wel aan. Zeg Vera, nogmaals bedankt voor al het werk. Je zou deze avond het volgende moeten doen. Zoek eens het voorstel op dat Jean-Claude voor Schittekatte nog heeft gemaakt… Ja in Turnhout. OCMW. Dat van zes jaar geleden? Dat zou kunnen, maar dat is van vóór mijn tijd. Ja, meer weet ik hier op de trein ook niet. Zoek maar op je gemak. Ik denk dat we dat voorstel heel weinig hoeven aan te passen. Werk tegen morgenvroeg toch al maar een eerste voorstel uit.
De gezondheidssector leek toch niet echt hun specialiteit. Hun vorig project in die sector dateerde al van de tijd van Jean-Claude. Maar je dient een klant blijkbaar het best door een oud voorstel even te herschikken. Misschien was het daarom dat Robert wat lastig deed? Vera bedanken voor al haar werk, dat is toch wel mensgericht management: people management van het betere soort. Zou die Vera een privé-leven hebben? Waarschijnlijk niet. Anders vraag je om 18.45 uur niet om nog diezelfde avond een oud dossier op te snorren en het “snel even aan te passen”. Zo’n Vera is goud waard. Die mag je toch wel eens bedanken. Diep uit het hart.
En we moeten morgenvroeg toch nog eens kijken naar hoe we Heilig Hart verder gaan aanpakken. Helemaal gerust ben ik in Robert toch niet. Ik denk dat we hem moeten isoleren. Ik zal toch nog eens lang gaan praten met Bea, zij is daar toch wel de coming star. Ze is niet voor niets de zuster van Mestdagh. Ja, isoleren lijkt mij het best. Vera, ik ben in Dendermonde, ik bel je straks nog wel even terug.
Professionalisme, dat lijkt mij hier het sleutelwoord. Spijtig dat Kris geen brochure achterliet. Ik zou dat woord er zeker in hebben aangetroffen. Professionalisme. De klant centraal. Permanente vernieuwing. Dat leken mij termen die het best pasten bij Kris-met-de-luide-stem-in-gesprek-met-halfdove-Vera.
Toen bekroop mij een drang die ik pas op het allerlaatste kon onderdrukken. Ik wou even rechtstaan en Kris groeten met de woorden: Ik ben Marc, de broer van Robert, als je hem nog eens ziet, doe hem dan vele groeten. En ik zal hem het boekje cadeau geven dat u blijkbaar ook hebt gelezen: Macchiavelli voor Gevorderden. Kwestie van de communicatie wat vlotter te laten lopen. Want onze Robert is wat stroef als het aankomt op gebakken lucht. Hij is zo nog wat van de oude doos, het belang van het Ziekenhuis eerst ziet u. Ik weet het, dat is in uw kringen niet echt meer in. Hij heeft ook nogal veel respect voor wettelijke bepalingen. Vandaar al die communicatieproblemen met jou, beste Kris. Meer moet je daar echt niet achter zoeken.
Maar ik wou mijn gemoedsrust bewaren en ben blijven zitten. Ik heb immers geen broer die Robert heet. Tussen Dendermonde en Londerzeel was John Kay mijn gezelschap: goed geïnformeerd, beleefd, visionair, lichtjes zichzelf relativerend, en vooral erg stil. Een echte verademing. Maar helaas theorie.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier