Kind & badwater

De exuberante looncocktail van de ontslagen Picanol-topman en Belgacom-voorzitter Jan Coene is heerlijke wol om politiek garen bij te spinnen. Premier Guy Verhofstadt ( VLD) was er vorige vrijdag dan ook als de kippen bij om zijn banbliksems over de zaak-Coene uit te zenden en van de commissie- Lippens een politieke zondebok te maken. “Het gaat daar blijkbaar niet zo snel vooruit. We kunnen er beter niet op wachten,” zei hij met veel aplomb in het parlement.

Ook Xavier Verboven kon het niet laten. “Dit zal ongetwijfeld wegen op het onderhandelingsklimaat in het komende loonoverleg,” meldde de ABVV-topman. En prompt werden de centen van de gewone werkman en de miljoenen van topmanagers op één weegschaal gezet. Geen ruimte voor loonsverhoging? Wacht maar. Onze achterban zal dit niet zomaar pruimen.

De 22 miljoen euro die Jan Coene op een bepaald moment bij Picanol kon bijeenharken, is een aberratie. Maar ook een exceptioneel feit. Dit als lakmoesproef gebruiken dat hebzucht en hybris het bedrijfsleven overal hebben verkankerd, neigt naar populisme. Dan kan je ineens alle voorzitters van de OCMW‘s aan de schandpaal nagelen omdat er in Antwerpen een put van 22,5 miljoen euro is ontdekt.

Nu halsoverkop een wetsvoorstel door de Kamer sluizen dat elke individuele bestuurder van beursgenoteerde vennootschappen verplicht het totaal van zijn bezoldigingen kenbaar te maken, dreigt het kind met het badwater weg te gooien. “België zou het eerste land zijn dat met zo’n stringente wet ingrijpt in het bedrijfsleven. Kadert dít in het liberale gedachtegoed van Verhofstadt?” merkte Paul Buysse, voorzitter van de commissie deugdelijk bestuur voor niet-beursgenoteerde bedrijven, fijntjes in de wandelgangen op.

Jawel, de Europese Commissie dringt erop aan dat de lidstaten snel werk maken van regels voor de bekendmaking en transparantie van lonen van topmanagers. Net daarom is ook de commissie-Lippens opgericht. Op 18 juni maakte die zijn ontwerpcode van deugdelijk bestuur bekend. Tot 15 september kon Jan en alleman hierop reacties en kritiek laten horen. Op 9 december – welgeteld binnen vijftig dagen – zal de commissie met die repliek een bijgeschaafde en definitieve code publiceren.

Is dit too little too late, zoals Vincent Van Quickenborne ( VLD), de toenmalige indiener van het oorspronkelijke wetsvoorstel, meende te moeten zeggen? Nogal wat bedrijfsleiders vinden dat de commissie juist veel te snel gaat, zo bleek uit de diverse opmerkingen. “We opteerden voor een democratisch proces. De geloofwaardigheid van het eindproduct staat of valt daarmee,” zegt Lutgart Van den Berghe, specialist corporate governance en een van de leden van de commissie.

Ze beseft wel dat hét grote knelpunt de handhaving van de code zal zijn. Hoe maak je die richtlijnen hard, zodat ze daadwerkelijk in de praktijk worden toegepast? Een grotere rol toebedelen aan de Commissie voor het Bank-, Financie- en Assurantiewezen ( CBFA) als waakhond, kan een van de mogelijke pistes zijn. De zachte aanpak is nakijken of de bedrijven adequaat publiceren in hoeverre ze de code opvolgen. Nog beter is nagaan of hiervoor de goede uitleg wordt gegeven. De beste aanpak is de inhoud van die uitleg controleren: klopt dit met de werkelijke praktijk?

Dit handhavingsbeleid vereist in dat geval een wettelijk kader. Op dit ogenblik is daar in het wetsvoorstel dat de VLD’ers Patrick Vankrunkelsven en Luc Willems beogen, echter geen sprake van. Een wetsvoorstel als stok achter de deur of – erger nog – als alternatief voor de code-Lippens is pure nonsens. Er is nu eindelijk een breed maatschappelijk debat op gang gebracht om deugdelijk bestuur van ondernemingen in de juiste banen te leiden (we hebben er lang moeten op wachten). Ook de commissie-Lippens is daar niet ongevoelig voor. Dit is het ideale moment voor overheid en bedrijfsleven om samen te streven naar een deugdelijk eindresultaat.

piet.depuydt@trends.be

Dankzij de zaak-Coene kan je ook alle voorzitters van de OCMW’s aan de schandpaal nagelen omdat er in Antwerpen een put van 22,5 miljoen euro is ontdekt.