“Het zoeken naar een balans gaat met vallen en opstaan. Dat zal bij iedereen wel zo zijn. Ook ik heb in het verleden fouten gemaakt. Bijvoorbeeld door veel te hard en te lang door te blijven razen. Je kunt het streven noemen, of de wil om te groeien en het verschil te maken. Het leidde ertoe dat ik bij de start van mijn carrière in een ongezonde cyclus belandde. Ik werkte enkele maanden keihard en crashte dan in de vakantie. Dat was niet houdbaar.
“Later is dat geëvolueerd naar keihard werken in de week en crashen in het weekend. Dat was al een beetje beter, maar nog lang niet wat het moest zijn. Zeker omdat ik besefte dat het niet eerlijk was tegenover mijn familie. Het werk kreeg het beste van mij, mijn familie kreeg de rest. Terwijl mijn gezinsleden ook recht hebben op de beste mama en echtgenote. Daar probeer ik sinds enkele jaren aan te werken. Soms ben ik nog te gejaagd, maar dan plan ik de volgende dagen heel bewust wat rustiger in. Daardoor vermijd ik de crash in het weekend en krijgen zowel mijn baan als mijn gezin het beste van mij.”
Keuzes maken
“Mensen vragen me vaak hoe ik daarin slaag. Wel, enkele zaken hebben me ertoe gedwongen om bepaalde keuzes te maken. Katalysators, noem ik ze. Het is onder meer dankzij mijn kinderen dat ik mijn balans heb gevonden. Voor zij er waren, werkte ik me te pletter. Waarom zou ik toen vroeg naar huis zijn gegaan?
“Ik kreeg kinderen toen we in Sydney woonden en werkten. We hadden wel een nanny om ons te helpen, maar zij moest elke avond absoluut om zes uur naar huis vertrekken. Ik kon dus niet later thuiskomen, want we hadden geen familienetwerk om op terug te vallen. Ik had daardoor letterlijk een nine-to-fivejob, wat bijna niet denkbaar was in mijn directiefunctie. Tot duidelijk werd dat ik goede resultaten kon voorleggen. Dat dwong respect af. Sindsdien besef ik dat je niet het verschil maakt met het aantal uren dat je werkt of het aantal projecten dat je aanneemt. Hoe groot je ideeën zijn of welke hefbomen je kunt creëren in een bedrijf, dat is wat ertoe doet.
“Werken staat dus niet langer steevast in mijn weekendagenda. Ik zal het doen als het nodig is, maar meestal staan er vooral andere zaken op het programma. Een powernap, net na de lunch. Even gaan joggen met de kinderen of met de hond. Yoga doen op zondagavond, om mijn energiepeil opnieuw in evenwicht te brengen. Het helpt me om mentaal tot rust te komen, om me op te laden voor de week die komt en om aan te voelen hoe ik erin sta.”
Misbaar zijn
“Als het me lukt tijdens het weekend echt misbaar te zijn op het werk, dan weet ik dat het me is gelukt om goed te structureren en me te omringen met de juiste mensen. Mensen die zichzelf de hele tijd onmisbaar proberen te maken, gaan dat evenwicht nooit vinden. Wie onmisbaar blijft, wordt trouwens de bottleneck van een organisatie en staat zo de groei in de weg. Natuurlijk is het belangrijk om met jouw input de werking hier en daar te versnellen of hefbomen en de juiste omgeving te creëren. Maar dat houdt niet in dat je je het niet kunt veroorloven om enkele uren of dagen onbeschikbaar te zijn.
“Ik durf dus ook nee te zeggen tegen bepaalde zaken, zowel op het werk als in mijn sociaal leven. Veel mensen vinden dat moeilijk, maar ik heb daar helemaal geen problemen mee. Het geeft me net de kracht om mijn balans verder te bewaken. Al blijft het vinden van die balans een dynamisch iets. Zodra je denkt dat je een evenwicht hebt gevonden, ben je het alweer kwijt.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier