Jodelend naar Neanderthal

Wanneer vallen de VBO-leiders Guy de Vaucleroy en Tony Vandeputte in een VN-blauwe overall met de slogan ‘Stop de nonsens’ bij Greenpeace binnen? Of kunnen heren in driedelig pak die de ondernemers vertegenwoordigen zich zo moeilijk inbeelden dat ze de strijd om de publiekssympathie en hun argumenten verliezen door stijve deftigheid en stilte over het groene actionisme? Met een telefoontje naar de beeldengeile tv-stations halen ze evenveel minuten voor hun boodschap als de extreem-groenen tussen de silo’s van Versele-Laga of andere toekomstige doelwitten (zie blz. 38, ‘De Zonen van Frankenstein’).

Welke boodschap? Dat het ongelijk van Greenpeace en consorten vaak bewezen is. Simon Rozendaal is een knappe wetenschapsjournalist. In Elsevier van 19 januari 2002 schrijft hij, in herhaling van anderen, dat bijvoorbeeld de (Nederlandse) Commissie-Terlouw – een recent en soortement Breed Maatschappelijk Debat over genvoedsel – toegeeft in haar rapport ‘Eten en Genen’ dat er geen enkel bewijs in de medisch-wetenschappelijke literatuur is voor het ongezonde van genetisch gewijzigde gewassen.

Het genoomonderzoek toont een grote genetische overeenkomst tussen de soorten. Als een plant al duizenden genen gemeen heeft met een sprinkhaan, dan is niet vol te houden dat het toevoegen van een sprinkhaangen aan een plant onnatuurlijk is. Enzovoort. Het lawaai van de onredelijken tegen de redelijken groeit met decibels. Achter de zwijgzame redelijken schuilen de politici en té veel wetenschappers; de politici omdat ze zoveel als kan windhaan zijn, de vorsers omdat het lab aantrekkelijker is dan het publieke debat.

Bj[{oslash}]rn Lomborg, een Deens statisticus, doorbrak de groene omerta. Zijn boek ‘The Sceptical Environmentalist’ (Cambridge University Press, 2001) doorprikt met cijfers en overvloedige bronvermeldingen de groene kreten. Ons zusterblad Knack (25 juli 2001) introduceerde onder de covertitel ‘De Groene Leugen’ de ex-Greenpeacer in Vlaanderen. Tegen Lomborg wordt vandaag gehetzt door de establishmentwetenschap (in de bladen Nature en Scientific American). Samenvattend luidt het: één, een Deens cijferkrakertje kan toch niet aandurven om onze besluiten in twijfel te trekken; twee, wij, wetenschappers roepen harder over de problemen dan nodig is omwille van de aandacht en het onderzoeksgeld. Wie dacht dat wetenschappers alleen de waarheid dienen, is (nogmaals) gefopt.

Trends (6 december 2001) organiseerde over Lomborg een gesprek met twee groenen: Jos Geysels en professor Aviel Verbruggen. Verbruggen: “Soms moet je als een profeet onheil aankondigen om een veranderingsproces op gang te brengen… Mocht iedereen de filosofie van Lomborg aanhangen, dan was er nooit iets aan het ozonprobleem gedaan.”

Zijn (groene) wetenschappers eerst militant en dan wetenschapper? Bij Düsseldorf ligt Neanderthal, vindplaats in 1856 van prehistorische mensenresten. Groene acties scheren gevaarlijk dicht langs de prehistorie: de tijd van de mythes, de afgoden, de panische angst van de oermens voor wind, bliksem, vuur, duister. Scare them to death is het motto van de groene propagandabureaus. Wie buigt voor hun intellectuele terreur verspeelt bijvoorbeeld kansen om de honger in de wereld te lenigen door genvoedsel.

Frans Crols