Je ne regrette rien

Vorige week besliste Pierre Lano om zelf uit het leven te stappen. Flitsen van ontmoetingen en gesprekken dwaalden de voorbije week door onze hoofden. Niet om een antwoord te zoeken, want dat komt er niet. Wel om de persoon te proberen te vatten die hij was.

Of tenminste, de persoon die we dachten dat hij was. Want het beeld dat iedereen had, was dat van een flamboyante, goedgemutste man. Een charmeur, die de gave had om de sfeer te zetten. Een man die met veel branie en intellect naar het leven keek. Tijdens de vele uren in Le Petit Paris of de Fernand kon hij zijn gehoor onderhouden. Provocerend soms, met steeds weer die guitige kwinkslag. Een ijdele man ook, met een groot ego, iemand die zich graag liet opmerken.

In een textielsector, een wereld van emotionaliteit, bracht hij de mensen samen. Een bruggenbouwer die het algemeen belang voor ogen hield, en met zijn haarscherpe analyses zijn sector met het fileermes ontleedde. Genadeloos, maar onderbouwd. Lano Carpets had hij over de jaren heen in een nichemarkt gestuurd, waardoor het de competitiviteit kreeg om overeind te blijven in een sector die door de globalisering langzaam implodeert.

Buiten de sector heeft men nooit echt beseft welke ondernemer Pierre Lano eigenlijk was. Dit voorjaar in de Londense City, zagen we nog hoe voor Mister Lano de deuren opengingen. Hij had een rechtstreekse lijn met mensen als Sepp Blatter (FIFA), die het kunstgras van Lano aanprees in de voetbalwereld. Of met Lord Harris of Peckham, de machtige textielbaron van Carpetright. Hij bewoog zich in die wereld met een vanzelfsprekende flair.

Echte liberaal

En ook in de politieke wereld, die zwanger is van de rivaliteit, was Lano de man die de anderen een spiegel durfde voor te houden. Terwijl andere ondernemers hun tanden stuk beten op de besluitloosheid of verstrikt geraakten in het politieke web, bleef Lano rechtop. Hij werd CVP-burgemeester van Harelbeke, burgervader is meer van toepassing. Gezien en geleerd van zijn vader Joseph, die er 24 jaar burgemeester was. Vaders deur stond ook altijd open voor de mensen. Dienstbaarheid werd met de paplepel meegegeven.

Later maakte hij als een van de eersten de overstap naar de VLD, gecharmeerd door de verruimingspolitiek die Guy Verhofstadt met zijn Burgermanifesten in gang had gezet. Maar hij durfde tegen het triumviraat Verhofstadt-De Gucht-Dewael in te gaan. Omdat hij minder afhankelijk was van postjes. Niet uit rebellie, maar hij sprak namens een achterban, die uit ondernemers bestond en alles wat rond dat ondernemersschap hangt. Dus ook de werknemers. Zijn werknemers. Die huilend de machines stillegden toen ze het nieuws hoorden van het overlijden van ‘hun’ patron.

Toch kreeg Pierre Lano nooit echt erkenning van zijn partij, hoezeer hij dat eigenlijk ook hoopte. We zien hem nog binnenkomen, jaren geleden, in een Kortrijks café, om meteen de hele ruimte te vullen. Samen met de nog piepjonge Vincent Van Quickenborne, zeker in diens beginjaren zijn politieke poulain. Even later stapte zijn echtgenote Myriam binnen, met onder de arm de kraakverse verkiezingsposter. Het beeld van dat koppel, de trots in hun beider ogen, die eenheid.

De ironie van het lot: de avond van zijn massaal bijgewoonde begrafenis werd Alexander De Croo verkozen tot voorzitter van Open Vld. Met een programma waar Pierre Lano al jaren voor pleitte: een terugkeer naar de echt liberale principes. Dat Marino Keulen, de stroman van Verhofstadt – die niet op de begrafenis aanwezig was – het niet haalde, zou bij Pierre Lano allicht een brede glimlach op het gezicht getoverd hebben.

Die noodlottige woensdag, tijdens de opening van Kortrijk Xpo, waar Pierre Lano in de raad van bestuur zat, hing zijn dood als een loodzware schaduw over het feestelijke gebeuren. Politici en ondernemers spraken hun verbijstering uit. De goede vrienden en vele collega’s van Lano pijnigden hun geest, op zoek naar signalen. Ze vonden er geen. Ja, Pierre was de laatste weken minder enthousiast. In zijn blik ontbraken de pretlichtjes van weleer. Maar was hij het niet die altijd weigerde toe te geven aan pessimisme, die voor anderen steeds weer een schouderklop en grap klaar had? Drie weken geleden aan de telefoon klonk hij alvast nog combattief. Realistisch en optimistisch.

Pierre Lano, zowel ondernemer als politicus. Dat eeuwig smeulende dilemma. Tijdens een etentje in zijn restaurant De Mart zei hij daarover: “Ik had misschien de twee zaken afzonderlijk beter kunnen doen, maar je ne regrette rien.”

Door Lieven Desmet en Patrick Claerhout/illustratie: Jens Claessens

Lano was de man die de anderen een spiegel durfde voor te houden.