De Oostenrijker Herbert Noichl had al in zowat veertig landen gewerkt voor hij als CEO werd aangeworven bij de Turnhoutse vouwkartongroep Van Genechten Packaging. De zelfbewuste Tiroler is dan ook goed geplaatst om Belgen, en dan vooral Vlamingen, een spiegel voor te houden.
Zo vindt Noichl dat Belgen in zaken veel te beleefd zijn. “Ongelofelijk beleefd. Internationale business is niet fair. Soms heb je een zekere mate van agressiviteit nodig”, aldus Noichl, die in de herfst van 2006 in Turnhout aan de slag ging en begin 2008 CEO werd van de kartonmultinational met 1500 werknemers. “Mister nice guy zijn, werkt jammer genoeg niet. Correctie, het werkt in België, maar onze business is niet in België. Dus ik wil de mensen leren om meer recht voor de raap te zijn. Een goeie verkoper begint wanneer de klant ‘neen’ zegt. ‘Neen’ is onaanvaardbaar. ‘Neen’ betekent niet dat je geen zaken kunt doen, maar dat je je harder moet inspannen. Je mag nooit opgeven. Je moet terugvechten.”
Het mag hier voor Noichl ook allemaal wat sneller gaan. “Belgen streven naar perfectie, maar voor perfectie wordt in onze sector niet altijd betaald. Ik geef er de voorkeur aan om 80 procent vandaag te doen in plaats van 100 procent nooit. Als je het werk niet af krijgt door gebrek aan tijd, en er duiken de volgende dag alweer vijf nieuwe onderwerpen op, heb je wel een groot probleem. Dus zorg dat het vandaag allemaal gedaan is. Geen wonder dat hij het treinverkeer in ons land een hele uitdaging vindt. “Ooit heb ik over het traject tussen Zaventem en Turnhout zeven uur gedaan ( lacht)…het gebeurt vrij vaak dat de trein helemaal niet komt.”
Noichl trok de efficiëntie bij Van Genechten al fors op. Om die nog verder te verbeteren, moet hij niet alleen worstelen met kosten, maar ook met het Belgische arbeidsklimaat. “Er zijn de heel hoge belastingen en sociale kosten, maar ook een ongelofelijke arbeidsbescherming. En je weet ‘hoe hoger de bescherming, hoe lager de prestatie’ (lacht). Ik kreeg hier in het begin te horen ‘als mijn prestatie je niet zint, moet je me maar ontslaan’. Dat choqueerde me echt. Sommigen probeerden me zo hard te provoceren dat ik hen wou ontslaan, en ik vroeg me af waarom. Ik leerde toen dat iemand ontslaan hier heel veel geld kost”, aldus Noichl, die ook de macht van de vakbonden leerde kennen toen die het bedrijf begin vorig jaar ruim twee dagen lamlegden. “Ik heb vroeger al wel eens problemen gehad, maar nergens zo erg als hier.”
Be.L.
