Eric Zemmour: ‘François Hollande voert nu een sociaalliberaal beleid. Hij kan niet anders’

Ook al is Frankrijk de op Duitsland na grootste economie van de Europese Unie, het land speelt al jaren een tweederangsrol, zegt de Franse journalist en polemist Eric Zemmour. “Duitsland bepaalt welk beleid François Hollande moet voeren.”

De omstreden Franse journalist en polemist Eric Zemmour was vandaag dinsdag in Brussel om zijn boek Le Suicide Français voor te stellen. Het boek veroorzaakt al heel wat ophef omdat Zemmour een gitzwart beeld schetst van Frankrijk. Het land is volgens hem verdeeld door een mislukt migratiebeleid. Hij schiet ook met scherp op de multiculturele samenleving en heeft geen goed woord voor de economische mondialisering én de Europese eenmaking die volgens hem Frankrijk verzwakt heeft. In Europa spelen onze zuiderburen de tweede viool. Duitsland bepaalt het economische beleid en Frankrijk moet volgen. “De euro is en blijft een Deutsche Mark in het groot. Berlijn wijst de economische richting aan. En dat is een liberaal beleid. De socialistische president François Hollande voert nu een sociaalliberaal beleid. Hij kan niet anders.”

De afschaffing van de Franse rijkentaks en de loonkostenverlagingen die de Franse regering wil doorvoeren zijn dus geen eigen beslissingen?

Eric Zemmour: “Wat stelt het nationaal economisch beleid nog voor? De Europese Commissie en Duitsland bepalen wat er moet gebeuren. Ik verwijs naar een uitspraak van de Franse oud-minister Philippe Seguin: de nationale staten zijn kleinhandels geworden die afhangen van één grote leverancier: de Europese Unie. Met de komst van de Europese Unie, de euro en de liberalisering van de markten is de nationale staat irrelevant geworden. Voor veel Fransen en ook voor mijzelf die de natiestaat zeer belangrijk vinden, is dat zeer pijnlijk.”

U lijkt heimwee te hebben naar het Frankrijk van de Gaulle, toen de staat nog een centrale plaats in de economie vervulde met een eigen industriebeleid en afgeschermde markten. Maar is dat anno 2015 nog realistisch?

Zemmour: “De staat heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in Frankrijk, ook economisch. Denk aan het colbertisme onder Lodewijk XIV of de nationaliseringen onder de nochtans rechtse de Gaulle. Wij zijn niet zoals Groot-Brittannië of de Verenigde Staten. Wij kennen geen grote Angelsaksische pensioenfondsen. En dat is net ons probleem: men heeft hier het kapitalisme ingevoerd zonder kapitaal. De helft van de Franse bedrijven in de Parijse beursindex is in buitenlandse handen. Franse managers zijn mondiaal beginnen te denken. Een goed voorbeeld is Louis Schweitzer, de voormalige topman van Renault, bij jullie ook bekend van de sluiting van site in Vilvoorde. Die man heeft nooit in het belang van de nationale economie gedacht. Ik merk dat Frankrijk alle nadelen van het economisch liberalisme ondervindt, maar dat het tegelijk ook lijdt onder het socialisme. Het overheidsbeslag bedraagt hier 56 procent. Dat is het hoogste van Europa.”

U staat zeer kritisch tegenover het opengrenzenbeleid dat de voorbije jaren gevoerd is in Europa. Waarom?

Zemmour: “De integratie of beter de assimilatie van de migranten van de Belgische, Italiaanse of Poolse immigranten in de 19^de en 20^ste eeuw is geslaagd. Maar het is mislukt als we kijken naar de Noord-Afrikaanse immigratie. De Franse samenleving is hopeloos verdeeld: in de grote steden zijn er wijken waar geen autochtone Fransen meer wonen, waar men leeft zoals in de Arabische thuislanden en waar de werkloosheid piekt. Ik vrees voor een libanisering van de Franse samenleving. Mijn land lijkt meer en meer op Libanon, met van elkaar gescheiden en aparte gemeenschappen. Die situatie is trouwens het gevolg van een nefaste visie van het Franse patronaat.”

Hoezo?

Zemmour: “De Franse werkgevers zijn decennialang voorstander geweest van een immigratie van buitenlandse goedkope arbeidskrachten. Dat zorgde aanvankelijk voor een concurrentievoordeel. Maar het beleid van gezinshereniging vanaf de jaren ’70 heeft dat verstoord. De immigratie was niet langer arbeidsmigratie. De nieuwkomers werden vaak werkloos. Ondertussen hadden de Franse bedrijven hier door de stijgende loonkosten een concurrentienadeel en verhuisden ze naar het buitenland. De gevolgen zijn bekend. De grote Franse bedrijven zijn weg en de werkloosheid is sindsdien blijven stijgen.”