AB InBev-topman Eric Lauwers wordt baas Aveve: ‘Typisch iemand die zelf CEO wil zijn’

Het leven herbegint op vijftig. Nadat hij vijftien jaar voor AB InBev heeft gewerkt, wordt Eric Lauwers deze zomer gedelegeerd bestuurder van het landbouwconglomeraat Aveve.

Het vertrek van Eric Lauwers is volledig zijn keuze, benadrukt een topman van AB InBev. “Hij is typisch iemand die zelf CEO wil zijn. Bij AB InBev kan dat niet, want daar heb je Carlos Brito. En dus vertrekt Eric Lauwers naar Aveve, al is dat bedrijf kleiner.” Deze zomer wordt de directeur Benelux van AB InBev gedelegeerd bestuurder bij die dochteronderneming van de Boerenbond. Het conglomeraat met 1800 werknemers en 1,33 miljard euro omzet is de marktleider in de toelevering aan de landbouw. Het verkoopt dierenvoeder, John Deere-tractoren en machines voor het onderhoud van golf- en sportterreinen. Het is actief in de graanhandel en gewasbescherming, kweekt varkensvlees, verkoopt zaden en investeert in biobrandstof. Daarnaast is Aveve de eigenaar van de gelijknamige keten van tuincentra.

Lauwers maakte intern al vorige zomer zijn afscheid bekend bij AB InBev. Hij begon er in de zomer van 2000 als marketingdirecteur België. Marketing was altijd zijn stokpaardje. “Eric is een heel sterke commerciële man”, vindt de topman van AB InBev. “Een uitstekende marketeer”, beaamt Alain Beyens, het voormalige hoofd West-Europa van de brouwer. “En een gedreven en harde werker.” Ook Beyens vertrok bij de brouwer omdat hij CEO wilde zijn _ vandaag van de koffiespecialist Pelican Rouge Coffee Solutions Group.

Doet beestig deugd

Na zijn studie economie stortte Lauwers zich vijftien jaar lang op marketing, eerst bij Masterfoods en Nutricia (Fristi en Cécémel), en van 1995 tot 2000 bij Brouwerij Palm. ‘Doet beestig deugd’ was daar een van zijn slogans. In de zomer van 2000 werd hij weggekaapt door Interbrew, als marketingdirecteur voor België. Het leverde hem in 2001 de titel van Trends Marketeer van het Jaar op.

Het verkopen kreeg Eric Lauwers al met de paplepel ingegeven. Zijn ouders hadden een supermarkt in de Rupelstreek. Als tiener knutselde hij zelf displays in elkaar en installeerde ze tussen de winkelrekken. Hij stelde tot zijn verbazing vast hoe die producten meteen veel beter verkochten. Die ervaringen gebruikt hij tot vandaag. Op persconferenties over de jaarresultaten herhaalde hij steevast zijn mantra: “Wij zijn down to earth. We moeten voortdurend de vinger aan de pols houden. Luisteren naar de cafébaas en de consument.”

Maar Lauwers is veel meer dan een marketeer. In 2003 werd hij directeur van AB InBev Nederland, vanaf 2007 was hij het hoofd van de Duitstalige landen en vanaf 2009 de baas van de Benelux. Een jaar later kwam daar ook Frankrijk bij. In Nederland maakte hij de opgang van Jupiler mee, in Frankrijk het groeiende succes van het abdijbier Leffe. In eigen land bleef AB InBev met ongeveer 56 procent marktleider.

Niet over lijken gaan

Dat is niet vanzelfsprekend, en zeker niet in januari van 2010. De vakbonden blokkeerden toen twee weken de brouwerijen, nadat AB InBev 263 ontslagen in België had aangekondigd. Lauwers moest toen aan de media verduidelijken “dat AB InBev echt wel een sociaal bedrijf is”, maar hij moest nu eenmaal “het dak herstellen terwijl de zon nog schijnt”. Ook een onderneming die miljardenwinsten maakt, moet soms moeilijke beslissingen nemen.

De aankondiging van de golf ontslagen werd twee weken later weer ingetrokken. Pas anderhalf jaar later, in juni 2011, werd een finaal akkoord bereikt. 170 banen verdwenen via brugpensioenen en gouden handdrukken. Vandaag zijn de relaties met de vakbonden opgeklaard, ook omdat de Belgische brouwerijen de wind in de zeilen hebben: zowel de vestigingen in Hoegaarden, Jupille als Leuven worden uitgebreid.

“Steeds weer liet hij verstaan dat hij geloofde in de vakbonden, en dat hij de zoon was van kleine zelfstandigen die altijd hard gewerkt hebben”, duidt Alex Vancauwenbergh, de vakbondsafgevaardigde van het ACV. “Eric Lauwers is ook een rustige persoon. Ik heb hem nooit zijn stem horen verheffen. Ik vond hem niet echt het type van de harde onderhandelaar, en wellicht werd dat wel verwacht van iemand met zijn positie. Hij was evenmin het type dat over lijken gaat om een riante bonus binnen te halen.”