In het oog van een Limburgse storm

Redactie Trends

15-12-2005, 00:00 Bijgewerkt op: 20-07-2022, 07:50

Vorige week werd Roland Aerden, gedelegeerd bestuurder van de Limburgse Reconversiemaatschappij (LRM), in het nauw gedreven. Zakenkrant De Tijd pakte breed uit met de klachten van ex-boekhoudster Alice Steegmans, die beweert dat Aerden op talloze manieren misbruik heeft gemaakt van zijn positie: privé-aankopen met geld van de LRM, snoepreisjes enzovoort.

Velen in Limburg zijn verrast en zeggen Aerden te kennen als een integer man. Hij wordt een ascetische levensstijl toegedicht. Absoluut geen bour-gondiër. Wie in de Limburgse ondernemerswereld naar een profiel van de LRM-topman hengelt, kan steeds eenzelfde verhaal optekenen dat haaks staat op het beeld van een grijpgrage en normenloze topman. Aerden maakt een correcte, gedegen indruk. Een hardwerkende man, die zijn dossiers kritisch en goed beheert. Een vergadering om 7 uur ‘s morgens of om 21 uur ‘s avonds, dat is allemaal geen punt.

Johan De Turck, gedelegeerd bestuurder van het kaasverwerkende bedrijf Kaasbrik, zegt dat hij “met verstomming geslagen is en weigert ook maar iets van die aantijgingen te geloven, tot het tegendeel is bewezen.” Een van de beschuldigingen aan Aerdens adres luidde het inrichten van een appartement met bed en douche naast zijn kantoor. Wie daar onmiddellijk ‘speciale gedachten’ bij krijgt, heeft het waarschijnlijk mis. Aerden woont in Asse nabij Brussel en vertrekt ontiegelijk vroeg om al voor zes uur op kantoor te verschijnen. De 62-jarige Aerden doet dan ‘s middags een dutje.

Hoewel hij in Asse woont, is Aerden een geboren Limburger. Hij is de zoon van een Hasseltse bakker. Vader Aerden was voorzitter van een lokale toneelkring en voortrekker van het eerste Virga Jessespel. Maar Aerden trok naar Brussel voor zijn studies: Rechten en ook Politieke en Administratieve Wetenschappen. Aan de Vlerick-school studeerde hij Managementwetenschappen.

In Limburg kent iedereen iedereen. Het is bij wijze van spreken nog steeds een groot dorp op de hei. Maar Aerden hoort daar niet bij. Hij gaat nauwelijks buitenshuis lunchen – ‘s middags eet hij zelf meegebrachte bruine boterhammen met een plakje kaas – en op recepties is hij zelden te zien. Maar die sobere kant van Aerden heeft ook zoals de spreekwoordelijke medaille een andere kant. “Aerden werkt graag in het duister. Zijn raad van bestuur werd nauwelijks geïnformeerd,” zegt een waarnemer. “Het is de oude stijl.” Aerden is alleszins groot geworden in die sfeer van “zakendoen onder vrienden”.

Hij stond als studentenafgevaardigde mee aan de wieg van de splitsing van de VUB in een Vlaamse en Waalse vleugel. De eerste rector van de VUB Aloïs Gerlo vroeg Aerden als hoofd van zijn kabinet. Later werd hij VUB-professor. In 1975 kreeg Aerden de bevoegdheid om het nieuwe academisch ziekenhuis van de VUB in Jette op te bouwen. Hij werd er in 1984 directeur-generaal.

In 1991 belandde hij bij verzekeraar P&V (toen nog PS Verzekeringen). Hij was er beheerder van de sociale instellingen. Aerden zorgde ervoor dat de navelstreng van al die instellingen met P&V werd doorgesneden. Bij P&V, een socialistisch bolwerk, zat Aerden in de raad van bestuur tot hij in 1996 naar de LRM werd gestuurd. Hij werkte er onder voorzitter Guy Peeters, de king- maker en machtsman bij uitstek achter de socialistische schermen. Het was ook de periode dat P&V dooreen geschud werd door de betrokkenheid van zijn directeur Jean-Louis Mazy bij Agusta. Onder socialisten was het in die tijd ‘goed toeven’.

Bij LRM oogt de waslijst van beschuldigingen divers. Het laten wassen van de bedrijfswagen door LRM-personeel of het hebben van een internetverbinding thuis. Als dat een vergrijp is, kan driekwart van de Belgische topmanagers de gevangenis in, valt te vrezen. En zo zijn er nog een hele reeks beschuldigingen die gemeengoed zijn in het bedrijfsleven. Andere vergrijpen worden dan weer verkeerd voorgesteld. Een zogezegd snoepreisje naar Moskou was in werkelijkheid een uitstap met zakenmensen georganiseerd door de Kamer van Koophandel van Limburg. Maar sommige beschuldigingen doen wel echt de wenkbrauwen fronsen: het aanschaffen van pda’s voor vrouw en kinderen. Of de dubbele betaling door LRM en Lisom. Lisom (Limburgse Strategische Ontwikkelingsmaatschappij) is een dochter van LRM die werd opgericht, omdat de LRM enkel mag investeren in rendementsgebonden projecten. Aerden weerlegt echter ook deze aantijgingen afgelopen maandag in het Belang van Limburg en ook in een gesprek met Trends.

Het onderzoek zal uitwijzen wat fout was en wat niet. Blijft alleszins de vraag waarom het dossier nu in de actualiteit komt. Er is in Limburg een politiek akkoord over een nieuwe raad van bestuur van LRM, die de CD&V moet toelaten mee aan tafel te zitten. Nu zijn het VLD en SP.A die de lakens uitdelen. Maakt dat de suggestie dat de politiek een oogje heeft laten vallen op de LRM-gelden waarschijnlijk? LRM zit op een stevige geldpot van ruim 340 miljoen euro die ingezet moet worden voor de reconversie van Limburg. Het zou betekenen dat de Vlaamse politici hun Limburgse collega’s in de woestijn hebben gestuurd. “Er is een inherente ontevredenheid in de raad van bestuur omwille van de politieke invloed en druk,” heet het.

Volgens anderen is het vooral een interne afrekening. Aerden ging eerder ruw om met zijn personeel. Nogal wat kaderleden en ex-kaderleden – zoals boekhoudster Steegmans en algemeen secretaris Eric Indenherberge – waren ongelukkig met de manier waarop Aerden omging met zijn medewerkers.