‘Ik vertel verhalen’

De Brusselse fotografe en atmosferiste Sandrine Alouf begon met een expo van wolkenfoto’s in de Parijse metro. Ze houdt nog altijd van fotograferen, vooral van wolken, maar richtte ondertussen ook al vier Parijse luxehotels in.

Sandrine Alouf (38) heeft iets met wolken. Ze fotografeert ze zo veel mogelijk, waar en wanneer ze kan. Wolken zijn een bron van inspiratie. “Ik draag geen horloge en telkens er iets leuks gebeurt of als ik me gelukkig voel, neem ik een foto van de wolken. Ze zijn iedere keer uniek. Wolken doen me ook denken aan het werk van Paul Delvaux. Ik ben uiteindelijk nog altijd een Belgische, ik verwijs daar graag naar.”

Wolken zetten haar in Parijs ook op weg. Ze had een vijfduizendtal wolkenfoto’s bij. “Ik mocht de foto’s ophangen in het metrostation Luxembourg, de hele metrohalte zag toen een jaar blauw. Eerst was het de bedoeling om ze maar een halfjaar te laten hangen, maar de reacties van de reizigers waren heel positief, waardoor ze langer mochten blijven.”

“Via dat project kwam ik in contact met architect Vincent Bastie, met wie ik samenwerkte bij mijn eerste hotelproject: One By The Five Hotel, waar ik een zwevend bed maakte, tussen de wolken. Het uitgangsidee was een suite voor een amoureuze ontmoeting.” De reacties in de pers waren lovend. “In deze kamer worden al je zintuigen voortdurend geprikkeld door de materialen, kleuren en geuren”, schreef het weekblad Le Point. “Je moet er wel 960 euro per nacht voor betalen, maar wie doet dat niet voor een toegangskaart tot de zevende hemel?”

Parijs, Londen, New York

Alouf, dochter van een Libanese vader en een Belgische moeder, werd meteen populair in de Parijse hotelwereld. Na het One By The Five hotel volgden hotel Apostrophe en Sublim Eiffel. Dat laatste hotel is hypermodern en felgekleurd, met metaal en neon als terugkerende elementen. De vloerbedekking bestaat uit gefotografeerde Parijse straatstenen en riooldeksels. Ongewoon, maar een kolfje naar de hand van Alouf.

“Hotelkamers zijn vaak heel onpersoonlijk. Een gast weet amper waar hij precies is: Parijs, New York of Londen. Ik wil dat de hotelgast emoties beleeft die hij nergens anders beleeft en dat hij die beleeft zodra hij binnenstapt. En ik doe dat door een verhaal te vertellen. Dat is de rode draad in alles wat ik doe. Voor elk hotel probeer ik een heel ander verhaal te vertellen. In Hotel Apostrophe kijk je uit op de daken en de wolken en dat heb ik laten terugkeren in de kamer. Op de gordijnen hebben we een foto geprint van het uitzicht als de gordijnen open zijn. Overal zie je de Parijse daken en wolken, alsof je op het dak van het hotel zit.”

Kort geleden werd haar jongste project geopend: Hotel Secret de Paris. De entree is chic, paars en trendy, de kamers hebben allemaal een monument in Parijs als thema. En weer was de pers enthousiast.

Verhalen vertellen

Alouf wil zich geen interieurarchitecte of decoratrice noemen, want daar staat ze mijlenver van, vindt ze. “Op de werf van hotel The Five vroegen werkers me wat ik precies was. Een decoratrice? Nee. Architecte? Nee, ook niet. Mensen hebben een etiket nodig, of ze raken het noorden kwijt. Het wordt niet gemakkelijk geaccepteerd dat je uiteenlopende interesses hebt en verschillende beroepen combineert. Zeker hier in Parijs.”

“Ik ben heel nieuwsgierig, ik wil me niet beperken tot één ding. Ik heb toen het woord atmosphériste gelanceerd, omdat ik atmosferen creëer. Ik vertel verhalen. Ik baseer me altijd op mijn foto’s.”

Alouf studeerde kunstgeschiedenis in Brussel, leidde twee Belgische kunstcentra, maar kon maar moeilijk wennen aan de managementtaken. Haar beide ouders waren grafici, maar net die erfenis lag als een juk op haar schouders. Onder meer daarom trok ze weg, naar Parijs.

“Het is geen gemakkelijke stad, maar als je het hier kunt maken, dan kan je het overal. Al wil ik niet per se hier blijven. Ik zou heel graag een hotelkamer inrichten in België. Met de Belgische elementen kan je fantastische dingen doen.”

“Er zit sowieso een Belgische stempel op mijn werk. Iets surrealistisch. Ik hou van poëzie, maar tegelijk vind ik dat je jezelf niet te serieus moet nemen. Belgen kunnen goed lachen met zichzelf, een van de redenen waarom onze ontwerpers het goed doen in het buitenland, denk ik.”

Alouf heeft intussen ook de wereld afgereisd voor een project waarbij ze vijftien waterbronnen fotografeerde voor Nestlé. Het mondt uit in een boek en een tentoonstelling in november. Wat de toekomst nog brengt? “Ik heb twee aanvragen om hotels in te richten: één in Parijs en één in de Provence. En ik blijf fotograferen, ik ben niet alleen atmosferiste, maar ook – en misschien wel in de eerste plaats – fotograaf. Ik heb geen planning. Ik leef van ontmoetingen met andere mensen.”

Door Dominique Soenens

“Belgen kunnen goed lachen met zichzelf, een van de redenen waarom onze ontwerpers het goed doen in het buitenland” Sandrine Alouf