‘Ik ga chronisch in het rood’

“Mensen zeggen me soms dat ze al doodmoe worden van wat ik allemaal op sociale media post. Ook tijdens het weekend. Er zijn weinig weekends waarin ik niet werk, daar moet ik eerlijk over zijn. Ik zei onlangs nog tegen mijn eindredacteur dat ik het gevoel had dat ik me moest verantwoorden voor een weekend waarin familie op bezoek kwam en ik de tijd durfde te nemen om naar de kapper te gaan. Daardoor kon ik niet naar Düsseldorf voor een tentoonstelling. Dat soort uitspraken zijn eigenlijk toch te zot? Maar zo is het. Als je de verantwoordelijkheid hebt voor een zender als Klara en daarnaast twee keer per week het kunstprogramma Pompidou op dezelfde radiozender presenteert, gaat een weekend op aan tentoonstellingen, theater, opera en boeken. Noem het de tol die je betaalt om beroepshalve met je passie bezig te zijn. Niet iedereen heeft dat geluk.

“Ik word er wel heel blij van. De obsessie die veel mensen hebben met de work-lifebalance vind ik daarom soms een beetje bizar. Ik leef voor deze job. So what? Zolang je anderen niet hetzelfde ritme oplegt en je je gezondheid niet ondermijnt. Over dat laatste zou ik wellicht beter moeten waken, want ik ga chronisch in het rood. Ik ben 51 en mijn lijf protesteert soms. Toch wil ik nog precies hetzelfde doen als twintig jaar geleden. Dat kan natuurlijk niet.

“Ik ben bovendien een slechte slaper. In plaats van me te ergeren over die slapeloosheid, werk ik tot ik omval. Ik dwing mezelf nu en dan wel om op tijd in bed te kruipen. Dan ga ik samen met mijn 11-jarige zoon onder zeil.”

Echte luxe

“Vrienden hebben me voor mijn verjaardag een yogamat gegeven. Een kleine hint. ( lacht) De mat staat nog altijd te wachten op gebruik. Ik hoor van veel mensen dat yoga heel heilzaam is, maar ik ben bang dat ik in een yogales niet ga ontspannen. Ik krijg al stress van tevoren. Toch ga ik het proberen, alleen al omwille van de vriendschap. Al vraag ik me soms af waarom ik volledig zou moeten ontspannen tijdens zo’n les. Ik ontspan ook door te studeren, niet per se door te ontspannen.

“Maar ik heb mijn eisen. Ik wil keihard werken, maar ik wil ook lekker eten, dus daar maak ik in het weekend graag tijd voor. Dan ga ik naar mijn groenteboer op het Sint-Katelijneplein in Brussel. Of schuif ik bij de slager aan voor een goed stuk vlees. Echte luxe, vind ik dat. Liever dat dan snel naar de supermarkt te rennen. Daar krijg ik pas stress van.”

Door de gangen crossen

“Voor de rest ben ik wel heel stressbestendig. Ik had vroeger vaak spierontstekingen die stressgerelateerd zijn, maar intussen heb ik geleerd hoe je stress kunt uitschakelen en vermijden. Door de trein te nemen in plaats van de auto, bijvoorbeeld. Door een goede planning. Dan nog is er genoeg stress door onverwachte zaken die opduiken, maar een gestresseerde manager kunnen mensen missen als kiespijn. Als manager moet je immers proberen visie en structuur aan te brengen. Daarvoor heb je een soort rust nodig. Al moeten de dingen dan nog snel gaan. Medewerkers zien me dus nog altijd door de gangen crossen.

“Ook thuis loop ik de hele tijd rond. Anderen ontspannen ‘s avonds in de zetel voor de buis. Ik kan dat niet. ( lacht) Hoewel. Laatst was ik na een dag vol taaie vergaderingen echt op. Er kon ‘s avonds niets meer bij. Ik had genoeg gelezen, genoeg gehoord, genoeg gesproken, mijn hoofd zat vol. Toen heb ik Netflix eens opgezet, iets waarvoor ik al lang betaal. Ik vond het nog leuk ook. Daar was ik zo trots op. Mijn zoon begreep er niets van. Hij vroeg: ‘Mama toch, wat doe je nu?'”